De Sjamaan.

Terzijnertijd als een traag gebied in het Sjamanisme wat het heeft, mijn wandeling voort kan zetten en mijzelf de ruimte geeft, om te gaan zien welk een invloed   het heeft, om te zorgen dat ik goeie schoenen aan mijn voeten heb, een fijne jas aantrek en iedereen mee kan nemen, door mijn ogen waar ik door kijk,de geur die ik kan ruiken en mij verplaatst zonder echt te wandelen, maar te schrijven waar het mij naar leidt.Wat mij kan brengen in het vorstenrijk van kijken.Ik zet mijn eerste stap en voel het kraken van wat bladeren, die als getint de grond weer gaan behagen een mooie bedding heeft, waar de insecten zich kunnen verstoppen,de geur ook afgeeft van een diep doordrongen feit, dat als ik in gedachte mijn bos ontvouw, er dan mooie krachten tevoorschijn kunnen komen.
Ik sta midden in het bos,daar waar ik mij thuis kan voelen,waar ik wat lieve mensen kan ontmoeten en mij mee nemen naar hun hut.Een prachtige hut met dekens gevuld en stenen in het midden en val pardoes in een ritueel, om bloot te gaan zitten in een kring en bij iedere inademing er een hete steen werd gebracht naar het midden,waar mijn zweten was begonnen.En voelde om te groeten naar de inslag die ik heb, om mijn oude Sjamaan te kunnen begroeten, die ik soms ook kan zijn.In de momenten van zweten ik naar voren buig,een diepe begroeting kan maken,naar de natuur, dus naar mijzelf.Naar het zweet wat is gekomen en mijn reis waarin ik sta, zo blijvend is te herkennen als ik mij uitspreek over mijn Sjamaan.Daar liggen mijn wortels in al het ontstaan,in mijn gevoeligheid van delen,vanuit de Sjamaan die ik mag zijn.Nooit zo open ben geweest om dit te vertellen ,maar zodra ik over een bos wil schrijven ,over de natuur, dan kom ik in de kern van mijn eigen natuur.En merk nu wanneer ik schrijf ,de Sjamaan naar buiten kan treden en dan verteld dat in alles wat ik heb ondernomen niet anders meer hoeft te doen dan alleen te komen in mijn zuiverheid,in mijn aanraking en de energie kan geven zoals een Sjamaan betaamt,zonder al te veel woorden vanuit het niets iets kan ontstaan.Zelfs zonder te spreken vanuit een andere taal, waarin alleen de klanken zijn te horen,waarin het ritme wat kan onstaan, alleen bij een Sjamaan kan horen.Alleen te durven staan in een kring van bekende,zonder de groet van verstaan, mij om kan draaien en laat zien dat al het menselijke kan worden gezien, als een facet van een stukje leven,maar altijd heb gevoeld zonder echt te weten,dat mijn invoelend vermogen toch heeft te maken, wat ik blijkbaar heb meegekregen van het bloed wat ik draag.Vanuit mijn Sjamanisme die telkens weer terug keert in mijn wezenlijk ervaren en er eindelijk eens over schrijf.Het gezin waar ik nooit bij heb kunnen horen,ook geen contaten meer heb,omdat ik zo anders kan reageren,zo anders ben als mijn broers en zussen, ik de enigste ben die uit huis werd geplaatst, om de gevoeligheid die ik had, in een reageren wat niemand nog steeds niet begrijpt en heb moeten accepteren dat ik anders was.Naarmate ik ouder ben geworden en nu pas begrijp, dat mijn Sjamaans inslag die ik heb,nog beter zou mogen gebruiken.Nooit goed heb begrepen waarom ik er nog ben, terwijl er een wild leven achter mij ligt,maar ondanks het feit dat waar ik ben gekomen, in de rust en kalmte, eindelijk het weer durf toe te laten in wat ik werkelijk zou mogen doen.Waarschijnlijk door al mijn ervaringen die ik beschrijf, ook daar mee heeft te maken.Ik neem mijn eigen regie in het toelaten van wat ik heb verworven ,wat ik heb laten zien, dat in al mijn schrijven  een bijzondere kant uitgaat in een zweethut kan verblijven en daar een thuiskomen voel.Ik heb mogen leren wat ik heb ondergaan,wat ik heb laten zien aan vele mensen,zonder iets terug te willen in wat ik zeg,maar altijd weet terug te komen bij mijn eigen Sjamaan.Daar in mijn volgende relaas verder op wil borduren,verder wil kijken in wat het zegt,dat mijn zweten niet voor niets is geweest ,maar dat ik iets teruggeef aan wie het wilt ontvangen.