Wiegend blad.

Ik loop wat in gedachte,terwijl er geen gedachte zijn,maar in het lopen van mijn vertellen, kom ik wat dichterbij mijn sereniteit.Zo verfijnd het kan liggen,zo afgepeld kan weten, hoe mijn intens beleven vrijuit als een zachte doek er mee kan wrijven, totdat het glanst en mijn eigen spiegelbeeld kan creëren.Door de adem die ik heb,om te zetten in een sterk gewin,in een fatsoenlijk geheel,eigenlijk geen bijzonderheid kan melden, dan alleen mijn rust die ik heb gevonden,mijn eigenheid van schrijven eens onder de loep wil nemen.De grote van mijn woorden,het bereiken van een grens, waar ik één kan worden met mijzelf.Niet het belangrijkste nog kan zijn ,maar vanuit mijn traagheid die ik nu voel,die in mijn zachtheid kan veranderen en het mij opvalt hoe harder de wereld wordt, uiteindelijk  ik veel zachter ben geworden.Veel milder naar mijzelf maar ben geworden.Het geluid wat ik nu hoor zweeft als een mooie gebaar met een zachte bries naar binnen,wanneer  ik niets verwacht, dan alleen het klein besef mij heeft geplooid naar het vinden van de goeie dingen in mijn leven.Ik heb niet zoveel meer nodig in de uitnodiging naar mijzelf. Voel mij als een volwaardig mens die met iedere stap die ik zet, schrijdend over mijn eigen podium kan lopen.Mijzelf mee kan nemen over een strand of een wandeling te maken in een groot bos.Een houding kan geven om te kijken naar de grond en mijn wortels te volgen, mijn trommel pak en sla,zodat de klank die ik kan horen mee kan nemen naar een mijn eigen  sfeer. Met een gerust idee de wortels weet te volgen mij te laten glijden langs de wortels,te ruiken hoe de aarde is en als een leuning die de wortels geven, mij mee kan nemen naar mijn eigen sfeer.
Ik sla weer op mijn trommel bij het luiden van mijn eigen bijzondere reis,die voor een ieder anders zal blijken in de ervaring die het heeft.
In mijn vertellen hoe het kan gaan om de doorgronding die het heeft,de aarde zoveel kansen biedt,en zou kunnen gebruiken in een ritueel van wat de natuur kan brengen zoals ik  dat heb gedeeld.De schoonheid van weten dat in het ontstaan van iedere moment, het mij eigen kunnen maken door te luisteren naar de natuur, waarin mijn eigen klank meer op de voorgrond wil treden. Wij allemaal een onderdeel zijn van de natuur,die wij ook werkelijk zijn.  Ook wat ik heb gedaan, om te spreken met bomen,met planten in mijn huis,totdat ik ontdekte dat ik ook kon spreken met mijzelf.Mijn lichaam reageerde als een zachte bries en wiegde mij naar alle woorden die ik sprak,stelde mij gerust in het luisteren naar mijn eigen klank, waarin mijn reis begon om op te staan vanuit een besef, dat ik geen bomen meer nodig heb om tegen spreken,maar mijn eigen klank te gebruiken in wat ik deel en ook zo kan schrijven in het bereiken van waar ik ben. Misschien  later dit niet  meer nodig heb, dan alleen stil te zitten in wat het kan zijn, in het wiegen van het kind en in  eigen schoot kan leggen. Zoals een blad van een boom kan vallen en verder zie drijven in mijn sloot,verder dan de stilte het aan zou kunnen geven, mij verheug op het volgend moment, dat wat ik beschrijf ook echt kan beleven,in de bespiegeling van mijn eigen werkelijkheid.