Verandering.

Lieve Anna,het is alweer de laatste dag van deze maand,en wil een draai gaan maken in de missie die ik liet zien, er nu een ander ontvouwen is gaan ontstaan.Mijn boodschap iets vertelde hoe ik naar mijzelf schreef,hoe de vrijheid die ik voelde mij heeft gedreven in al het ontstaan.Mij nu ook een ruimte heeft gegeven om op een ander blog weer verder te willen gaan. Dat mijn Natuurlijk Ontvouwen gaat heten,wat veel  heeft te maken in het treffen van mijzelf.Daar een nieuw begin in is gekomen en mij naar een mooie stilte heeft gebracht.Niet dat ik kan zwijgen,maar mijn volhardendheid terug is gebracht naar mijn Natuurlijk Ontvouwen en daar mijn aandacht op ga richten.Over iedere belichaming waar ik over uit heb geschreven, nu  ook volstaat. Dat in alle ontmoetingen die ik heb laten zien, in mijn vrijelijk beschrijven, alleen kan ervaren hoe mijn Natuurlijk Ontvouwen kan blijven ontstaan. Dit op mijn andere blog is te lezen voor wie het interessant is gebleven en in vrijheid weet te voelen wat dit alles heeft gedaan.Mijn lieve Anna kan bedanken en ook weet dat ik altijd weer terug kan komen van elk besluit, die ik heb genomen om te gaan zien of het mij bevalt.. Voor alles in wat ik heb bereikt, mijzelf de titel heb gegeven om te schrijven vanuit mijn eigen natuurlijkheid.(Wat natuurlijk ook op dit blog kan gebeuren)
Anna.💚.

En misschien na een tijdje in het binnenkomen van zoveel stof, deze blog mijn kindje zal blijven.Hoe ik mijzelf heb benaderd,hoe elke kans die ik heb benut, nu in mijn Natuurlijk Ontvouwen iets anders kan laten ervaren. Om open te blijven voor alles wat er kan ontstaan. Dan alleen te schrijven naar mijzelf,er nu een vernieuwing in mijn beleven kan ervaren. In iedere verandering een juiste vernieuwing in elke ontmoeting kan blijven ontstaan...🙏...

Beminnelijk zijn.

Al wat op een impuls zou kunnen lijken,wat is doorvoelt en weg is gezet als een beminnelijkheid van  mijn leven. Alleen maar iets zegt om te voorkomen dat mijn werkelijkheid in een schaduw zou kunnen gaan staan.Op een roze wolk voorbij zou kunnen gaan schuiven,en niemand omhoog weet te kijken,niemand ook iets zegt, wanneer in elke bevrijding die het kan geven, mij heeft voorzien,dat in elke tempratuur die er wil komen ben voorzien. Hoe mijn kijken in mijn delen een andere stap nu zet,een ondervinden van mijn woorden en in iedere tekst die ik vertel, mijn natuurlijkheid wist te bewaren en niet meedeed wat anderen lieten zien.Waarin mijn gruwelen in wat ik zag en hoorde een hele andere kant liet zien in het oordeel naar anderen. Zo zwart en wit,bij mij is gaan dalen naar een onbegrijpelijke kant en mij terug heb getrokken en nu ik ga ervaren wat de belichaming die ik had om is geslagen in mijn eigen natuurlijkheid.Waarin ik niets meer wil uitleggen in mijn dagelijks beschrijven,maar gewoon te zijn wie ik ben en het niet af kan hangen wat ik vertel,maar te blijven beleven in de eenvoud die het heeft,de beminnnelijkheid laat vieren en dan ook eindelijk afscheid neem wat ik waarschijnlijk nooit zou kunnen begrijpen.Dan kan ik schrijven over een stilte die mij ontroerd,dan kan ik blijven plakken in het heetst van de strijdt en ook kan voelen hoe ongemakkelijk het kan worden, als ik alleen maar een strijd zou ervaren die een oorzaak en gevolg weet te creëren ,waarin de wanorde niet aan mij is besteed.
En niets meer zal doen wat mijn natuurlijkheid in de weg zou kunnen gaan liggen en allang heb begrepen hoe serieus ik kan zijn.Maar zodra ik op een punt ben gekomen om werkelijk te gaan ervaren waar ik over schrijf. Alleen vanuit mijn eigen natuurlijkheid heeft kunnen ontstaan.De vele woorden die er aan zijn gegeven,de kracht die is ontstaan, met iedere stilte die dan kon komen, door mijn eigen creëren bleef ontstaan.Niet meer wil schrijven wat een belichaming kan doen,maar geheel natuurlijk mijzelf wil blijven wat ik wil laten zien.Dat in het één worden met mijzelf alleen heeft te maken hoe natuurlijk ik ben.Altijd de plank heb misgeslagen om naar anderen te gaan kijken,om dan te zien dat ik iets vanmijzelf aan het weggeven was,ben gaan strooien omwille van de ander in de hoop te worden gezien.Maar nu ik mijn eigen werkelijkheid onder ogen durf te komen en troostend daarin kan zijn. In het verloochenen mijzelf tekort heb gedaan,door steeds te gaan kijken wat anderen doen en niet kon begrijpen, dat als ik met mijzelf spreek of schrijf, geen oordeel kon hebben naar anderen,geen mismakende opmerkingen kon plaatsen,dan alleen de zorgen die ik uitten over de wereld, die steeds dichterbij is aan het komen en nooit heb geweten wat bewapening kon betekenen. Mijn naturlijk zijn voor mij zo gewoon is geworden,zo vrij in de omgangstaal, alleen mijzelf heb gedragen, tot waar ik nu ben. In elke beslissing die ik neem, nu pas ben gaan ervaren hoe wonderlijk in al mijn beschrijven mijn wereld is verteld, waarin de natuurlijkeid die ik heb, op deze manier wil blijven omarmen.
Anna.💚.

Natuurljkheid.

De ontroering die bleef hangen in een bepaalde sfeer , in feite ook niet meer thuis kon brengen. Waarin ik voorzag dat in een oplossen van mijn delen, in de vele kanten die ik liet zien,soms in het onverwachtse iets ontploft. Om te gaan realiseren dat als ik vertel over een stilte, soms iets anders om de hoek komt kijken.En er achter ben gekomen, dat in het meedragen van elk beschrijven mijn eigen beschadiging kan laten zien.Laat voelen ter plekke wat ik dacht te hebben verwerkt, nu in een andere toon neer kan zetten,maar niet wil zeggen dat mijn gevoeligheid die ik heb, achterwegen kon laten in het vertellen wat een natuurlijk zijn kan betekenen. In mijn volhardend vertellen soms ook een besluit kan nemen wat er wordt beschreven direct mijn aandacht vraagt en niet bezig ben om andere te overtuigen.Maar mij laat gaan in elke verhouding die ik zet, altijd weer terug kan komen in dit moment.Dit moment het zo belangrijk kan blijven om te voelen wat ik zeg,om te gaan ervaren dat mijn natuurlijkkheid eigenlijk alleen maar laat zien, hoe iets kan veranderen en toch blijft onstaan. Zoals een wind kan keren,waar het opgewaaide stof neer kan dalen op de juiste plek. Waar ik op loop en durf te kijken in het bevindende verschil. De toereiking naar mijzelf in de hand die ik voel, om mijzelf verder te helpen, om te zien dat er een einde aan kan komen en af kan stappen wat stilte met mij kan doen en heeft gedaan.In het onnodig verplaatsen in een wereld waar ik mij niet meer thuis kan voelen.Waar ik de dingen heb gezegd om iemand misschien te behagen,waar de energie die ik toen voelde verloren is gegaan en mijn schrijven zo eigen heb gemaakt.Dat vanuit de stilte die ik beschrijf geheel natuurlijk is gekomen en het aan niets anders wijd dan te geloven in mijn eigen vermogen en niet meer stil hoeft te staan dat dit door een ander zou zijn gecreëerd .
Mijn eigen realisatie nu voorop wordt gezet in elk bevinden een vinkje zet om te blijven herinneren dat wat ik schrijf heel natuurlijk is gekomen.Geheel zoals ik heb laten zien,alleen is gekomen omdat ik te lang had gezwegen en het niet belangrijk vond,dat in het delen op mijn blog mij heeft geholpen in mijn natuurlijk zijn.Dat wat ik ook beschrijf, niets kan overtreffen zelfs geen belichaming hoeft te hebben,maar te kunnen kijken hoe het voelt, dat vanuit mijn stilte te schrijven alleen is bedoeld om mijn rust te ervaren,mijn kalmte die ik heb, uiteindelijk door mijn eigen creëeren is gekomen.En nu ook daar bij wilt blijven, dat wat ik schrijf mij niet meer hoeft te vullen,maar het plezier wat het geeft ,in waarde terug kan zetten in de omvang die het soms heeft. Om te leren buigen naar een kant waar ik mij goed in kan voelen en niets verplicht ben om dit te doen.Mijn natuurlijk zijn, de kern  heeft aangeraakt, dat in al wat is beschreven in een passie die ik heb gevoeld zo natuurlijk mogelijk heb neergezet.
Anna.💚.

Vibreren.

Mijn zachte stem vribreert, zoals de spinnen hun net beschermen,en ik kan glijden naar een ontroering die mij verder duwd. Naar een overgave die ik laat zien,laat horen zoals het zich toont,waarin mijn stilte plaats kan vinden voor wat ik kreeg te zien. Toen ik iemand hoorde vertellen op zijn 92 ste jaar,dat hij is gevormd door al die tehuizen waar hij was geweest en nooit heeft begrepen wat hij verkeerd had gedaan.Daarin zoveel besluiten had genomen die misschien wel te zwaar waren geweest,die waarschijnlijk alleen hadden te maken in de ontroering die ik voel, een herkenning plaats kan vinden en nu ook begrijp dat ook ik soms dat gevoel kan hebben dat het nooit genoeg kon zijn.Dat mijn breekpunt wat er ligt soms in kleine stukjes naar voren komen en ik daar over schrijf.Mijn belichaming  zoveel kanten heeft laten zien,dat in de stilte die dan komt,mij in een ontroering kan brengen en niet meer vraag waarom.Maar te kunnen kijken vanuit mijn stilte ,waarin ik begrijp dat in mijn hele leven iets heb meegesjouwd, als je kunt spreken van een oude conditionering.In mijn overgave die ik heb, soms ook kan voelen of het wel goed genoeg zou kunnen zijn.En in de overgave naar een ander, nog te weinig vertrouwen kan bemerken in wat ik heb bereikt.Mijn schrijven over kan laten hoe het verschijnt en in een belichaming mijn stilte komt. Deze haar weg aan aan het zoeken is hoe het steeds toch komt, dat ik overstuur kan raken als ik mijn eigen stem dan hoor en in feite alleen met mijzelf bespreek.Het verlangen in het duiden mij wel iets heeft geleerd,dat welk moment ik ook beschrijf een mooi inzicht kan geven.Dat de stilte die ik voel ook iets blijf herkennen, wat ik vaak heb gevoeld als ik niet gezien werd door anderen. Omdat wat ik liet zien niet geaccepteerd werd,dan naar achteren werd geschoven  en vaak in al dat tehuis leven in een issoleercel werd gezet.Daar een hele ander stilte heb leren kennen, dat werd gecreëerd in de druk die werd gegeven en mij heeft geleerd om te gaan zwijgen. In iedere toon die werd gezet en langzaam leerde om te gaan accepteren wat stilte met mij kon doen.
Maar nu spreek ik over een andere stilte en in het gloeien van mijn oren iets anders beleef.Iets wat bijna niet is te horen in mijn beschrijven, dan wanneer ik hardtop aan mijzelf  voorlees een emotie naar buiten komt. Maar mij naar voren trekt  zoals in mijn vele delen heb gemerkt  hoe angstig ik soms kan worden en mijn lichaam regeerd, dat in een zorgvuldig erkennen, deze stilte mij optilt naar een ander niveau.In het beheersen van mijn taal in al mijn blijven ervaren, wat mijn belichaming kan betekenen hoe ik erover schrijf en juist aan mijzelf steeds laat weten, dat in de belichaming die ik heb, een andere taal geboren kan worden en dan een stilte mij omringd en niet meer angstig hoeft te zijn wanneer ik kan ervaren hoe stil ik kan zijn.Zonder opgesloten te worden en vrij te zijn, waar mijn waarheid alsmaar naar buiten wilt komen en mij niet meer schaam,mijn tranen mogen komen en weet dat er geen toeval bestaat,maar in mijn delen wat ik laat zien vaak vanuit mijn stilte is geschreven.Ik doe zo mijn best om iets te kunnen begrijpen wat ik aan mijzelf steeds wil laten zien,dat in het overtreffen van elke stilte mijzelf nu kan zien,en in de uitleg van elk delen, niet alleen hoeft te voelen maar door mijn eigen creëren, wanneer de tranen die komen, mij het geluk kunnen geven om in dit moment te kunnen zijn.
Anna.💚.

Natuurljke Stilte.

Om te reageren vanuit mijn eigen stilte,waar mijn natuurlijkheid haar plek heeft in genomen, op een hele natuurlijke manier.Waar mijn woorden als een vis in het water alleen maar heeft laten zien dat als ik spreek vanuit een stilte, in het doorgewinterde luisteren,nu ook kan zien wat deze stilte voor mij kan betekenen.Wat het geeft en laat zien dat als ik vanuit mijn stilte schrijf er iets bijzonders weet te gebeuren.De stille kracht in mijn lijf iets anders laat gebeuren dan te gaan spreken vanuit mijn natuurlijke taal.Dat wil zeggen zodra ik schrijf of spreek weet te luisteren naar mijzelf en in allerlei vormen heb proberen uit te leggen aan mijzelf.Maar nu ik zover ben gekomen dat dit kan ontstaan, er een hele andere stilte naar voren treedt. Stiller kan zijn in mijn ervaren,een Shiva of een Sjamaan weet te zijn, iets heb doorbroken wat ikzelf heb gecreëerd en in al mijn woorden zijn gelegd. In alles heb willen laten zien dat in het sschrijven en spreken  een stilte is gekomen, in een oprechtheid van delen, waar mijn leven zich onthulde en een stilte waar ik uit schrijf,mij heeft meegenomen hoe het kan zijn om zo mijn natuurlijkheid te blijven voelen terwijl ik schrijf.Terwijl het spreken naar mijzelf  in afstand is gebleven en veel meer zegt, wanneer de stilte mij overmand. Alleen maar kan ervaren hoe mijn natuurlijkheid mij in deze mooie stilte heeft gebracht.
Anna.💚.

