Brandend gevoel.

Er brand iets van binnen,mijn wangen kleuren rood,mijn beweging in mijn schrijven, zoals ik al eerder heb verteld,ligt zachtjes te smeulen , het vraagt om terug te komen in een gelijkheid van delen. Vanaf het moment dat  ik schrijf, ook wordt herinnerd aan een andere tijd,waar ik heel vaak over heb geschreven en ook meen dat het zo is gebleven.Dankzij mijn onvoorwaardelijkheid naar mijzelf. Door die herinnering het zou kunnen vervagen,zou kunnen loslaten in wat er gebeurd, als ik mijn aandacht op iets anders zou vestigen .wat  er voor mij toe doet.Met de mogenlijkheid van schrijven en het niet is gekomen vanuit een besluit om een ander te volgen,maar juist mijn eigen weg te bewandelen zoals het nu luid.Mijn stem is verankerd in hoe het duid om te gaan begrijpen dat de moeilijkheid om dat te doen, ik zeker kan begrijpen als er een uitleg wordt gegeven, vanuit een reguleren om te niet denken, dat in alles wat er kan gebeuren er niet bij stil kan worden gestaan,dat bij sommige gesprekken een behoorlijke emotie uit kan vloeien en het kan weerleggen,omdat in het spreken naar mijzelf niet zomaar kan worden ontvangen,niet zomaar kan ontstaan.Omdat iedere werkelijkheid van delen voor een ieder anders zou kunnen gaan.Het kunnen breken in het ontstaan, het kunnen zwijgen en heel humaan mijn handen op mijn hoofd kan leggen,kan spreken als een Sjamaan,als een uitgekristaliseerd begeven en niet iedereen in staat zal zijn om dit te begrijpen.Wat ook niet hoeft,omdat in mijn talenten die ik heb omarmd,genoeg heeft te vertellen en niet wil worden herinnerd aan dit brandend gevoel. 
Het gevoel wat ik kan hebben als ik eindelijk eens schrijf hoe ik mij soms werkelijk kan voelen in wat er is gebeurd en nu ook wel achter mij ligt.Maar soms dat brandend gevoel een plek zou willen geven,een duidelijk willen zijn dat een loslaten van wat ik heb geschreven eigenlijk steeds intenser wordt.En mij verteld om toch waar ik goed in ben, te blijven beschrijven,te blijven zien dat het mijn eigen stroom van verbinden ook kan laten zien. Dat in een mildheid van beleven juist de mooie kant kan laten zien.Voor mij  er geen goed of kwaad zou kunnen zijn,of een correctie in een spreken of te gaan vinden je eigen taal,of te wikken of te wegen wanneer je spreekt en niet kan luisteren naar jezelf.Maar wel kan ondervinden,dat wanneer je dit doet alleen het verschil zou kunnen maken met jezelf.
Maar zelfs dit niet kan blijven delen, omdat ik niet in een herhaling zou willen vallen, dan alleen te weten dat ik dat doe.Het brandend gevoel ben aan het uitleggen hoe het verkeerd, vanuit het besef dat iedereen ook anders is en ook zo zal benaderen.Mijn brandend gevoel wat zo kan verdwijnen, zo benaderbaar blijft, het in ogenschow kan nemen dat het vandaag de aandacht vraagt.Er geen meetlat is langs te leggen,geen inhoudelijk bewijs, dan alleen te schrijven wat mij bezig houdt.