Ieder Stipje.

In het staren wat ik in de verte aan zie komen. Eerst op een stipje lijkt,maar zodra ik het dichterbij laat komen,mij  in een verbazing zet.Een stapje achteruit wil zetten,maar wordt vastgehouden in de aandacht die ik geef.Het stipje iets menselijks krijgt en dan kan zien aan bepaalde trekjes, hoe iemand loopt en met gespreide armen laat zien hoe een welkom zou kunnen voelen.Hoe de intensie die het heeft zo breekbaar kan zijn. De ontmoeting die in een klein stipje kan ontstaan, in het blijven ervaren, mij ontdoet in alles wat ik nog niet had ervaren. Zoals in het gangbaar maken om het toe te laten en wordt bedolven door een energie. Wat mij blijft herinneren hoe het kan voelen om mee te mogen liften wat zo puur blijkt te zijn.En laat mijn armen zakken langs mijn lijf en zet mijn voeten wat strakker in het zand.Plots bij nader inzien ineens begrijp, dat in het achterover vallen, mij heb laten  gaan, om te gaan ervaren dat de hoogste benadering zo dichtbij is gekomen. In het toereikende van mijn taal en in feite alleen maar stil kan liggen, in de zucht die ik voel,alsof ik mij werkelijk thuis kan voelen wat mij overspoeld.
Het is  sereen en als helder water mij besprenkeld over mijn hele lijf,dat in het tillen naar een ander niveau, mij altijd over zou kunnen geven in wat er komt.Het stipje wat ik zag is nu gebleken dat in elk menselijk aspect mij iets  heeft terug gegeven in een overwachts moment. Om altijd uit te kijken naar ieder stipje om mij heen.Ik kan spreken als een Boeddha en zwijgen als een graf en geen van beiden ik dat ben,maar iets herken,omdat de stempel die ik geef, niets kan bepalen dat mijn gevoeligheid in mijn taal, uiteindelijk heel natuurlijk blijkt te zijn.Het stipje wat ik zag een beeld zou kunnen creëren  om verder te gaan lopen,verder te gaan met de energie die ik kan hebben en door zou kunnen geven in alles wat er zou kunnen ontstaan.De verlichting in mijn taal mijn enigste getuigen zou kunnen zijn.Niet eens mijn houvast is geworden ,maar te weten hoe het kan gaan als ik mij overgeef aan dat ene stipje,aan dat ene moment,waarin ik weg kan zweven over mijn eigen taal.Mijn eigen logica geen belemmering meer hoeft te zijn,maar te doorgronden wat pure energie kan doen.Kan laten zien dat als mens te leven heel bijzonder kan zijn en zelfs in eigen banen weet te leiden.Vaak weer op ben gestaan, met het gevoel om dit te willen delen,maar ook besef dat in een uitwisseling van een energie daar weinig woorden voor kan hebben, terwijl ik er wel over schrijf.Misschien een kleine stilte aan kan duiden hoe het werkelijk voelt, om het stipje tegemoet te treden om dan te laten zien, wat ik was gewend  om te delen vanuit een oude gewoonte,en dat niet meer hoeft. Door het besef van spreken en luisteren, naar wat ik dacht te zijn,  er nu iets is veranderd in mijn oude systeem.Geen eindeloze herhalen met terug werkende kracht, nu in mijn vele vertellen een vrede heb bereikt, die voor altijd in mijn belichaamde taal zal verschijnen.Oefening baart kunst,waarin het zitten op eigen grond zou kunnen verdwijnen, als het opstaan wat ik heb gedaan een nieuwe grond zou kunnen ervaren, in al het delen wat ik heb gedaan.Dat in de bekwaamheid die het heeft, in een mooie energie weet weer te geven,mij veel sterker heeft gemaakt en de liefde heeft gegeven voor mijn taal. Dat in het beschrijven van mijn taal, alleen heeft kunnen beklijven, omdat ik er open voor stond en ben blijven staan.
Anna.💚.