Gevoel en Verstand.

In het vouwen van mijn handen  ook voel, het respect die het kan krijgen en zachtjes mummelen iets anders zei.Mijn dag voorbij is gevlogen en ook voel dat van oudsher mijn schrijven is verkregen, omdat de leiding die ik neem,al veel langer lag besloten om dit te kunnen doen.Een link te creëren tussen gevoel en verstand is bijna niet te meten.Dat als ik spreek over een gevoel, dan wordt ik meegenomen in elke emotie die er is.Dan laat ik gebeuren met een wrijven in mijn handen, vaak het teken geeft om iets te gaan onderzoeken.Iets te ondervinden waar ik eeuwen terug voor weggelopen zou zijn.Zou gaan verdoezelen in mijn luider lachen,en nooi liet zien hoe hard ik voor mijzelf kon zijn.Maar nu in al mijn beschrijven de ruimte laat, in het efffect die het heeft gekregen, dat nu mijn gevoel in overeenstemming is gekomen met mijzelf.Elke toesstemming die ik aan mijzelf heb gegeven, met geen enkel verstand heeft te maken,maar te durven laten zien hoe mijn vertrouwen in eigen woorden precies goed zijn gevallen in mijn eigen betoog.
Nu ook op een punt ben gekomen in de gevoeligheid die ik heb, zo'n grote plek had ingenomen en niet meer kon zien of het nu van mij of een ander was.Maar sinds dat ik heb besloten dat alles er mag zijn, ook een keerzijde van elke medaille kan laten zien.Niet dat het nog wat uitmaakt wat ik schrijf,maar te blijven ervaren, als ik het overlees mij dan weet te verbinden met mijn hart.Die ik laat spreken zoals het komt, misschien wel de wisselwerking is geworden tussen gevoel en verstand.Het verstandig wilen zijn, heeft alleen te maken hoe beschermend ik had willen zijn,en vaak dichklapte door de verwachting van de ander.Of misschien het verstandig leek om mee te praten wat ik niet begreep.Wat alle mogelijkheden wegnam om zelf te gaan creëren, wat gevoel en verstandelijke redeneren zo iets anders is wanneer ik schrijf naar mijzelf.Dan begin ik te schrijven met mijn hart op de tong of andersom. dan  niet meer  kan zwijgen wat er gebeurd,als ik verstandig zou moeten blijven, in elke zucht die ik maak.Het verschil tussen beiden mij heeft geleerd om verstandig te  blijven wat ik werkelijk voel.Elke drama die ik heb gekend niet meer kan voelen. Wanneer ik spreek en dit alles in mijn schrijven om wordt gezet.Om is geploegd en nooit verstandig kan worden in wat ik laat zien. Een eer kan voelen in de tijd die ik neem,mij nooit verstandig heeft geleken om terug te kijken naar mijn werk.Maar te leven in vandaag, in het onderdompelen van mijn gevoel mij juist een rijker mens heeft gemaakt.En het verstandig leek dat in ieder besluit zich wist te vormen in mijn dagelijks ervaren.Dat gevoel en verstand niets heeft te maken hoe het kan gaan, als ik alleen zou kiezen met mijn volle verstand  dan vaak mijn gevoel erachteraan kwam hobbelen en dat niet meer kan.Tot het uiterse kan gaan om te blijven herkennen,dat mijn gevoel heel vaak iets anders zegt, dan alleen mijn verstand te gebruiken.
Anna.💚.

Acceptatie.

Naarmate mijn taal het toe kan laten in de diepgang die het krijgt. Op elk randje loop te balanceren en naar beneden kijk.Hoe hoog mijn beelden zijn in het creëren hoe het voelt, dat in het ontstijgen iets anders verspreid, dan te denken dat ik iets achterlaat.Om te gaan ervaren dat er nog maar weinig voor nodig is,in de ervaring die hetzelfde brengt, waarin iedere ochtend, wanneer ik mij wakker typ,mijzelf een spiegel voor kan houden en dan kan zien dat de angst om dit niet meer te kunnen, weggesleten is.Zoals de vormen in mijn oude stoel en de plekken op mijn tafel,het slijten van wat schoenen, juist daarom zo lekker lopen.De gewennig die ik zet, alleen heeft te maken hoe mijn slaperig hoofd nooit vol kan raken.Hoe mijn belichaamde taal alleen kan laten weten, hoe een zeldzaamheid van delen, mij altijd iets laat zien hoe ik naar de wereld kan kijken.Hoe het voelt om met mijzelf te zijn.Hoe iedere verandering naar een oplossing leidt en dan aan het einde van de dag liefdevol terug kan kijken in alles wat ik heb besproken en wat naar voren kwam.
De regen heel zachtjes naar beneden valt, alsof het fluisteren van de natuur,mijn aandacht trekt en ook kan zien hoe blij de bomen zijn,hoe de tegels zijn gaan glimmen en de vliegende mieren verdwenen zijn. Het licht in de lucht een gele kleur aan kan nemen,en ieder druppeltje een glinstering geeft.Een merel hoor schetteren en de ganzen wat stiller zijn.Het kwaken van een kikker soms verlaat nog heel even laat horen waarin het water in de sloot zo helder lijkt en ik mijn handen daar in kan wassen en daarin alles als heel bijzonder blijf ervaren. Dat in de natuur waar ik in sta,mij iedere dag in verwondering kan brengen.In het aandienen van mijn vorstelijk bestaan,mij gelukkig weet te voelen , hoe het is gegaan.Hoe ik mij heb vastgehouden in het delen naar mijzelf en hoe mijn kijken is gaan veranderen en niet meer let op hoe het had moeten zijn.Maar gewoon te accepteren, wat ik weet en laat zien. Als een golf door mij heen kan gaan,als een gloed over mijn hele lijf door kan stromen en soms niet meer kan stoppen en altijd wil kijken hoe ik iedere ochtend mijn tekst weer af kan sluiten. Dat als ik het overlees in een extase kan komen.Mij optilt over alles heen en de diepgang mijn beichaming geeft,dat vandaag vandaag is en gisteren er niet meer kan zijn,maar wel uit kan kijken wat ik morgen weer vertel.
Anna.💚.

Realiteit.

Het drijvende effect in het ontvouwen van wat ik zeg,verlaat wat al besproken was, in de kleur die het kan krijgen.Mijn mondig willen zijn in het toeval over zou willen laten. Kan kijken hoe een heel klein spinnetje een mug ook vangt.Hoe de zon beschermt wordt door wat wolken, in de schaduw die het geeft een hooggeplaatste mierenhoop zich kan verenigen.In de vroege ochtend alles ontwaakt,waar de droge lucht ieder moment zou kunnen veranderen.En met blote voeten het koude zeil aanraak en mij niets had voorgenomen.Dan alleen na een goede nacht,mijn ogen  open doe,dat in de beweging die ik maak, mijn lichaam wakker schudt en dan de neiging hebt, als een getuigen kan zien, hoe de draai die wordt gemaakt in deze periode.
Alles wat binnen is gekomen ook weer naar buiten stroomt,alles wat wordt gezegd over een bescherming, die waarschijnlijk gaat komen,laat alleen maar zien hoe angstig wij zijn geworden.Hoe breed het veld waarin ik sta alleen is gekomen door toe te laten hoe het voelt om  het idee te hebben dat ik beschermd zou moeten worden.De ophef die wordt gemaakt alleen in geld is uit te drukken.
De hooggeplaatste hun kalmte bewaren en in het handen schudden een klein manipulatie lag,zodat de geruststelling die het kan geven vorstelijk kan zijn,maar een plaatje voor de toekomstige wereld misschien een zegening zou kunnen zijn.De gesproken woorden in elk schaaltje wordt gelegd en wat ik zie hoe iedereen eigenlijk alleen maar verlangt naar een vrede!!!Dat in het verstaan van elkander een klik zou moeten zijn en in al het besprokenen iets zou kunnen herkennen wat een stem ook zegt. Niet af kan hangen in het stukje toneel wat wordt gezien, dat in het overruled van de ander ,daar de worsteling zit om nu eens echt bijelkaar te kunnen komen.
Waar de schaduw door iedere dreiging is gemaakt,waar mensen altijd hun eigen mening hebben, als een gewoonterecht ook wilt behouden en misschien wel niet meer stilstaan wat een machtig zijn, ook kan betekenen en misschien door  kan slaan in de goedheid naar de mensen.Dat in al het ontstaan van al dat creëren,in de wereld waar wij in staan, meer naar een liefdevolle groet te gaan kijken.Niemand buitenspel hoeft te zetten,maar ook de vrede wilt omarmen, wat niets met geld heeft te maken.Dat in het vechten met elkaar nooitgenoeg zou kunnen laten zien, hoe de werking van macht ook zou kunnen betekenen, om de taak waar zij voor hebben gekozen geen geld hoeft te kosten maar een genoegdoening zou kunnen zijn om vrede te stichten.Elkaar de handen te schudden,in een echte glimlach afscheid kunnen nemen van al de wanorde die is ontstaan in het niet kunnen luisteren naar elkander.
Zo vreemd om te ervaren,waarin ik dacht uitgesproken te zijn.Uitgefilterd mijn eigen mening neer zet in de hoop dat een vrede wat dichtebij zou kunnen komen.In het omarmen wat ik iedere ochtend aan mijzelf laat zien en soms uitloop naar een beweging in de wereld om mij heen en mij diep  van binnen realiseer, hoe het mij diep kan raken als ik nu zie wat er in de wereld gebeurd.
Anna.💚.

Melancholie.

Het uit gesproken zijn in de vorm die het krijgt, een melancholie kan ervaren,een zwijgende stilte,  mij soms omringd en in feite niets meer heb te vragen.Dan alleen te kijken als een kind,te gaan spelen met een pop en geneigd ben om het haar te knippen.Dan naar buiten loop,mij tuin betreedt, haar kleuren kan aanschouwen.In de stilte die ik voel in het willen ervaren,dat wat het heeft gebracht als geen enkel vergelijking  meer neer kan zetten.Waarin de stilte die mij ontroert heel kalm kan blijven. In de neiging die ik had om iets te willen doorbreken, om iets te gaan vertellen wat ik al heel lang weet,maar nu een overbodigheid kan voelen.Mijn adem zachtjes op en neer voel gaan,mijn schrille oogopslag niet kan vermijden,maar dat mijn werkeljkheid vandaag in een ander daglicht staat en dat aan mijzelf wil vertellen.In het voorbijgaan van zoveel gesprekken, mijn tong te rusten leg en ik alleen maar kan typen.In het uitgesproken zijn soms een verbinding ontstaat,dat het stil zijn met mijzelf iets kostbaars heeft gekregen, wat in een melancholie zou kunnen veranderen.Altijd dacht om te troosten in hoe het komt, dat ik in feite nooit uitgesproken kan zijn,maar soms in een andere hoedanigheid kan komen.Dan zit ik stil in mijn stoel en staar ik wat naar buiten en dan ook voel hoe alles is veranderd.De euforie die ik vroeger had, is nu verdwenen in een zuivere harmonie en moet daar waarschijnlijk nog  aan moet wennen.
De zachte wind de bomen raakt,de zon is aan het zakken en ik dat de fijnste tijd ook vindt van deze avond.Met zachte hand mijn hart ook raakt, waarin ik kan voelen, dat wat is geweest nooit meer op die zelfde manier zou kunnen ervaren.Dat als ik spreek of schrijf misschien wel een oude herinnering zou kunnen worden.Nergens op kan teren,nergens nog een punt van maak,maar in het leren van elk effect, die het op mij heeft gekregen,dat als ik niets meer te vertellen heb, altijd nog kan zwijgen....
Anna.💚.

Gescheiden schrijven.

In het ervaren hoe het kan zijn om mij neer te leggen in een oase, waar mijn brieven naar mijzelf zijn te zien, in het spiegelen wat het brengt, om nu een stapje verder te gaan zetten en terug wil keren hoe het begon .Hoe ik heb geleerd om anders te gaan kijken in het schrijven wat ik doe,en mijzelf in een ander ervaren ben tegengekomen.Hoe de maatstaf die ik nam al het verborgenen liet zien,als een spin haar web heeft gemaakt.Laagje voor laagje de bodem had geraakt en de behoefte kreeg om een andere blog te beginnen.Waarop ik schrijf over een bevrijding van mijn taal,die geheel iets anders inluidt en kan ervaren dat de tijd die ik heb genomen nu is verdeeld over meerdere bloggen. Mij een enkele uitkomst geeft, dan alleen te weten dat het vertellen naar mijzelf een nieuwe weg is ingeslagen. Een bevrijding wil blijven voelen terwijl ik schrijf.Wil blijven schrijven hoe tastbaar het kan zijn,hoe breekbaar mijn letters blijven vormen,hoe zacht mijn inborst is geworden en ook hoop dat in alle plaatjes die ik heb weggehaald een mooi korstje op kan komen en geen liteken achter laat.
Het rijper worden in mijn taal in het groeien naar mijzelf niet ophoudt in dit moment, maar een toestemming wil geven in de bevestiging die het krijgt, om op een bevrijdende manier te gaan delen.Niet dat ik dat al heb gedaan,maar het nieuw kan voelen, als ik mijn nieuwe blog gebruik. Alle wijsheid die ik heb verzameld, dan de ruimte krijgt zoals het schrijven in een nieuw schriftje, mij terug kan brengen om heel duidelijk te willen zijn wat een bevrijding zou kunnen betekenen.Deze blog blijf gebruiken in de vroege ochtend als ik net wakker ben geworden.In feite mijn eigen ritueel is geworden, om te polsen waar ik zit,om aan mijzelf te laten zien hoe ik naar Anna schrijf en haar een geruststelling  weet te geven en daar deze blog voor gebruik.Daarin het ook heel persoonlijk blijft,de intimiteit ook nodig heb, om uiteindelijk een gescheiden schrijven te kunnen maken,mijn bevrijdende taal ook anders wordt, dan alleen mijn lieve Anna te begroeten.
Anna.💚.
Mijn nieuwe blog/Bevrijdende Taal./ annaklomp77.blogspot.com

Mijzelf lezen.

