Ontstijgen.

In het uitgereikte, alleen verteld, dat in het verliezen van elke vorm die is geweest,nu pas moet erkennen als ik mijn eigen schrijven overlees, een betrokkenheid in mijn dagelijks ontvouwen de zindering geeft. Dat in een verlaten in alles wat ik op een voetstuk had gezet,nu in elk moment een besef weet te creëren, in het meedogenloos kunnen kijken naar het respecteren dat wij allemaal anders zijn.Om in liefde te spreken,geen enkele kraan open kan draaien,terwille van de klimaatverandering. Ik zuiniger zou kunnen zijn om niet zomaar te gaan strooien.Mijn stem laat horen die alleen de functie heeft, dat in elk beleend verblijven, mij de schoonheid  weet te geven en mij liet zien of ik nu schrijf over een stilte of een tijdloosheid.Waarin de rugbaarheid kan gaan spoken en het niet rijmt als ik werkelijk zou luisteren wat het zou kunnen doen.Met klem wil benaderen,dat naar mijn inziens het schrijven, mij veel meer laat zien en nergens over na kan denken,nergens nog een vinger op kan leggen,maar mee te gaan met de stroom.Mee te gaan naar elke oever,stil kan staan zoals het zich laat zien.Mijn eigen wijze in elk beschrijven eigenlijk een overstijgen van mijzelf is geweest.Alles los kan laten en mij de vleugels heeft gegeven, dat in al wat opnieuw kan worden gezien, meer iets heeft, dat in de blijschap die het geeft, alleen met mij heeft te maken.Geen strohalm vast kan houden in elke poging die ik heb gedaan, om mij bewust te worden zoals het is gegaan en uiteindelijk mijn eigen weg ben gaan lopen.Steeds meer terug zou kunnen keren in wat ik had geleerd om duidelijk te wezen naar mijzelf.Nooit de kantjes eraf heb gelopen,maar te blijven in mijn zorgvuldigheid van delen en daar mijn ontstijgen is ontstaan.Waar mijn eigen wijsheid is geboren, in het nog concreter durven staan en mij niets meer op laat leggen. Dat in al mijn ontstijgen ik nu veel beter weet wat echt is of niet.Wat ik kan omarmen en samen kan smelten met elke bloem,waar ik net als bijmijzelf in het hart kan kijken, in de kleuren die het geeft dat in het ontstijgen van elk moment, zo doorzichtig kan worden waar ik ben geweest. In het lezen van elk besef met half dicht geknepen ogen, in totale ontspannig kan komen waarin ik ben terug gegaan.Stil heb kunnen staan dat in al het ontstijgen met veel geduld is verkregen en alle belangrijkheid eraf heb gehaald.Ontstijgen van de vele dingen die mij vast hadden gezet,maar in staat ben geweest om alles om te buigen naar wat het werkelijk zegt en kan zijn.
Anna.💚.