Rugzakje.

Het gekluisterd kunnen zijn,in de stilte die zich spreid over mijn ingehouden kijken.Waar alles anders lijkt dan ik weer kan geven,dan wat ik kan laten ontvouwen en vanuit mijn natuurlijkheid toch een toon kan zetten om de resonatie die het kan hebben, niets anders zegd dan te ervaren hoe ik kan luisteren naar mijzelf, dus ook zo naar andere.Het breekbaar glas die ik opzij kan schuiven en mij brengt naar mijn geboorte stad Amsterdam.Daar waar ik dacht een hippie te zijn en gooide de hele dag met wat frisbees,liep in het vondelpark in een lange fluwele  paarse jas, waarin ik heb leren schuilen,waar ik vaak onder sliep, geen huis meer had en geen vrienden,maar wat bij kon verdienen in de sleepins. Als een kind kon proeven wat toendertijd mijn vrijheid deed, dacht bevrijd te zijn van wat ik niet meer wilde.
En daar is het begonnen mijn lange reis van ontdekken,dat niet alleen mijn 🗽 vrijheid werd gevormd,maar ook mijn insteek van een benaderen.Vaak voelde ik mij alleen en buiten een groepen gezet,waar ik eigenlijk niet bij wilde horen.En toen had ik al gelijk, in wat ik kon ervaren.Niets is wat het lijkt,niets is mij bespaart , heb achteraf een leven geleid van uiterste.Van alle mogelijkheid die er waren, doorheen ben gegaan,en als een getuigen veel heb ondervonden,veel te lang heb gezwegen en gepikt,de ander te gaan behagen vanuit de angst om alleen te zijn,om mijzelf niet te hoeven dragen.Ik weet nu beter en heb geleerd dat mijn wereld  die ikzelf lees,niet kon worden gezien door een ander. Dat mijn kracht van delen ik alleen hetzelf kan ervaren.Kan ervaren terwijl ik schrijf of spreek en vanuit mijn kwaliteit van delen een tijdtje met de energie die ik heb,met het verborgene,wat ik heel lang heb gezocht in allerlei groepen.Een goeroe heb gezocht en ben gaan mediteren,gaan schreeuwen in groepen,mij dan weer verveelde en weer naar een ander idioot gebeuren ben gegaan. In de overgave  die ik had, omdat ik zogenaamd wilde genezen.Vele coaches heb gehad en mij nog beroerder ging voelen.Ging twijfelen aan wat ik deed en trok mij terug van een leven, die ik niet meer in handen had, was in de war en verloor ook mijn beste vriend(in),waarin de dood normaler was dan wat er kon gebeuren. Mij vaak in een opengeslagen grond heb zien zakken, als een automatisch piloot, de dingen mij overkwamen,waar ik nu geen woord meer aan vuil wil maken.Omdat in dit moment, even iets aanraakt, wat naar voren wilt komen,wat gezien wordt door mijzelf, dat ik van ver heb moeten komen en het mij nooit een slachtoffer heeft gemaakt.Maar wel mijn drive van delen in wat ik schrijf ,in wat ik laat weten aan mijzelf ,al een aantal jaar mee bezig ben ,en nu ga begrijpen, dat in alles wat ik zeg, ook alle aandacht heeft gekregen.Ik pluk wat dingen eruit, in het vertellen, waar het rugzakje die ik had nu echt is verdwenen.Door mijn schrijvend talent,door te kunnen doorzien, dat als ik schrijf of spreek, mij zo heeft gediend, dat ik dit allemaal in mijn eentje kan dragen.Het stukje wat ik beschrijf, wil laten zien dat niets vanzelf is gekomen,niets in wat het diend, de rust die ik nu voel,de kalmte in het voorbij gaan van een tijd, daarintegen mij  in feite niets heeft bevrijd, dan alleen vanuit mijn schrijvend spreken.Daar mijn natuurlijkheid heb omarmt,dat zo'n grote plek heeft ingenomen, in wat het kan doen, dat er niets meer hoeft en nog weinig kan vertellen hoe het vroeger was,maar in dit moment nu kan verblijven.