Terzijnerttijd als ik te rimpelig zou kunnen worden,mijn vel voor mijn ogen hangt en al stotterend mijn spreken mij ontvalt,en met stokken nog een stukje blijf wandelen.Dan in mijn adem iets kan ontvangen wat door de wind achterste voren naar buiten komt,en toch in mijn vertellen kan blijven  zien,dat zolang ik het kan lezen en mij op kan winden in elk creëren wat ik zet.Mijn opgetogenheid er voor kan zorgen,dat elke verrijking die het heeft, in elke bloodstelling die het kan hebben, alles veel normaler is gaan lijken.Mijn streven naar het zicht een andere houding aan kan nemen,dat in het verliezen van mijn tijd er alleen voor kan zorgen dat ik in mijn belichaming blijf.
Niets hoeft te overruled,maar ergens voor sta, mijn geweten alleen laat blijken hoe ik open kan staan in het beschrijven van elk moment.
De donder en de bliksem als raketten langs mijn ramen gaan om dan te kijken naar het licht die in mijn tuin is gevallen.Een gat heeft geslagen in de grond,waar alle wortels bloot komen te liggen,waar ik naar toe kan lopen om te zien welke wortel het heeft geraakt,welke worteld ik eruit kan trekken en de andere op een betere plek kan leggen.Er dan er wat aarde overheen kan strooien en het weer niets kwalijk neem.Omdat ik weet wat natuur kan doen.Eigenlijk een reageren blijkt, hoe zorgzaam het is gebleven, dat door een veel te grote hitte dit kan ontstaan.En ook ben gaan begrijpen in de oorlog die nu woedt, de aarde zo kan schaden, waarin eigenlijk niet meer valt te leven.Niet meer valt te overzien dat in elk reageren wat wordt aangedaan,in het willen demonstreren, een druppel op een gloeiende plaat zal zijn.Dat wat wordt vernield het nooit meer terug kan draaien,geen enkel excuus door zou kunnen dringen, dat in het wezenlijk bestaan, geen enkele vooruitgang is te boeken,dan alleen te zien hoe de aarde waar wij op lopen,geen zin meer heeft om ons te behagen.De kanteling die het kan krijgen en eigenlijk al laat zien dat in elke oorlog veel te veel mensen worden geofferd,veel te lang als onbewuste wezens alles vernielen en in feite niets kan ontstaan. Waar het menselijk bestaan geen plek meer zou kunnen krijgen,maar te moeten boeten in wat er nu ontstaat.
Het is deze angst die ik kan hebben,in mijn kleine wereld van vertellen,mijn hoop steeds uit blijf spreken, om naar de goeie kant te blijven kijken,om te blijven voelen, dat in het menselijk willen zijn, geen offers hoeft te brengen,dan alleen vanuit mijn liefde in mijn creëren,in het uiten van mijn gevoel,er altijd een stukje hoop is te vinden. Dat in elk inzichtelijk gegeven mij uiteindelijk onderdompel in een mooie gloed,die ik altijd kan hebben als ik mijzelf weer lees.
Anna.💚.

Mijn creëren.

Als angst wordt gecreëerd in de eenvoudige dingen,in het blijven luisteren hoe fel het kan klinken in het ontluisterend geheel.Waar een vloer wordt opengebroken en de balken zie, die de basis heeft gedragen, maar nu kan zien welk een efect het kan hebben als het fundament op wiebelen staat.De gaten die zijn gevallen en niets aan het toeval overlaat.Niets terug kan draaien in het vergeven, het gebaar ook maakt om te blijven staan waar ik voor kies.Waar ik mij veilig kan voelen en het meer iets zegd dat in het overkomen juist nog meer de neiging krijgt, om het door te spoelen zoals ik naar elke film kijk.Zoals het verlangen in samenspel met elkander, als geheel natuurlijk de aandacht vraagt. In het wijzen dat de gedachte die ik heb, alleen zich laat zien wanneer ik de moeite neem om het te beschrijven.Nooit van te voren iets weet en niets kan verzinnen,maar in de aanwezigheid wat mij omringd een duwtje krijgt om naar voren te treden.Niets naar achteren duwt,maar een opening maakt, dat in het schuwen van wat dingen heel menselijk blijkt te zijn en niet alles kan dragen dan alleen mijn eigen verantwoording te nemen.Te gaan zien ,om het kleine radartje te laten draaien in het volhardend kunnen zijn.Voor mij de enigste mogelijkheid ook blijft om te gaan realiseren, hoe klein het zal blijven in al mijn delen,hoe fragiel mijn kaders zijn gezet,hoe eenzaam het kan lijken,maar trots kan blijven in het wakker houden van mijzelf.Daar mijn inzet om te delen meer iets zegt om mijn hart te luchten en te volgen.Om te laten zien dat een anders kijken in mijn beleven mij tot dusver heeft gediend om rustig te kunnen blijven.Om de dingen te overzien, om er mee te  dealen en het een plekje geef.Zodat mijn heldere kijk meer gericht zal blijven waar ik mij bevindt.Mijn creëren wat ik laat zien, veel heeft te maken hoe de wind zich richt,hoe het blad aan de bomen iedere trilling aan kan geven, hoe het voelt om liefdevol te blijven wat ik ervaar.Dat wat andere creëren als getuigen kan blijven zien en er geen enkele waarde meer aan geef. Om te constateren dat wat ik beleef meer iets heeft om mij te zetelen in mijn luie stoel.Mijn handen in mijn schoot te leggen en nu begrijp, dat het creëren wat ik doe, de wereld kan bekijken vanuit mijn eigen liefde, die er alleen kan zijn als ik mij overgeef aan mijn eigen creëren.Allle toestemming die het heeft, mij inmiddels heeft geleerd, dat wat een ander creëert niet van mij hoeft te wezen.
Anna.💚.

Verbindend.

Soms overvalt het mij en laat ik mijn tranen stromen, waarin ik ga begrijpen hoe een oorlog dichterbij is aan het komen.Niet de oorlog in mijzelf,maar in het drukkend effect, wat ik kan zien,hoe het grootse land in een oorlog wordt getrokken. Vaak heb moeten zien waarin de ego's zo groot zijn geworden, dat er geen doorkomen aan is.In feite niets heeft geleerd dat in een onderhandelen in het spreken met elkaar,ondertussen eens probeert te luisteren naar zichzelf.Maar bewust ben geworden dat in het meevoelen wat er gebeurd, mij ergens uit wil schrijven,er niets aan kan doen,uit mijn verbazing wil stappen en zolang het duurd, mijn reden van schrijven aan de wereld zal blijven laten zien.Hoe klein mijn boodschap ook kan wezen,hoe groot het zou kunnen zijn, dat in een meeleven van zoveel gebeuren, mij ontroerd in het bezig blijven hoe het binnen kan komen in mijn hart.Mijn tranen dan komen omdat ik voel, wat nu dichterbij is aan het komen en daar ook van schrik.En moest ook ervaren in het alleen zijn met mijzelf, zo graag een mooiere wereld had willen delen in wat ik heb begrepen dat het kan.Niet alleen het respect naar elkander,maar te doorvoelen wat een echte oorlog  kan doen en ik mij daar nooit op voor kan bereiden.Er nooit bij stil heb gestaan waarom ik altijd buiten groepen werd gesloten,altijd op mijzelf heb terug moeten vallen,dat in ieder besluit die ik nam, vaak heb moeten huilen en nooit zeker kon zijn,waarin mijn onbevangenheid mij meerdermalen heeft laten zien, dat ik maar een heel klein plekje heb genomen in het schrijven wat ik doe.Geen behoefte heb aan erkenning,mijzelf te laten zien,wat ik ooit heb gdaan om ook eens een youtupe filmpje te maken en daar van terug gekomen ben.Het niet viel te rijmen in het kleine wat ik laat zien,dat in het spreken vaak alleen in mijn stilte kwam.Het gehecht zijn aan beelden, aan wat ik nu kan zien, hoe verwarrend het kan wezen, dat in het beeld wat ik geef, alleen in mijn schrijven zich weet te ontvouwen.Steed meer ben gaan begrijpen dat als individu,het soms heel hard werken isMet niemand een oorlog wil beginnen en er altijd op wilt letten dat ik niet mee wordt getrokken in ander mans leed.Maar er soms niet meer omheen kan lopen dan alleen te zien wat er nu gebeurd in de wereld om mij heen.
Er gebeurd dan ook iets in mij en kan ik kiezen voor geweld of te zoeken naar mijn kracht,die in feite alleen maar in mijn zachte handelingen ontstaan.Mij niet af kan wenden hoe het voelt,dat wij op een punt zijn gekomen om een strohalm te gaan vinden.Dat in het spreken en schrijven geen enkel geweld de aandacht vraagt,maar in het stellen van zoveel macht er bijna geen liefde kan komen.Geen accepteren van elkaar, door alleen te roddelen in het naar beneden halen,dan daar iets begint te borrelen hoe een oorlog kan ontstaan.
Mij af heb geweend in een geslotenheid die ik kan hebben,maar ook in staat kan zijn om hier eens over te schrijven en zoals een lichte regen valt,mijn tranen af kan vegen,opnieuw kan zien, hoe ik mij heb kunnen verbinden met mijzelf.
Anna.💚.

Herkenning.

De verschijningsvorm mijn ego laat verdwijnen,mijn inzet om door te laten wat ik breng en als glooiingen laat golven en in al mijn wendingen neer is gezet.De draagkracht heeft gekregen in het vermogen die ik vertel,ruimschoots in het laveren in de gevoeligheid die ik heb.Geen stenen meer hoeft te sjouwen,geen doorbreken van een muur,maar in constante lijn te willen vertellen, de duurzaamheid zou kunnen vinden in het hele gebeuren. Geen stilte meer hoeft te zoeken,geen dwars gelegen balk, uit eigen oog hoeft uit te halen,maar de splinter die ik voel, tot grote irritatie zou kunnen leiden en mij altijd af kan vragen of ik dit werkelijk ben.Elke zegening die ik heb gevoeld en nooit zal wijze, hoe anders het zou kunnen zijn in de bereikbaarheid waar ik had willen staan.Te gaan vlinderen, van tak naar tak,mij niets aantrekkelijk lijkt, dan wanneer ik mijn handen vouw en met gesloten ogen een wereld zie,waar iedereen met zichzelf sprak.Geen moeite heeft in het dichten van wat poëzie,de handrem er af kan halen en neer kan dalen in eigen veld.
Om eigen rust te gaan verkennen,met handen in eigen schoot,met dicht geknepen ogen om te willen horen wat er wordt verteld.
Dat  het delen naar elkander iets anders strookt,iets anders laat ervaren, dat in het bijzijn van elke letter, zou kunnen gaan dansen naar een geheel.Waar geen verbittering is te proeven,maar een mooi harmonieus spreken.In feite alleen aan mijzelf heb kunnen laten weten en proeven hoe een smaak kan veranderen. In eigen welzijn van een beleven, hoe het klinkt om zich over te geven aan zichzelf.
Mijn wortels net als bij bomen, naar boven kunnen komen en een asfaltlaag eraf kan halen, in de hobbels die het geven, niet in paniek hoeft te raken,maar een besluit kan nemen om een ander pad te gaan bewndelen.Een ander kijken wat het zend, om de natuurlijkheid die iedereen heeft, op te gaan pakken en te gaan koesteren zoals ik al lange tijd heb gedaan.Iedere dag mij weer de vernieuwing heeft gegeven dat in het dragen waarvan ik dacht  te moeten doen.
Maar nu ik verder ben gaan lopen in het horen hoe het klinkt, zoals wolven kunnen janken,waarschijnlijk hun roedel kwijt zijn geraakt,maar dat de jongen kunnen blijven horen, welk een klank ook past, om iets te herkennen,dat een klank alleen al genoeg zou kunnen zijn.Zo ervaar ik dat ook bij mensen.Als een stem wat zachter spreekt en toch kan duiden bij een binnenkomen in mijn hart,misschien wel de herkenning voor mijzelf is geweest en zal blijven in de ervaring die het geeft. In de zelfstandigheid die ik heb, mij over kan geven en met elk geluid mee kan drijven omdat ik iets herken van mijzelf.
Anna.💚.

Mijn delen.

