Volledigheid van kunnen.

Ik schuif wat met mijn handen,en ben in staat, om ook te kunnen voelen, dat mijn zachtheid die mij bereikt, mij altijd wat laat schuiven en dingen op een andere plek wil zetten, dan na een gebeuren ik dan voel , dat ik aan het schuiven ben om iets recht te zetten in mijn zijn.Zo wonderlijk, zo verfijnd, zo recentelijk het kan duiden, dat als ik mij heb gericht op mijn meester zijn,vaak een reactie komt in mijn eigen ervaren.Dan wat stiller wordt en in het handelen ik ook voel, dat mijn voortschrijdende vertellen altijd juist mijzelf ontmoet.Geen zin ook heeft om te willen ontwijken,willen zien,dat mijn gevoeligheid een aandacht wil hebben,waar ik mij nu in bevind.In de zone van een zachte glans,die mij in een andere houding zet,in een soort verwerken wat nu geen verwerken meer is, maar een aansluiting van een mooi gezicht en kan ervaren hoeveel licht het kan verdragen in de schaduw om mij heen.Ik geef mij over aan het fenomeen,dat wat ikzelf kan ervaren, eigenlijk ook met een ander deel.Niet voor niets het ook vraagt, om de invloed die het heeft mij verder trekt, waar  waarschijnlijk nog niemand is geweest.Het high zijn vanuit mijzelf,van wat trager te reageren,wat stil te zitten en te kijken naar het niets,naar de zachte energie die mij vult en dan heel even moet boeren,om de ruimte die zich vul,t met een volledigheid van kunnen,van respecteren in vlakte die verschilt, zoals ik mij vanochtend heb kunnen voelen,om te schrijven over het meester zijn, wat ik laat weten,waarschijnlijk echt de tijd is gekomen om daar wat mee te doen.Ik heb gezien hoe andere blijven strijden,niet zichzelf belangerijker durven te maken,niet naar zichzelf durven te luisteren,maar de ander steeds als grootste afleiding te willen gebruiken.
Ik spreek vanuit een hoogte, in de diepte die het heeft,die alles kan laten verlopen  als ik mijzelf dan lees, en dan kan ervaren hoe licht mijn energie kan stromen en kan delen terwijl ik schrijf.Het kan geen naam meer dragen,geen verpozen zoals voorheen,maar een uitzonderlijk blijven delen in wat er nu verschijnt.Ik kijk nu in de spiegel en zie mijn zachte huid,waar mijn ogen veel lichter staan, als ik ben in deze energie.Het is de belichaming die ik voel, in de woorden die ik beschrijf ,in dit moment van delen ik iets onderga. Wat  bijna niet meer is uit te leggen,dan alleen te laten ontstaan.Dat het effect wat het kan hebben een eeuwige stilte heeft, in vrede van ontmoeten, in de samensmelting die het heeft en weer thuis ben gekomen in mijn meesterschap van  schrijvend beleven.Van de mooie energie die ik terug kan geven aan mijzelf.Het liefst ook zou wilen delen om te laten zien, dat door mijn vele schrijven en spreken ik nu zo mijzelf kan blijven zien.En de zachte deken om mij vouw, de stilte niets meer  vraagt, dan alleen te ervaren de zeldzaamheid waarin ik nu  sta.