Als mijn tranen komen.

Ik zit met tranen in mijn ogen waarin ik voel, hoe in mijn delen ik soms zie, in de overeenkomst die het kan hebben, in wat er gebeurd,als mijn beschrijvend beleven soms mij laat zien, dat er soms tranen komen die ergens voor staan.Die mij kunnen laten zien dat ik in feite als een liefdevolle vrouw nu mijn eigen gevoeligheid omarm. En juist wel wil spreken in wat ik ervaar, niets weg kan drukken vanuit het idee, dat als ik schrijf of spreek mij altijd gelukkig zou moeten voelen.
Mij altijd kan laten zien, dat als er bij mij de tranen komen,ik ze kan koesteren als een kind,niet weg hoeft te vegen in wat een ander ervan vindt.Ik spreek en schrijf zoals ik dat zou willen,maar het raken in wat ik zie, zoals een buurman die zich  aan het verzuipen is,en zijn moeder heb gezien,hoe machteloos  zij was en ik ook dat kan begrijpen als het mijn kind zou zijn.Ik moet huilen om wat er was,om mijn delen te blijven herkennen,omdat wat ik ervaar heel dicht bij mijzelf wil blijven. Veelgestelde daden niet terug zou kunnen draaien omdat ik te gevoelig ben.Ik huil om de oorlog en om de macht,om de vernietiging van mensen,om het onbegrip die zelfs in goeie momenten in de schemering staan.Dat in al mijn schrijven soms mijn tranen willen komen en ik ze ook kan laten gaan.Ze zelfs ook welkom kan heten en kan proeven hoe zout zij zijn,mijn wangen laten glimmen,mijn huid wat rozer wordt en in het besef van delen mij zo nietig kan voelen in het overlopen van mijn tranen.Het komt door een besef, dat wat ik ook heb te melden in het vertellen aan mijzelf, soms zo kwetsbaar laat weten, dat mijn tranen kunnen duiden naar het wijzen van een gelijk,dat bij sommige omstandigheden alles mij raakt,alles als een zacht gebaar over kan lopen wat ik niet had voorzien.Want als de tranen willen komen en ik geen duidelijk voorbeeld heb,vanuit de zachtheid van mijn delen, nu de aandacht vraagt en laat gebeuren zoals het komt.Zodat elke wens die ik uit zou kunnen spreken, misschien wel voor vele te herkennen zijn. Om de rust en vrede te vinden met elkaar,om te omarmen in wat er komt en kan beschrijven in dit moment, wat mijn tranen mogen betekenen in wat ik nu laat zien.