Mijn schrijven de functie heeft gehad en daarin heb mee gekregen, dat in een volwaardig blijven schrijven, alleen afhangt wat ikzelf kan blijven ervaren.Zo warm als vandaag, mij heeft kunnen tonen, dat in het vermijden van de zon mij terug kan trekken in mijn gecoolde huis,waar geen enkel mug mij weet te vinden in de citroenlucht die ik verspreid.En was vanmiddag aan het luisteren wat een bekende schrijver zei.Door in contact te blijven met zichzelf, door een schrale jeugd,  iets kon herkennen waarom mijn schrijven mij heeft geleerd, om het contact wat ik wil behouden in harmonie weet terug te brengen waar ik voor sta.Het onbewuste naar boven te brengen terwijl ik schrijf,en in iedere laag mij laat wentelen,waarin ik heb geleerd om mijn gevoel blijven te bespreken en niets anders doe, dan te staan in mijn eigen licht.Het knopje die ik had willen vinden, in de smaak die ik heb, zich heeft uitgemond in elk redeneren en mij soms in een toestand brengt.Mij laat lopen over een weg, vanuit mijn eigen creëren is neer gelegd. In mijn bijzonderheid van delen in een notendop weerlegt, dat zodra ik schrijf, werkelijk blijf voelen dat daar mijn creativiteit naar toe is gegaan.Soms wil ik wel eens schilderen of een slaan van een beeld,maar mijn taal om te beschrijven nu de overhand heeft. Om te laten ervaren na wat ik deel in het openen van mijzelf,  dan kan zien hoeveel ik heb te bespreken met mijzelf.Ieder nieuw blad daar mijn uitdaging ligt om te ontvouwen, dat de belemmering die ik vaak heb gevoelt te doorbreken en te behouden. Om te blijven zien dat hierin mijn passie is gaan liggen in het gevoel wat ik beschrijf.Mijn ruimte heb gevonden, dat in elk aandeel die het krijgt, mij vult en niet door het zwijgend effect die het zou kunnen krijgen als ik niets meer vertel.
Vaak de dingen heb verzwegen om dat ik dacht dat het er niet toe deed.Maar ondertussen nu wel merk dat in elk delen die ik geef, mij altijd had weerhouden wat ik werkelijk voel en weet.Elke betovering die het krijgt zo langzaam maar zeker iets anders heeft bereikt, dan mij te bemoeien met anderen.Het raadplegen naar mijzelf, daar mijn nieuwsgierigheid is gaan liggen en hoe wonderlijk het ook lijkt mij veel meer in dit moment kan trekken.Veel meer bewuster ben geworden dat wat ik schrijf ,zo herkenbaar weet te blijven en zich ontplooit zoals een mens kan zijn. In al het verwerken nu is weg gevallen in het kunnen herzien, dat ik een soort bewijs ben geworden wat ik mijzelf steeds gun.Soms af kan dwalen in een dromerige sfeer,wat ik toe kan laten en laat zien hoe de tegemoetkoming naar mijzelf alleen heeft te maken wat ik laat komen in dat moment.Ieder moment weer anders kan ervaren,ieder stukje die ik beschrijf op waarde kan brengen, om te zien hoe ik schrijf.Om te weten dat mijn delen vooralsnog uit zou kunnen lopen in een nieuw geheel.Zoals het samensmelten  in mijn taal,geen ontvluchten bleek te zijn, maar steeds de bekroning heeft gegeven, om te blijven ervaren dat ik naar mijzelf  ben blijven schrijven en dat kan delen op mijn blog.
Anna.💚.

Trouw gebleven..

In de vroege ochtend waar het licht  naar binnen sluipt,mijn ogen langzaam open doe en de frisse ochtend ruik.Mijn hoofd naar voren buig en aan mijn lijf kan voelen hoe de dag daarvoor, de inspanning is geweest in het onderhouden van mijn pad.Het overzicht wat ik wilde hebben nu weer anders zie,dat in al mijn spreken en schrijven nu een plekje heeft gekregen. In het enigste wat ik kan wensen, nu een dikke streep eronder kan zetten en mij voorbereid op een warmte. Grenzeloos kan zijn en in iedere beweging mijn voetstap in mijn eigen pad heb kunnen zetten.Waarin mijn schrijven misschien wel veel te lang heb laten zweven in de noodzaak die het had.Meerdere malen  vaak in het rumoer is verdwenen, in het gedogen kunnen zijn,elke reden wat beklijft, er ook voor heeft gezorgd dat in het zomeren ,stil is gaan vallen in alles wat ik beschrijf. Gedachteloos mijn woorden zet in de juiste volgorde. Alle waarheid die ik aan mijzelf heb verteld, misschien wel achterse voren zou kunnen gaan lezen.Misschien mijn klank die ik gebruik achterwegen kan laten , in het bewaren waar ik ben geweest en wist te komen.Waar mijn intensie van eerdere pogingen, open kan blijven  door het geluid die ik maak.Daarin niemand tegen ben gekomen,niemand sprak zoals ik heb willen duiden.Geen enkeling die intresse had en daar alleen in ben gebleven.De gewoonte die het kreeg, in het delen op mijn blog is gebleven,maar de belichaming die het heeft er ook voor kan zorgen dat in het meeste wat is verteld, mij heeft geholpen om te zijn waar ik nu ben. In het benaderen wat ik nu vertel, soms een einde in kan komen en in een ander gesprek op gang zou kunnen komen en mij heeft bevrijd wat ik niet meer hoeft te vertellen.Maar te zien als een leeg blad en mijn ogen kan richten naar de tuin, waarin ik loop en het nieuwe pad kan gaan bewandelen,wat ik daarvoor nog niet had gedaan.Mij terug kan trekken uit een veld waar ik alleen maar heb staan te wijzen hoe de zon vanuit het oosten op kan gaan en in het westen weer neer kan dalen.In elke omarming die ik heb gevoeld, het nu overlaat aan de momenten, wanneer ik werkelijk voel om te willen schrijven. Dat ook wil gaan doen, waarin ik weet wat het kan geven,maar uiteindelijk het steeds meer voor mijzelf wilt gaan houden.Alle indruk die het heeft gegeven,alle plaatjes eraf zijn gehaald en ik iets heb door willen geven,waar in feite niemand op heeft gewacht.Mijn schat van vertellen in één hand kan vangen en alleen maar kan spreken in de belangrijkheid van delen naar mijzelf. Er nu een ander ervaren aan toegevoegd kan worden, dat in het beschrijven van mijn delen nu een ander pad ga bewandelen, waarin elk geluk die het mij heeft gegeven, de juiste richting laat zien. In mijn welwillendheid van delen een andere kant opschiet, die alsmaar aan mij loopt te trekken, dat het goed doen naar mijzelf een ander ervaren neer kan zetten en mij uiteindelijk iets brengt waar ik mij goed in zou kunnen blijven voelen en genoeg heb gezegd.Het schrijven van mij is geworden en niet meer hoeft te voelen of het klopt,niet meer kan wijzen waarin ik de ander in een verlamming heb gezet,waarin het goed gemaakte zich heeft weerlegt dat in al mijn ontvouwen mij liet zien, hoe trouw ik ben gebleven naar mijzelf.
Anna.💚.

Lege handen.

Ergens een vinger op leggen, om te gaan beseffen dat ik niet uit één deel besta.Maar te weten door de vorming vanuit mijn verleden hoe ik nu in dit moment kan staan.Vaak het gevoel kan hebben in de vrijheid die ik pak, altijd aan mijzelf  uit kan leggen hoe het voelt,om niet te kunnen passen in een familie,of wat vrienden om mij heen.Vaak het gevoel kan hebben om mij aan te moeten passen in welk een situatie dan ook.Voorheen in het blootleggen van mijn delen, een ander deel van mijzelf ,vanuit een oud gevoel mee kan spelen, om iets te gaan dragen wat misschien wel niet meer bij  past.Wat veel te krap is geworden in het goed zijn naar andere, alleen heeft te maken hoe goed ik wil zijn naar mijzelf.Elk deel wat naar voren kan komen, het zou kunnen gaan bekijken als een cadeau of als een verassing en nog niet wist dat ik dat in mij had. Een handelen in mijn schrijven soms niet meer past in mijn beleven,waar ik voor sta. In het begeven van woord naar woord  echt kan zeggen dat ik dat ben.Het ontstaan in mijn vele delen iets weg kan duwen wat ik nog niet had gezien.Iets kan omarmen wat in feite niet meer hoeft,maar mijzelf blijft trainen om een goed gevoel te blijven houden in mijn uiten van ieder moment.Soms door een situatie die ik creëer, altijd ergens uit kan stappen en mij leert om nog zorgvuldiger te zijn wat ik kan delen op mijn blog.Dat in mijn belevenissen weinige ook begrijpen hoe het voelt, dat elk deel van mijzelf, zo anders laat lijken voorafgaand met een energie, waar ik mee te maken kan krijgen,waarin ik getriggerd wordt.Waarin ik kan laten weten hoe het voelt, dat als ik ergens een vinger op kan leggen het klaarblijkelijk ook zomaar weer kan verdwijnen en ik met lege handen sta.Mij uiteindelijk niet meer aan kan passen en moet stotteren met een dicht geknepen keel, al hoestend kan gaan vertellen dat het mij teveel kan worden. Als ik mij begeef in een situatie, waarin ik vaak kan voelen dat het niet klikt,of de waarde die ik geef om te gaan spreken in het luisteren naar mijzelf,zo kan  verdampen in mijn beleven en dan een gevoel kan krijgen dat het het er niet meer toe doet. In een verbazing die dan komt,een heel ander deel naar voren komt en in dat deel wat gezien wil worden,mij verlamd en als een kind kan gaan reageren.Dat het goed doen om mee te helpen weg sluist in een ander ondervinden. Dat de kracht die ik kan voelen alleen terug kan komen,wanneer ik aan mijzelf vertel,wat een deel van mij kan ondervinden hoe ik in mijn wereld sta.Vaak genoeg met lege handen sta, omdat ik misschien wel aardig gevonden wil worden,misschien wel ergens bij wil horen.Maar zodra ik thuis ben gekomen en mijzelf aan kan kijken,geen enkel vervulling het mij kan geven, dan alleen,wat mijn schrijven weet te doen.Mijn lege handen kan vullen in het overbrengen wat het kan zijn, om elk deel  vanmijzelf te blijven ervaren en daar dan over schrijf.
Anna.💚.

Doorslaggevend.

De taal in het lef wat het heeft gekregen,de doorslag zou kunnen zijn, om zondermeer te reageren, dat in het druïden naar het schijnt,een logheid zou kunnen geven in een samengestelde tekst. Die in de buurt zou kunnen blijven liggen en ook blijkt, dat ik sta te wachten aan een kant van een rivier,waar het water tot aan mijn voeten iets aan gaat geven wat ik niet had verwacht.De doorgang die het heeft gekregen,dat geen enkele wachten mij heeft geleerd om het te kunnen begrijpen. Een te grote afstand mij heeft geleerd ook de afsand te gaan voelen in het vertellen aan mijzelf.Geen doorslaggevende ontmoeting hetzelfde effect zou kunnen hebben, waarin ik weet dat in al mijn herhalen soms ook kan zien dat in het ontvouwen van mijn taal een wind van een andere kant kan komen en dan een schaduw zou kunnen brengen door de bomen om mij heen.De vlucht kan nemen in al mijn ervaren er altijd een nieuw begin is te vinden en niet hoeft te staan wachten wat een ander ervan vindt.Wat mijn kracht is geworden,zonder dat ik spreek,zonder iemand aan te kijken dan alleen naar mijzelf. Altijd weer die verrijking kan geven om te zien wat er naar buiten komt.Vandaag of misschien wel morgen mijzelf kan laten zien dat het spreken wat minder is geworden,mijn schrijven de overhand heeft genomen ,om te gaan zorgen dat wat ik vertel ,veel meer heeft te maken hoe ik mijzelf lees en ook zo kan gaan kijken in de flow die ontstaat.In de kracht van elk beleven niet hoeft te wachten totdat een ander bereid zou zijn om met mij te spreken.Waarin ik inmiddels weet waar het om gaat.Dat de uitleg naar mijzelf genoeg zou kunnen zijn, in de taal die ik gebruik, mij zou kunnen leiden,dat in elk besluit die ik kan nemen, veroorzaakt is door al mijn schrijvend beleven en mij steeds laat zien,dat in het wenden en keren, in de voltooiing die het krijgt, een rondborstigheid kan geven,een standaard redeneren, een volkomenheid, die ik alleen aan mijzelf kan geven en niet hoeft te wachten totdat een ander mij ziet.
In de gewenning die het heeft gekregen in het mompelend effect,een uittreksel is geworden naar mijzelf.Soms kan ervaren dat de komma's die zijn gezet, mij alleen heeft gevormd in het willen vertellen waar ik voor pleitte. Werkelijk te gaan ervaren wie ik ben en daar uiteindelijk nog steeds geen vinger op kan leggen.Het ene moment ik zeker kan weten in het vertellen aan mijzelf,waarin mijn doorgrondelijkheid van delen soms iets weet te voelen wat waarschijnlijk een ander helemaal niet kent.
Dan kijk ik wat naar buiten in de stilte die ik heb,en vaak altijd na mijn schrijven weet te genieten wat ik heb gezegd.Mijzelf kan bedanken voor het geheel,voor alles wat ik deel en in mijn eigen schoonheid kan blijven.Mijn liefde verder wil stromen zoals de rivier laat zien, dat in elke stroom die het mij kan geven, zoveel terug heeft gegeven en dat kan blijven zien.Niet hoeft te wachten op een ander,mijzelf een duwtje geef,dat in elke ontmoeting die ik laat zien, zo vanzelfsprekend, zoals ik eet of wandel, mij deze voeding geeft om te blijven ervaren wat ik aan mijzelf vertel.
Anna.💚.

Het geluk.

Het is met niets  te vergelijken,het heeft geen status of een rol.Het plakt niet aan mijn vingers en laat geen gaten door.Het heeft zich verweven in elke klank die ik dan  hoor,in het naar voren kunnen buigen en met gevouwen handen sta.Waarin de stilte die ik begrijp, vrijelijk rond kan sluizen in hoe het kan gaan,dat in het vervreemde van een verblijven, open kan blijven staan voor elke verwondering en in elke verandering kan blijven buigen.Voor mij de betekenis geeft dat in elk ontstaan van mijn schrijven zeker als ik het overlees,mijn geluk kan proeven. Mij kan raken in het midden,precies waarin ik sta.Met mijn heupen mee kan wiegen en mee kan gaan waar mijn taal zich wilt ontvouwen in dit moment.Geen enkele vergelijking kan geven,dankzij de gloed die ik vaak voel als ik schrijf naar mijzelf.Het lijkt op een toveren waarin mijn wereld steeds zegt,om liefdevol te blijven en er geen enkele reden hoeft te zijn om iets uit te gaan leggen wat ik soms zelf niet begrijp.Het is met niets te vergelijken en toch stroomd het door.Het pakt alle kanten die zijn bekeken nog eens op een andere manier eens door.Het slaat geen regel over,het wurmt zich naar voren en laat  ontstaan wat niet kan worden vergeten,dat wanneer ik schrijf, mijn eigen stijl is geworden en gevonden en niets heeft te maken hoe het zou moeten zijn.De kracht van blijven dragen in iedere zin die ik zet,mij heeft gebracht in de schoonheid van stilte,en altijd heeft te maken hoe ik ben blijven luisteren naar mijzelf.
Het dweilen met de kraan open is nu een verleden tijd, dat in het vasthouden wat het krijgt, een verkramping zou kunnen komen om iets uit te willen leggen wat ik aan mijzelf vertel.Geen enkel andere benadering  het kan krijgen dan wat ik weet, wat een gloed kan betekenen terwijl ik schrijf.Mij zo gelukkig kan blijven voelen in alles wat ik deel, alle impact die het heeft gekregen,dat het geluk die ik voel, bijna niet is te omschrijven.Met mijn handen in de lucht een kreet kan geven en mijzelf in de spiegel aan kan kijken om te kunnen zien, hoe mijn ogen glinsteren,hoe mijn huid weerspiegeld in de klank die ik kan voelen,waarin het resoneren mij steeds iets anders leert,om mij over te geven aan wat ik niet kan zien.Maar te kunnen ervaren hoe mijn  schrijvend beleven mij voorziet, in het geluk wat er ontstaat en dat aan mijzelf kan laten zien en weten.
Anna.💚.

Stiller zijn.

In het wachten op mijn stilte,in stiller kunnen zijn,mijn adem zelf kan regelen,om een rust te brengen  en er misschien geen woorden voor zijn. Dan het uitlopen in wat ik ben gewend in alle ontvangen mij kwetsbaar stel. In al mijn ontluiken alleen mijn stilte voel.In het gebruikelijke ontvouwen mij zoveel ontspannig geeft,dat ik met half dicht geknepen ogen de gloed kan voelen waar ik uit schrijf.Alsof er een massage is geweest,alsof het bereiken niet meer hoeft,maar te blijven ervaren, wanneer de stilte is gekomen en mij verrast in het kunnen ervaren, dat zodra ik schrijf dan kan voelen waar ik ben en geweest kan zijn.Waar de vlinders mij welkom heten in mijn habitat van zijn.Mijn vleugels weet te spreiden in de zachte wind,mee kan vliegen van bloem naar bloem en mij vol kan eten met de nectar die ik proef en mij altijd een vlinder zou kunnen voelen.In dit moment mijn stilte vraagt om te gaan ervaren dat het genoegen die ik nu voel,in mijn hart te plaatsen,dat het niets meer uitmaakt wat ik schrijf,maar de stilte mij een hele zachte landing geeft.Alsof ik ben gekomen in mijn eigen paradijs,waar alles is verdwenen op een natuurlijke manier.Mijn stem waar ik mee spreek, kan luiden als een viool,dat in het raken van wat snaren een melancholie naar buiten komt.Een verrassend effect zou kunnen krijgen in de taal die ik gebruik en mij neer kan leggen zoals het komt.  Dat in het ontstaan, door mijn lichaam kan trekken zoals een rivier kan laten zien.  Een stroom die ik voel oneindig kan blijven in de ontspannig die ik voel.
Alleen heeft te maken wat ikzelf heb toegelaten. Om mijn schrijven een kans te geven in de stilte die ik ervaar en mij geef gewonnen, dat  iedere snaar na kan trillen en dan de zachtheid voel, mijn beleven geen  andere filter meer nodig heeft.Maar een compassie is geworden in alles wat ik zou kunnen vertellen.De lans ook breekt om te blijven buigen wat stilte kan betekenen. In elke hoedanigheid,geen enkel vorm aan kan nemen, dan alleen te weten dat ik in mijn stilte ben.
Anna.💚.

Naakt zijn.

Te lopen met  de intresse die ik heb, in het geheim wat ik zou kunnen bewaren, zomaar kan worden besproken, wat ik steeds aan de wereld heb willen laten zien.Dat mijn onafgebroken schrijven mijn werkelijkheid onthuld,waar ik zelf de slingers op kan hangen en mijn geduldig kunnen zijn, geen bereik zou kunnen vinden in wat een wens zou kunnen worden. Maar nu ook weet dat in het vele ontvouwen alles zou kunnen verdwijnen, ik het alleen voormijzelf had kunnen houden.Mijn integriteit te lang heeft liggen smeulen in het geheim wat omsloten was.Geen dader wist te vinden ,geen slachtoffer te willen zijn,maar vanuit mijn delen nu iets anders raakt.Het dwalen door mijn taal nooit echt een einde aan zal komen,tenzij ik besluit om weg te dromen in mijn eigen poëzie.Waar engelen kunnen komen en als medium blijf zien, hoe de flow waarin ik nu ben, ook weet dat het is gekomen wat ik mijzelf heb verteld.Niemand is hier tussen gaan liggen,niemand heeft ooit gezegd, dat wat ik schrijf in mijn gegeven nu heb bereikt, dat het standaard redeneren haar prijs heeft betaald.Oude conditioneringen zijn weg gehaald en de tijd is gekomen in de vrijheid die ik voel,om rechtstreeks te blijven delen hoe ik mij nu voel.Niemand meer hoeft te bedanken,waarin ik nu weet dat in alles wat ik heb gevonden door mijzelf is gecreëerd.
Geen loze woorden kunnen drijven naar een zee,waar wat oude bloemen drijven,geen teken bleek te zijn,maar door het ontbreken van elk contact, mijn zuiverheid wist behouden tot elke laag van bevinden.Waarin ik vaak heb kunnen keren wat ik er werkelijk van vindt.Mijn werkelijkheid zo anders is geworden,zo veel filters er zijn gezet,in het ongenaakbare, meer op een verzoening is gaan lijken,waarin ik sommige stemmen niet meer zou kunnen verdragen.Een boogje maak in elk geluid die kan komen en een cirkel zet in het timmeren van de buren,waarin ik voel hoe de obsessie die ik kan hebben,mijzelf een halt toe kan roepen,mij af kan sluiten voor een lawaai,waarin ik mijn focus die ik heb, mij alleen kan richten op mijn taal.Die niets vraagt dan alleen kan merken welk recht het heeft gegeven in het zonderling verblijven. Waar elke waarde die het heeft gekregen als een bijzonderheid kan worden gezien. Eigenlijk niets meer past wat is omstreden, als ik nu naar de radio luister, het alleen over raketten gaat.Niet meer over de mensen die in rijen staan,in alle vernietiging die het al heeft gegeven, dat het praten over een oorlog altijd verder staat dan zelf erin te zitten.Waarin ik hoop dat de bezinning door kan dringen,dat geen enkele oorlog een overwinning geeft,dan alleen het offer wat nu wordt gebracht.Dat in het creëren van zoveel ellende een hellende uitkomst heeft.Dat in alles wat er nu gebeurd, geen herstel meer mogelijk blijkt te zijn.Om te stoppen in het leveren van wapens en niet is begrepen dat wij mee zijn gegaan in andermans strijd.
Om dan weer terug te  kunnen komen in de eenvoud hoe het zou kunnen zijn. Om in het wezenlijke te willen staan,om te gaan voelen hoe het is,in het menselijke bestaan,daar uiteindelijk geen strijd is te vinden,maar open durven  staan, wat een werkelijke voeding kan geven.Zonder angst kan zijn , een strijd op kan geven, voordat alles echt is vernietigd, in het naakt zijn van elk lichaam, geen oorlog is  te vinden...
Anna.💚.

Vakkundig zijn.

Mijlenver kan het lijken als ik terug kan blikken in elk moment.In elk bezienswaardigheid die ik probeer uit te leggen wat ik aan mijzelf vertel,maar ook open kan staan naar een ander.Geen enkele verwachting  nog heb, dat wat ik ervaar,  is gaan zweven boven mijn eigen taal en waarschijnlijk de enigste ben die zo schrijft. Ongemerkt iets laat zien,waarin het huidig zijn,soms in een vlaag van verwondering zou kunnen veranderen.Het onbaatzuchtige in een veld met bloemen zet,en de bijen laat proeven, dat in elke honing die wordt gemaakt,zo zuiver blijft voelen,zo puur doorzichtig.Met heel hard werken is bereidt om te kunnen buigen naar de ijverigheid die ik kan ervaren. Volstrekt aanwezig blijft zoals ik mijn schrijven kan zien. Mij aanpas hoe een gesprek kan verlopen, probeer uit te leggen waar mijn drive vandaan is gekomen en toch steeds tegen een muur aanklap.In het onzichtbare wat ik kan vertellen, hoe bloemen kunnen ruiken en daar geen woorden meer voor heb.Hoe ik mij kan bevinden in het uiterste geval, voorover kan buigen om te kijken of ik nog in het zelfde sta.Nergens doekjes omheen kan winden,niet in een schaduw blijf staan,maar onomwonden soms een plek aanwijst, hoe heerlijk het kan zijn,dat het latente geen rol meer speelt,maar in het duidelijk laten weten dat ik steeds iets betreedt wat mij is gegeven.Wat ik laat zien in al mijn schrijven.Mij niets ontbreekt wat ik blijf ervaren,soms mij in moet houden met de gave die ik heb, misschien wel met niemand kan delen.Dat in het vertellen wat ik ervaar, daar mijn drive is blijven liggen.Dat in elke elke ontmoeting met mijzelf, steeds meer kan ervaren dat in het klaren van de lucht gemiddeld kan blijven.Niet hoeft te stormen in mijn hoofd, maar zelf iets in handen hou, wat mij vult in elk schrijven.Het topje wat ik laat zien is  een vasthoudendheid, waar een welwillendheid in een juiste vorm kan komen.Waar elke zin die ik gebruik in zoveel puurheid is neergezet. Eigenlijk niet meer weet uit te leggen, dat de stroom die ik blijf voelen, zelf heb gecreëerd, in het laten ontstaan. Daar mijn vakkundig zijn laat zien, om dan op een juiste manier te laten vloeien over mijn blad. Over de dag die zich ontvouwd en alles in het juiste perpectief kan zetten.Mijzelf kan bedanken, waarin ik begrijp hoe het voor mij belangrijk blijft, dat in het delend effect, alleen voor mij zal gelden.En in feite het daarom gaat, waarin mijn beleven van schrijven iets toe kan laten in het voegen,wat nog beschreven kan worden. Op dit moment mijn woorden tekort kunnen schieten en waarschijnlijk op een nieuw blad tevoorschijn willen komen.
Anna.💚.

 

Het juiste moment.

De juiste plek te geven,precies op het goeie moment. Dat in het delen van mijn schrijven soms wat onwennig zou kunnen zijn. Soms tegen een kant aan kan schuiven wat ik nog niet had gezien.Op de tast in het donker precies ook weet hoe elk geluid kan klinken.Dat in mijn schrijvend spreken, mijn binnenland laat zien,waarin het sprekende bewijs niet achter kan laten,maar juist naar voren duwd.Wanneer ik het overlees soms wat foutjes weet te corrigeren,soms wat zinnen weg kan halen omdat ik dan zie ,dat het niet klopt.Maar in het algemeen wel kan voelen dat het in het juiste moment is geschreven,in het preciezer willen zijn.Geen enkel perfectie in het duiden,dan alleen mij goed te willen blijven voelen in wat ik aan mijzelf schrijf.In de onstuimigheid die ik heb, wat aan geen enkele leeftijd is gebonden,maar in alles wat ik beschrijf en zeg mij opgewonden kan voelen.In haar totaliteit nergens om heen hoeft te draaien en een punt neer kan zetten op de juiste plek.Maar te kunnen voelen wat ik schrijf en zeg,dwars door alle blokkades heen kan schrijven en mij  meer aantrekkelijk lijkt, om op deze manier mijn leven te vieren.Mijn doortastendheid  kan  blijven onderzoeken en dan een vaste bodem bereikt. Waarin ik stil sta en nieuwsgierig ben, om mij heen kan kijken, wat het kan betekenen hoe deze wending die ik voel, uiteindelijk geen betekenis kan geven,maar het heerlijk vind om dit te doen.
Het slaan op een trommel of het blazen op een fluit,in elke bewegingsvrijheid laat zien, welke toon ik ook zet, hoe ik mijzelf kan ervaren.Niet meer kan spreken zonder mijzelf te blijven horen,geen  oude herinneringen te willen koesteren, dan alleen mijn verwondering te blijven steunen.Te blijven zien in het blijven ontdekkken, zo rekbaar kan zijn, zo veel omvattend,waarin mijn ontvouwen nu het verschil kan laten zien, dat het niet uitmaakt hoeveel ik ook schrijf ,mij altijd terug kan zetten, in het juiste  moment.
Anna.💚.

Blijven ontdekken.

Het overlappende effect,waar ik mijn zeilen laat vieren,en met de golven die er zijn, mee kunnen deinen.Als kaptein op eigen schip mijn eigen stuur vast kan pakken, over de zee kan turen waar ik de horizon kan zien.Waar de meeuwen schreeuwen naar elkaar en alle vis weet te  vangen.Het gevoel kan hebbben hoe allles loopt,hoe mijn reizen zijn gemaakt en zou kunnen zijn in het nodig hebben om iets te durven wat mij overkwam.Overal mijn anker heb uit gegooid en over een loopplank ben gelopen. In elke stad waar ik heb aan  gelegd, vele culturen heb opgesnoven.Vele bezienswaardigheden heb gezien en als een kind,mij liet verrassen door alles wat er om mij heen gebeurde.Mij onder dompelde hoe het kon zijn om in de rijstvelden te werken,de lange wandelingen die ik heb gemaakt,het naakte zwemmen in de nacht,mij overgaf aan een Boeddha en stil ging zitten voor een beeld. Waarin ik  hoorde hoe stil van binnen ik werkelijk was.Eigenlijk de hele tijd al klaar lag om te gaan voelen,  dat het werken aan mijzelf een einde was gekomen.Misschien wel veel te lang heb gewacht in het gewicht wat het had gekregen, steeds meer bewuster werd,dat het werken aan mijzelf onnodig is gebleken. In de dingen die raakte,waarin mijn lijf aangaf om zelf iets te gaan creëren.Te gaan polsen waar ik mij goed in voelde en in het resultaatgerichte mij vaak alleen kon voelen, omdat ik niet begreep hoe afhankelijk ik was geworden wat een coach vertelde, in de vele sessie die ik heb gehad.Altijd een sluimerende weerstand voelde en mij nooit echt aan heb kunnen passen in alle groepen waar ik ben geweest.Altijd de vreemde eend kon blijven, omdat ik voelde dat er iets anders moest zijn om mijzelf te kunnen helen.En begon te spreken met mijzelf en oversloeg naar mijn schrijven.Mijn dagelijks ervaren beschreef en tot een prachtige rust ben gekomen. Als die ontmoeting met een oude vriend niet had plaats gevonden,uiteindelijk zelf heb opgezocht en in het contact wat wij toen hadden, mij heeft verteld,dat in het herkennen wat hij vertelde mij in een ander kijken heeft gezet.Waarin de beweging die het gaf mij zo volwassen heeft laten worden.Mijn eigen regie in handen heb genomen,elkaar hebben moeten laten gaan,maar het duwtje wat ik heb gekregen er nog steeds heel dankbaar voor ben.Al een tijdje mijn schrijven is gaan beklijven in iedere zin die ik zet, mij tot een euforie wist te brengen. In alle aandacht die ik naar mijzelf heb gebracht,zo wonderlijk kan blijven stromen.In de gesprekken met mijzelf, altijd kan kiezen voor mijn stilte,waarin de ontmoeting een verfijning kreeg,waar ik stil kan zitten hoe duidelijk ik kan zijn. Hoe mijn intelligentie mij liet inzien, dat door de moed van spreken en schrijven,mijzelf tegen wilde komen en vaak onder mijn eigen maat was gaan zitten,niet van mijn eigen stem kon houden en dacht dat mijn schrijven niets kon doen, omdat ik dacht, niet de juiste opleidingen heb kunnen volgen .  Mij altijd schaamde voor mijn eigen taal.Maar nu ik het heb terug gevonden en in feite al jaren schrijf, eindelijk wil gaan uitleggen waar ik ook echt ben geweest.Niets is vanzelf gekomen, maar wel heb ontdekt,wanneer ik mijn aandacht naar mijzelf kan blijven geven, daar het wonder in feite gebeurd.De gloed mij omarmt, zodra ik kan voelen dat geen enkele therapie mij zo heeft geholpen als in het spreken en schrijven naar mijzelf.Het vele wentelen wat ik heb gedaan  soms ook de onrust gaven.Maar uiteindelijk alles liet staan om mij zelf te blijven herinneren, hoe mijn reis die ik heb gemaakt als een boek zou kunnen lezen. In het beschrijven van mijn ervaren waarin geen enkel verleiding naar voren kwam.Om steeds meer te gaan begrijpen, dat mijn taal alleen kan ontstaan als ik mijn aandacht daar naar toe kan brengen.Als mijn stem die ik laat horen in puurheid kan laten zijn, via mijn schrijvend delen, mij de overwinnig heeft gegeven om te kunnen zijn wie ik nu ben.De trots die ik nu kan voelen, elke aanduiding leert, om nog meer te gaan ontdekken wanneer ik vanuit mijn stilte spreek of schrijf.
Anna.💚.

Ongezien.

Terwijl het ongezien meer naar voren treedt, elk detail niet alle aandacht hoeft te krijgen. Dat ik weet wat is beschreven en op een of andere manier niet alleen een weldaad heeft laten voelen,maar  ik niet afhankelijk ben wat andere beweren . Mij opvalt in het nieuws, alleen de elende laat horen en mij vaak afvraag wat ik hiermee moet.Er is geen peil op te trekken, dat het individu die ik ben,eigenlijk in het schrijven naar mijzelf, hele andere dingen naar voren laat komen. Het belangrijk blijft dat ik de niet te neiging heb om  mee te gaan protesteren, omdat andere dat doen.Mij niet in een menigte hoeft te mengen,niet in groepen kan gaan staan,uiteindelijk om mij verloren te gaan voelen, omdat het uiteindelijk daar niet om gaat.Mee te gaan in een aandacht die niet aan mij is besteed,als getuigen toe kan kijken hoe de massa wordt opgeslokt.Door de angst die wordt gecreëerd en daar genoeg van mee had gekregen.Maar juist door mijn schrijven en spreken ik altijd kan blijven zien, hoe mijn wereld is omringd met stilte, vanuit mijn liefde is gecreëerd.De rekbaarheid zover kan gaan ,dat al het ongezien(en) zichtbaar wordt.Dat wat ik beschrijf een loflied is geworden naar mijn onafhankelijkheid.Mij kan troosten in elk moment,die alleen maar aanwezig kan zijn in mijn eigen vertellen.Nergens een link kan leggen of hoeft te schuiven met mijn spullen.Maar alles kan zien als individu.In feite mijn wereld veel groter is geworden,waar alles mag groeien zoals het komt.Waar geen angst is te vinden, in elke beweging die ik maak, nu mijn rust is gekomen en niet vermaakt hoeft te worden.Maar te weten dat wat ik vertel, zo doorgrondelijk zou kunnen zijn en dan het ongezien naar voren kan komen en daar dan over schrijf.
Anna.💚.

Back-up.

Soms is het te groot om te beschrijven wat op mijn netvlies is blijven hangen.Niets kan overstijgen maar steeds terug wilt komen in mijn schrijven.In elk gesprek kan merken hoe mijn kalmte het overneemt om te blijven kijken als getuigen.Mij niet meer meng in oppervlakkige gesprekken,mij alleen kan richten zoals ik nu op mijn laptop zit.Mijn handen blijven bewegen,soms in een herhaling val en het toch kan voelen als een nieuw begin.Bij ieder wakker worden kan blijven zien hoe alles in mij is aan het veranderen.Misschien te groot heb willen maken en veel te klein heb neergezet.Waarin het zaadje wat ik heb gelegd is gaan ontkiemen,waar de dikke stam zo is gaan groeien en straks vanuit de hoogte rond kan kijken.Dan mijn vleugels spreid om eens te proberen om uit te gaan vliegen,om te gaan laveren wat ik vogels heb zien doen. Hoe het spreiden van vleugels een beleving zou kunnen zijn. Mij mee laat nemen op elk wolkje die ik tegenkom om af en toe even uit te rusten.Mee kan liften en mijn adem proef,die  regelmatig mij laat zien,dat het ritme wat ik was gewend van binneuit is gaan veranderen.Niet vanuit een angst te hoeven leven,maar door mijn schrijven zoveel vastigheid heeft gegeven. In het voorbij trekken van wat grenzen, kan blijven zweven boven het glooiende geheel,waar ieder inzicht die ik heb verkregen aan mijzelf heb meegedeeld.Mijn overtuiging alleen zal gelden als ik kan voelen dat het naar mijzelf is geweest.Zonder dat ik er erg in had,mij heeft gevormd en misschien altijd wel zo ben geweest. Door mijn aandacht daar naar toe te brengen, om dan te kunnen zien, hoe wijdt ik mijn vleugels spreidt,hoe ik blijf genieten in mijn nieuwsgierigheid  naar mijzelf.Hoe ik alles kan beleven,geen ijdelheid meer heeft,maar wordt doordrongen van het feit, dat mijn taal die ik gebruik, alles heeft overwonnen terwijl ik schrijf.Mij neer kan leggen in een mooie stilte,waar ik mijn vleugels af kan doen. Ze op kan vouwen en dan op een speciaal plekje leg.Dat als ik ze nodig mocht hebben als een jasje weer aan kan doen.Om te weten dat mijn  backup voor mijzelf zou kunnen gelden.Geen terugvallen is, maar te weten dat ik altijd in ieder moment,mijn back-up op kan pakken vanuit het speciale plekje waar ik mijn vleugels had neer gelegd.
Anna.💚.

Bevangen.

Bevangen door de warmte , door de woorden mijn drive te gaan ontvangen,mijn handen klam mijn toetsen raken, om te zien wat ik kan hendelen. Zoals het vaker niezen door de pluisjes in de lucht en echt moet wennen, dat in het helder zijn, zoals vannacht,ergens door is gekomen,waardoor het delen op mijn blog soms zo anders kan worden.En volstaat met een energie , altijd weer een balans moet vinden,  wat ik daarvoor had gedeeld.Het heeft te maken met mijn gevoeligheid  en zonder het te willen, beïnvloedbaar kan zijn door een energie die ik vaak niet thuis kan brengen, dan een waken in mijn willen slapen ontstaat.Nergens over loop te piekeren maar het knopje van ontspannen ik even niet kan vinden. Dan lig te woelen in mijn bed.De stappen die zijn gezet in het kunnen ervaren terwijl ik schrijf en wat later in mijn spreken, mij nog meer besef, wat ik laat zien in het kunnen uiten en elk momnet weer anders blijkt te zijn.
En wil mij nooit meer met een ander vergelijken, omdat  in de stappen die ik zet, alleen door mij zijn gekomen.In geen enkele spiegel hoeft te kijken en mij niet wil onderwerpen aan een toon die werd gezet,waar mijn gevoeligheid op kan reageren en dan uiteindelijk wakker kan liggen  wat mij dan overkomt.Bevangen zijn van een warmte,daar is wat aan te doen.Maar bevangen zijn van een energie, waar het stroomt en mijn gevoeligheid dit op kan pakken en ook ben gaan begrijpen, wat afstandelijkheid mij zou kunnen geven en brengen,om te zijn in wie ik ben.Niet mee hoeft te gaan met de ander,maar te schrijven wat ik wil.Nergens mij aan kan passen,maar in te voelen wat voor mij het beste zou kunnen zijn.En kom tot een mooie conclussie dat ik wat voorzichtiger ga worden,om mij open te stellen in wat er wordt verteld.Inmiddels nu wel weet wat een belichaming zou kunnen zijn en soms die neiging heb om het uit te willen leggen.Maar ook  zie, dat de halve wereld filmpjes maken over zichzelf,en het mij kan verbazen hoe deze behoefte is ontstaan.Vaak zegt het mij dat in het gezien en gehoort willen worden, alleen daarin je eigen werkelijkheid mist.Ik kan niemand overtuigen wat ik zelf zo fijn vindt om te doen,en ook merk dat als ik een filmpje heb gezien, ineens het gevoel kan krijgen om de overtuiging die ik heb, dan neer te zetten.Maar dan ook kan voelen dat ik wegglij van mijzelf en wakker kan liggen of ik dat nog wil.Of het mij voed,maar dan wordt bevangen, wat ik al veel langer weet en uiteindelijk niet meer wil herhalen.Mijn passie die ik deel, heeft te maken met mijn beschrijven wat taal kan doen.De bevlogenheid die ik kan hebben alleen met mij heeft te maken.Ook al laat ik het  aan andere zien.Mijn meesterschap niet wil verkwanselen maar open wil blijven staan  naar mijzelf.En in het bevangen zijn, daar mijn lessen in heb geleerd,en mij met niemand wil vergelijken,maar gewoon mijzelf wil blijven in alles wat er kan blijven ontstaan.
Anna.💚.

Harmonie.

Mijn harmonie in het bevinden, hoe mijn werkelijkheid nu in de kleine dingen ben gaan zien.Wanneer ik wandel in een ritme, die langzaam is veranderd. Waar de vlinders op mijn schouders kunnen laten zien wat een harmonie betekend.Mijn ijdelheid mij altijd een hoop heeft gegeven om te doorzien en te ervaren, in de juiste rijkdom wist te omarmen. Hoe eenvoudig het zou kunnen zijn,dat in mijn anders kijken niets heeft te maken met een vergelijken hoe het zou moeten zijn.
Mij te verplaatsen in een ander,wanneer ik mijzelf herken.Mij te voeden met elke vrucht die ontkiemt, iets wat ik heb opgebouwd om te blijven omarmen.Soms met lege handen sta en ze open kan laten vouwen in het onvangen, dat in elke euforie die ik heb gehad, iets anders voor in de plaats is gekomen.Het zijn de hele kleine dingen, elk detail zou kunnen beschrijven, zoals in elk effect die het heeft gekregen, voorbij is geslopen in het schrijven naar mijzelf.In het voeden wat het heeft gedaan, nu is veranderd en er anders mee om zou kunnen gaan. Om te blijven zien mijn invoelend vermogen,blij kan zijn met een harmonieus gevoel en ineens begrijp hoe kleiner mijn wensen, veel meer kan genieten  wat ik heb.Mijn rijkdom in mijn schrijven en hoe ik mijn dag besteed.In elke seconde aan mijzelf kan laten weten en het een back-up is geworden.Niet meer hoeft terug te vallen op een euforie,maar in harmonie te laten ontstaan.Altijd in elk besluit die ik kan nemen in een ander moment er weer voor ga.Zoals een golf die blijft bewegen,en ik daar in mee kan gaan.Soms kan voelen om te stoppen in mijn delen,maar  de volgende dag mijzelf uit wil leggen,dat wat er is gestopt in het duidelijk maken, uiteindelijk iets anders aangeeft wat ik nog niet had gezien.Dat een tevreden zijn juist de uitnodiging krijgt om een harmonie te kunnen creëren,om te zijn in dit moment.Niet altijd een euforie hoeft te voelen, maar heeft te maken dat ik mijzelf wat beter ben gaan leren kennen.Geen uitspattingen meer nodig heb,geen verwijzing hoe het zou moeten,maar al mijn ervaringen die ik heb verteld op een ander manier weer kan leggen.De harmonie in de kleine dingen,de euforie dankbaar was,maar nu ik zo ver ben gekomen  in het luisteren naar mijzelf ,de luchtigheid heeft gekregen en niet alles zo serieus hoeft te nemen.Maar te genieten van de momenten die ik zie, hoe gelukkig ik mij kan prijzen in de dingen die ik doe,in het laten zien hoe iets kan veranderen,hoe het welzijn ook zo de ander gun.Maar ook besef dat ik mijn eigen verantwoording heb genomen ,heb laten ontvouwen en mij heeft versterkt, met een liefdevolle blik terug kan kijken,en mij altijd in elk moment de kleine dingen heeft laten ervaren,waarin mijn harmonie is ontstaan.
Anna.🦋.💚.

Het eren.

In het eren wat het kan dienen voor de enkeling die dit leest,zoverre het kan blijken hoe de bliksem in kan slaan.De warmtebron nu laat blijken, die de klimaatverandering ook zet en mij bewust ben aan het worden wat ik  zou kunnen doen.Door bewust te blijven investeren wat goed is voor de natuur,mijn wereld wat groter te maken,te kunnen zien dat mijn taal die ik hanteer, buiten mij om kan creëren. Dat in het praten geen denken kan ontstaan,dan alleen te weten hoe mijn eigen taal  alleen kan ontstaan,  als ik mijn mond beweeg en mijn klank kan laten horen, welke woorden ik dan geef in mijn schrijvend spreken.
Het begrijpen niets anders is dan te weten, om te gaan ervaren dat wanneer een taal naar buiten komt, alleen kan worden getriggerd door klank en stem.Dat zodra ik spreek er geen gedachte zijn,dan alleen te kunnen zien in het ervaren zelf .De taal buiten mij om gebeurd. in elk creëren wat ik aan mijzelf vertel.
Ook heeft te maken met te durven luisteren naar je zelf,niet bang moet zijn voor eigen stem,wat ik vaak heb gehoord, in het laten zien wat eigen klank voort kan brengen. Voort laat gaan in elke wending die het kan nemen als ik spreek met eigen taal.Dan het een belichaming kan geven en als een siddering wordt ervaren, dat als ik spreek,mijn klank kan horen en vanzelf haar werk kan doen.Soms er weer over wilt hebben,dat door te luisteren naar mijzelf al mijn schrijven blijft ontstaan.Iedere dialoog heb weten neer te zetten, in het gemak wat ik dan voel,mijn schrijvend delen  een mooi gesprek met mijzelf uiteindelijk blijft en wanneer ik het voorlees aan mijzelf, dan kan ervaren wat een belichaming kan doen.
Het is een eren wat ik kan, om te kunnen luisteren terwijl ik spreek,en alleen kan laten weten wat taal kan betekenen om te gaan ervaren in het spreken met mijzelf.De moed heb opgebracht om door te schrijven en te spreken,en dat het enigste is, wat ik door zou kunnen geven, dat belichaamde taal bestaat.Soms dan drijf ik wel eens verder en ga ik naar een stilte, waar ik alleen in sta,en mij laat leiden naar een creativiteit,naar wat er wilt ontstaan. Dan vaak kan voelen hoe trots ik ben om te kunnen eren wat er in mijn schrijvend spreken kan ontstaan.
Anna.💚.

Gerijpt zijn.

Het gerijpt  ervaren en kan dansen in het licht,waar iedere beweging mij heeft geleerd ,om te weten dat als ik draai met mijn ogen en mijn mond zomaar openvalt,mijn adem de juiste lucht kan geven en mij de juiste ontspanning geeft. Waar het beminde voort kan vloeien en iedereen een handdruk geef.Dat in al wat is toegelaten weg is gevaagd en met zachte hand  nu naar voren treed om mijn ervaringen die ik deel op een nieuw blanco vel zal verschijnen.Waar mijn taal zou kunnen verdwijnen, zoals het nu voelt om mij te laten zakken in mijn luie stoel.Heb de neiging om elk besluit die komt, ernaar te kijken.
Terwille van de tijd die nu is gekomen om weer een bladzij om te kunnen slaan,in het geritsel die het kan geven waarin een blanco blad  kan ontstaan.
Heel integer mijn eigen boodschap zie. In elke bodem een gat is geslagen,zoals gesmolten ijs in het lange wachten langs mijn handen glijd, niet kan behoeden hoe verfijnd mijn dagelijks schrijven mij overneemt. Mij afvraag of het nog diend om mijn geluk te blijven proeven,om steeds maar weer het tikken te voelen en te horen en de neiging heb om steeds iets te willen doorbreken,om te laten zien dat in elk gegeven wat ik heb beschreven soms ook een andere kant uitglijdt.
In de loop van elk proces mij bekend is geworden dat ik altijd dezelfde instelling heb gehad.Nooit heb kunnen twijfelen maar gewoon naar voren bracht en geen verbazing meer kan hebben,maar een doorgewinterd effect, die heel langzaam weg is aan het drijven, waar de vloed die ik kon voelen nu in harmonie is gebracht.
Het tonen van mijn schrijven op een lager pitje zet en in de breedste zin van het woord achterover kan leunen.Dat wat het mij heeft gebracht, misschien niet meer wil tonen en misschien wel uitgesproken ben, hoe ik mijn taal heb gevonden.Heb laten zien zoals het kwam,maar nu echt kan voelen dat het de langste tijd wel heeft gehad.Het zoete van de smaak die mij betoverde,die mij liet zien hoe het constante verslag, ook een halt toe kan roepen en klaar ben in mijn vele delen,en ik langzaam naar achteren schuif om mijzelf de ruimte te geven in een breder aspect.In een onvoorzienbare verlangen om in het contact te staan  met mijzelf,het genoegen heeft gekregen om een pauze te gaan nemen totdat ik weer begin.
Waarin de blijschap die het mij heeft gegeven als mooie herinering altijd kan laten zien, hoe mijn ervaringen zijn geweest en heeft gediend om ook nu dit te vertellen.Dat het gerijpt zijn mijn woorden heeft gesmoord,mijn taal misschien op een nadere manier wil gaan gebruiken,maar het geweldig voelt om ook dit eens te beschrijven.
Anna.🦋.💚.🦋.

Aanschouwen.

Het waarderen hoe mijn rust nu kan bepalen welk energie mij leert,om mij te wentelen hoe het voelt, om mijzelf gerust te stellen en mij behoed voor al het dwalen wat ik heb gedaan .Alles heb gelooft in wat te dacht te missen,allles had bewaard voor misschien wat slechtere tijden.Maar nu ik wat verder ben gaan kijken met mijn ogen dicht, heb kunnen luisteren naar mijn stem,die bepaalde wat ik voelde,mijn kracht verplaatste naar een mooie stilte,die alleen mij kon raken .Zonder meer veel heeft laten zien,dat in mijn beschrijven misschien wel een topje van een ijsberg heeft laten zien.Mij nergens nog druk om kan maken, omdat de rust die ik heb begrepen, zich heeft verlengt door alles uit te kunnen uitspreken naar mijzelf.De beklijving die het heeft alles op kan heffen terwijl ik schrijf.Geen oordeel meer kan geven  dat in elk onstaan wat ik beschrijf van lieverlee zo weldadig is geworden.Zo verfijnd,zo regelrecht mijzelf het antwoord weet te geven als ik er om vraag.Dat in het besef van delen soms een andere kant opgaat.Mij niet behoedt voor elke reden die ik gaf,maar mij laat wennen dat mijn zeldzaamheid van spreken mij heeft gered, van elke ondergang die ik nu kan zien, hoe wij communiceren met elkander.De taal die kan worden bemind en  alleen maar vraagt om in het ontvouwen een ander mens te laten zien.In het behouden van eigen kracht, aan niemand een wil op kan leggen en in elke status die dan komt,vereenvoudigd naar buiten kan komen.
Het topje waar ik over spreek,het anders kunnen kijken en luisteren, daarmee begint en mij laat wennen,waarin mijn zachte stilte begint te spreken,waarin ik de dagen vergeet en geen enkel tijd mij bezig houdt en toch in eigen ritme weet te blijven.Dan het topje zichtbaar wordt en ik het aan kan raken en kan zien dat als ik naar beneden kijk en ben gaan schrapen om nog meer te kunnen zien wat ik zou kunnen ontvouwen.Waar mijn taal mij brengt in het aanschouwen, dat als de berg zou smelten mee kan worden genomen in een andere temperatuur.Niets meer belangrijker kan maken dan alleen te ervaren wat echte stilte kan doen.In het overkomen hoe mijn werkelijkheid is geworden. Hoe de stilte mij lokt om anders te gaan luisteren met de stem die ik heb.Geen hoge noten kan zingen geen bas of tenor plaats zou kunnen vinden,maar te weten dat ik iets kan horen wat gezien wil worden en ik daarom zoveel schrijf.Vanuit mijn stilte die mij gebied om te kijken in de verfijning die dan komt en eigenlijk altijd heb geweten dat de wereld die ik open, niet voor iedereen hoeft te gelden. Misschien  alleen voormijzelf dit de bedoeling is geweest waarin mijn stilte kan komen.Niets meer vraagt in al mijn delen, dat in het kijken naar het geheel, waar alles bijelkaar kan komen en met elkaar in stile kunnen staan. Wat er kan gebeuren als ik kan blijven luisteren naar mijn eigen stem.Dan kan zien dat er niet wordt gesproken vanuit een ego,maar wat er wordt ervaren terwijl ik spreek.In het besef dat wat ik deel in feite een topje van een ijsberg laat zien,en laat beleven hoe de kern waar ik uit spreek veel te lang  misschien wel heb verzwegen,veel te lang heb gewacht om te gaan beseffen, dat in het topje wat ik breng, uiteindelijk alleen heeft te maken hoe ik nu met mijzelf weet om te gaan.
Anna.🦋.💚.

Gezien worden.

Het schrikbarend effect die het zou kunnen krijgen in het kerven van mijn naam en altijd mijzelf zal dragen  hoe het is gegaan,hoe elke wervel die mij draagt zinvolle emotie's heeft laten zien.In het uiten wat het vroeg,om niet te gaan schikken wat een ander wilt, maar alleen te zijn met mijzelf.Mij om kan draaien in ieder moment en mij niet meer afvraag of het goed  genoeg zou kunnen zijn.Of ik pas in een mening die vaak niet overeenkomt wat ik werkelijk kan ervaren.Niet verder hoeft te gaan dan waar ik ben,waarin het kleine geluk mij meer weet te vinden,meer laat zien dat het effect die het kan krijgen, zich alleen verdiept als ik mijzelf die toestemming heb gegeven.Hoe het ongeziene niet schrikbarend hoeft te zijn,maar te kunnen ontvangen in mijn eigen taal.
In het omarmen van een soort vrede, in alle ontmoetingen heb gevoelt.Dat in het wrijven van mijn handen een teken blijft, dat het goed is terrecht gekomen en verre weg blijft van een gebroken spiegel.Van elk besef in elke ontmoeting, als korrels zand door mijn handen glijden, in het bewust zijn die ik heb gecreëerd.Dat als ik het niet zou proeven,lichamelijk iets zou kunnen merken,dan de aandacht vraagt, ook doof kan worden in het niet verstaan,mijn eigen hart in mijn oor kan horen kloppen, omdat het hoornvliesje naar binnen was geslagen.
De bevrijding die ik creëer, alleen heeft te maken dat ik niets hoef. In de eenvoud van mijn schrijven te kunnen blijven en in feite niets van een ander wil.Dan alleen te willen ervaren in elk moment van mijn delen, geen oppervlakkigheid is te zien,maar het raken van mijn kern,waar mijn zachtheid is verzekerd en mijzelf kan zijn.Geen enkel belofte heb gedaan om over grenzen te willen gaan.Die voor mij in feite nooit hebben bestaan,altijd heel intuïtief heb gehandeld,heel puur heb kunnen zijn, in het benaderen wat ik in vele dingen heb gedaan.Vaak wel voelde dat ik niet werd begrepen,maar mijn uiterse best heb gedaan in al mijn schrijven, om te laten zien dat ik net als ieder ander, soms kan worstelen met dingen die ik niet begrijp.Maar overeen ben gekomen dat wat ik naar mijzel schrijf, het nodig heb om duidelijk te blijven om aan mijzelf te laten zien, wat ik beschrijf mij meerdermalen gelukkig heeft gemaakt en op deze manier een plekje heb kunnen geven.Dat mijn zonderlinge zijn,daarin heel menseljk ben gebleven,heel constant in mijn beschrijven, wat het kan doen om mijzelf zo iedere dag zo te omarmen om te blijven zien dat in elk effect die het kan krijgen, door mij wordt gezien.
Anna.🦋.

Mijmeren.

Te mijmeren in mijn dagelijks vertoeven, in de spiegel waarin ik  kijk,  hoe ik met gevouwen handen een dankbaarheid heb mogen ervaren. Een begrijpelijk taal neer heb kunnen zetten,waar geen spijt in is te vinden en elke logica in steenworp afstand neer heb gezet. Mij meer verbaasd dat de vergelijking die ik wilde trekken, met mijn mijmeren te maken had.Uiteindelijk een mooi reflecteren bleek te zijn. In een gegeven van mijn werkelijkheid en alle oude korstjes er af heb gehaald,waarin mijn liefde voor mijn taal is overgebleven.Waar het tikken op mijn toetsen een zacht geluid is ontstaan, in elke ontmoeting die ik met mijzelf kan hebben.En steeds meer kan merken dat de pauzes tussn mijn zinnen,veel naar buiten kijk,niets meer hoeft te ondervinden maar kan schrijven zoals het komt.De bevlogenheid langzaam is verdwenen en daar niets voor in de plaats hoeft te vinden. Dan te accepteren mijn stijl van leven,van kunnen inzien,dat elke laag die ik heb ondervonden, mij verder heeft gebracht die ik voorheen in  een stroom aan kon geven.En in een korte tijd ben gaan ervaren dat mijn mijmeren geen gedachte heeft,maar een schoonheid van ervaren.De spiegelreflex niet meer nodig heb,maar stil te kunnen zitten, in het tempo die ik had, veel zachter als een fluwele laag die ik bij iedere bloem kan voelen.Zelfs mijn huid als zodanig kan ervaren.In het begeven van het mijmeren waar het licht heel langzaam laat zien,dat er niets meer hoeft te veranderen of te beklijven en nu vanzelf terwijl ik schrijf, mijn belichaming weet te voelen.Waarin het raken van het vele ondervinden, nu achterwegen blijft en aan mijn ogen kan voelen hoe anders ik ben gaan kijken.Geen enkel spiegel nog nodig heb en afstand durft te nemen van een onverschilligheid die ik ondraaglijk heb gevonden.Altijd heb gedacht om mij ergens uit te moeten tillen,te willen voelen wat echte vrijheid zou kunnen zijn.Maar het zijn de kleine dingen, zoals een lieve begroeting naar elkander,een vlinder die meevliegt op mijn pad.Een hortensia die is gaan bloeien, de boom die naar mij zwaait.Het koeren van wat duiven en een slak die langzaam blijft hinderen in elk blad die op gegeten wordt.Geen enkel schaduw het kan geven als iets anders loopt dan ik had gedacht.Kan  genieten in elk moment, dat in het schrijven naar mijzelf ,geen verwachting meer hoeft te hebben,geen lat te hoog kan leggen maar te genieten van dit moment.Mijn mijmeren te beschrijven zoals het voelt in het uitleggen naar mijzelf, de grootse genoegdoening zal blijven.Een diepe buiging maak naar Anna ,en kan zien hoe tevreden zij is ,hoe zij zich heeft ontwikkeld,precies goed,  zoals zij vaak zegt, in de overgave die zij heeft en haar taal de ruimte geeft om te blijven ervaren. Dat in al het ontstaan op is gestaan,alles is gaan bekrachtigen en op de juiste plek is terug gezet.Dat in het mijmeren wat ik heb verteld,eigenlijk de zachte kant van beleven is geweest.
Anna.🦋.

Bekwaamheid.

Zoals ik kan kijken naar de ander en vaak mijzelf  daar  inzie. Elke vorm in het blijven ervaren, zoals ik met mijzelf  om weet te gaan, zo ga ik ongemerkt  ook om met de ander.. Het verschil die ik merk dat in de goedheid die ik heb, altijd is gezien als een bedreiging,als een indringende vraag,in het wenseijk willlen blijven,alles naar voren heb gezet, wat vaak weer naar achteren werd geschoven.Mijn instelling die ik heb, in het willen gedogen, alleen het begrijpen van mijzelf ,daar mijn steutel is gaan liggen.Mijns inziens alleen maar verteld,als een dunne lijn steeds weer wordt door getrokken om de vriendelijkheid die ik heb, door de aandacht naar mijzelf is gekomen.Met open hand mijzelf kan vertellen, hoe ik het ook wendt of keer, ineens mijn liefde tegen kan komen.Zondermeer mijn kern laat zien, waar mijn belevenissen gelezen kunnen worden.In de ervaring die het heeft. Ook al zal niemand dit lezen, het uiteindellijk ook altijd naar mijzelf is geweest.Het klinkt misschien absurd, waarin het alleen heeft te maken,dat in het geloof naar mijzelf in feite niets is veranderd.Geen hoge ogen heb gegooid,geen herkenning voor een ander, in het meedogenloos ervaren, wat soms de weerslag geeft om te denken dat mijn taal van binnenuit heeft moeten komen.Nergens in mijn hoofd heeft plaats gevonden, dan alleen te tikken op mijn toetsen.Soms door mijn haren wrijf om dan te kunnen voelen en kan zien ,dat mijn weg in elk betreden alleen door mij kan worden gezien.Alle stress uit mijn lijf is weg gesproken terwijl ik schrijf.Terwijl in al mijn bekwaamheid alleen iets laat zien wat ik nooit van iemand anders heb geleerd.Wat ik waarschijnlijk nooit over heb kunnen brengen en nu kan zien, dat elke maat die ik heb genomen zich alleen kan richten naar dit moment.Het gewone wat ik omarm, in de kleine gelukjes die ik ken,te gaan varen met mijn bootje met de roeispanen die ik heb.Dat de stroom van water mij veel meer zegt en het levende bewijs zal blijven, dat in allles wat ik beschrijf, misschien veel later als ik er niet meer ben, dan pas kan worden begrepen.En loop mijn tijd vooruit en ben aan het accepteren dat mijn gevoeligheid die ik heb op een andere manier ga koesteren.Mij niet wil opdringen in een tijd, waar vele er niet toe komen.Zelfs verdwijnen van zichzelf in alles een excuus gebruiken waarin zij mij  niet kunnen  geloven.Als ik kan kijken in het herkennen wat ik vertel, vaak een flauwe bocht kan nemen naar een groter geheel.Naar het begrijpelijk maken, dat wat ik deel, voor iedereen toelaatbaar zou kunnen worden.Omdat het schaven aan een beeld voor mij nu helder is geworden. In de vorm die ik heb neer gezet.En steeds meer kan voelen, als ik de sleutel om zou kunnen draaien naar de goede kant en kan wijzen naar een richtinggevende besluit,omwille van mijn eigen vrede, ik steeds meer merk, in feite op deze manier zoals ik heb geschreven, geen zin meer heeft om het nogmaals uit te gaan leggen. Mijn bekwaamheid  wil behouden,  net als het vlinderen over prachtige bloemen ,mijn voorkeur heeft, om daar verder over te schrijven en te mijmeren...
Anna.🦋.

Elk creëren.

Licht getint als ronde cirkels de ruimte beslaat,waar mijn adem in het samentrekken een taal verlaat en toch blijf schrijven in de opmaat van deze dag. De kringen kunnen maken op een oud tafelblad, die de ondersteuning heeft gegeven om te gaan wennen wat ik nu zie. Dat ik in feite altijd vanuit mijn belichaming heb geschreven.Mij veel vaker heeft doen verwijzen naar mijn eigen prioriteiten waar ik in kwam.De lichtheid van mijn leven kon voelen en er niets meer uit te leggen valt,dan alleen te zien in mijn wonderlijk verzamelen, geen deuren hoeft dicht te doen of open te zetten.Elk welkom zal blijven koesteren, terwijl er wel iets is veranderd.Dat in het accepteren hoe het nu voelt mij heeft vergezeld hoe een belichaming zich heeft gesetteld in mijn zijn.In mijn gewoonte om te schrijven om te gaan ervaren dat ik dat altijd wel heb gevoeld. Zoals mijn naïeve begrijpen,en altijd het goede in de mens heb willen blijven zien.Alles een tweede kans heb willen geven,en misschien een derde van mijn tijd dat ook heb gekregen. Terwijl ik ben blijven schrijven in de uitnodiging die ik aan mijzelf steeds gaf.Mij door niets meer af liet leiden,maar mijn taal die ik naar buiten bracht, alleen had te maken om zo dicht mogelijk bij mijzelf te komen en te blijven.In het beschrijven wat voor mij een belichaamde taal kan betekenen.Ben blijven staan,ben blijven bewegen,voor mijn gevoel wat bergen heb beklommen. Mij heb laten gaan en vele trauma's heb beschreven, in het zinvol durven zijn, waar ik dacht te komen, daar mijn werkelijkheid is ontstaan.
En leg iets af en laat het vallen uit mijn hand,laat mij zakken op de grond, die mij uitnodigd, dat wat ik koester geen euforie meer hoeft te geven,maar een erkennen dat mijn belichaamde taal altijd aanwezig zal blijven. Daar niet meer naar toe hoeft te schrijven om te gaan ervaren. In de gewilligheid die ik heb, mij zo volkomen in staat heeft gesteld,om het fundament te blijven voelen die ikzelf geschapen en heb gecreëerd.Mij neerleg bij het feit, elke bevrijding die het mij heeft gegeven , nu kan zeggen hoe het tot stand is  gekomen. Waarin mijn taal er alles aan heeft gedaan, om precies te wijzen naar de plek, vanuit de stroom die ik aan mijzelf wist te geven.Niet de angst nog hoeft te hebben dat ik mijn taal zou kunnen verliezen. Maar steeds meer in mijn stilte kom, maar door de golvende beweging, ik mij vast hield aan mijn eigen beleven en daar mijn overtuiging is gebleven om verder te gaan.Dat elk creëren wat er kan onstaan, daar mijn aandacht naar toe kan brengen.Het volstaat en  al meerdermalen heb laten weten,dat de kansen die ik heb gekregen, mij zo eigen heb gemaakt.Zo van mij is geworden tot zelfs een hobby is neergezet en lieve Anna wil bedanken voor het geduldig luisterend schrijven en spreken .Te kunnen wachten op het juiste moment, om dan te zeggen  in mijn schrijven,dat het zo eigen is geworden, in alles wat ik aan mijzelf vertel.
Anna.💚.

Trance.

Het laagje wat ik dacht te zien elke verandering heeft weten te maken in het ongeziene moment. Mij het licht heeft kunnen geven in alles wat ik vertel.Geen doorbraak heeft veroorzaakt maar een goed begin wat ik elke dag weet te ontvouwen.Te staren naar een punt in het weerleggen van een citaat,mij om kan draaien hoe het voelt om iets in het licht te willen zetten,altijd eerst mijn stilte vraagt.Zachtjes wat deuren kan openen en op een kiertje zet.Niet achterom hoeft te kijken, in mijn handen hoeft te klappen,als een Boeddha te gaan zitten onder een prachtige  boom,dan weg te dromen met een wolkje mee.Zou  kunnen gaan tellen en niet hoeft te kiezen,maar mij neer te leggen hoe het voelt om iets te dragen wat ik alleen maar heb.Het geen naam kan geven,geen zin kan geven,als ik mijn schrijven anders zou ervaren.Als de blik in mijn ogen verdrietig staan, vanuit een mededogen hoe het kan gaan, wanneer mijn taal zou verdwijnen. Het niets anders is dat een gesprek plots op kan houden en in mijn stilte zit.Alle aandacht die ik had om te willen schrijven en spreken om te willen laten zien, dat ik inmiddels heb begrepen in het ontstaan van elk moment, daar mijn flow waaruit ik vertel, de intensie heeft gekregen  in het gangbaar maken mijn zelfreflectie verdwijnt en niets meer heeft te maken waar ik een jasje heb uitgedaan.
De stilte om mij heen in het ontbreken van een spiegeling die ik dacht te zien. Uiteindelijk als een voorbeeld zou kunnen gelden,als een kleine troost in het ontwaren van mijn reis en altijd vaak alleen ben thuis gekomen.Mijn rugzakje is leeggemaakt en misschien een nieuwe kan vullen,met appels en peren met kersen in mijn mond.Dat in mijn handen kan dragen in iedere letter die  dan komt. Mijn rugzakje kan dragen en kan laten zien dat mijn taal mij heeft bekrachtig en over heeft laten steken naar een kant waar in feite de kalmte en liefde is ontstaan.Waar ik mee heb mogen bewegen en mij soms in trance heeft gebracht,mij vaker een Sjamaan kon voelen als ik voel hoe ik ben gerijpt.Zoals de natuur zo gewillig heeft mee gekeken in elk proces die ik weer vergat.In elk ondervinden mijn taal mij  heeft gebracht naar mijn stilte ,naar een diepere laag,waar ik mij op mijn gemak kan voelen en laat vallen op een bed van bloemen,van een samensmelting met alles wat ik ben en kan. Mijn rust heb kunnen vinden waarin ik mijn taal omarm, in alles wat is beschreven door mijn belichaamde taal is ontstaan.
Anna.💚.

Mijn anker.

Wat een stilte vraagt in elk besluit wat ik denk te nemen, soms een stoppen in mijn schrijven laat zien.Maar wil niet zeggen dat ik stop met schrijven maar een andere wending aanneemt in mijn beleven.
Het doorgaan van mijn taal kan gaan woekeren tussen de tegels waarop ik loop,kan gaan hangen in een stand waar ik nog net het aan kan raken,waar alle inzicht die het heeft gegeven mij alsnog een duwtje in mijn rug kan geven.Waar het zachte fluisteren iets harder wordt en om kan buigen naar dit moment.Deze uitleg mij naar buiten trekt en  achter kan laten in alle verwachtingen die ik had. Als een gepolijst geheel mij soms de indruk kan geven om een bladzij om te slaan en dan wat vaker zie, dat in al wat ik heb beschreven zal besterven en als een mooi cadeau ingepakt kan blijven liggen. Tot het moment om het uit te gaan pakken.In het uiterse wat het krijgt dat in het verlaten van wat oude dingen,mijn respect op kan brengen dat het stoppen van mijn schrijven een andere inkijk wil geven.Terwijl ik weet dat door mijn taal elke ingang die ik nodig had, terug heb kunnen geven aan mijzelf.Maar er nu blijkbaar een ander ervaren kan worden beschreven,een ander kijken naar iedere steen, die ik te vaak omgerold had willen hebben en alleen maar terrecht kwam in mijn eigen schoot.En ben het gaan koesteren netzolang totdat ik zag, dat het mijn eigen anker was geworden.Waaruit ik sprak en liet zien(ook aan vele andere) hoe mijn vork aan een steel kon zitten,hoe het lepelen meer gericht bleek te zijn, dat de soep nooit te heet gegeten kan worden, als er wat meer in het blazen voorzichtiger had willen zijn.Niet over de rand kan morsen maar te wachten in een felheid van schrijven,in de pauzes die ik nam,in het heetst van een strijd mij kon keren naar elke stilte. Die zachtjes voorbij kon komen,die in alle hevigheid mijn aderen liet stromen,mijn passie voor mijn schrijven nooit is weg te halen,maar wel kan merken dat ik in een andere stand ben gaan staan.En probeer het aan mijzelf uit te leggen dat mijn schrijven nooit zou kunnen  stoppen,maar in het eerlijke van beschrijven haar doel heeft bereikt in het wijzen naar mijzelf.In het toelaten van elk gesprek,mij niet meer overdonderd maar in het natuurlijk durven zijn, te blijven staan.Niet veel meer hoeft te groeien, waarin de hoge bomen de meeste wind ook vangen en toch kunnen blijven staan.In het omarmen van mijn leven, waarin ik accepteer,dat wat ik heb laten zien, alleen het effect heeft gekregen op mijzelf.Alleen durf te zijn en toch blijf genieten in het bijzondere van mijn schrijven,naar alle waarschijnlijkheid het steeds weer anders kan voelen en het heeft te maken hoe ik ben gaan staan in mijn eigen leven.Dank je wel Anna, voor ieder moeite die je heb genomen, voor het sterken van de taal,voor het delen hoe het kan voelen om zo met jezelf om te kunnen gaan.
Anna.💚.