Vernedering.

Mijn eigen vernederingen in ontroering kan beschrijven en mij soms brengt in het vertellen wat er kan gebeuren,als er constant wordt verteld dat ik niet goed genoeg zou zijn voor deze wereld  en als kind al moest ervaren wat een vernedering kon zijn.Om te leren luisteren naar een Boven-meester,zoals men dat toen noemde,ik vooraan in de klas werd gezet omdat ik niet mee kon komen met de rest en aan alle kinderen de opdracht had gegeven om met een boogje om mij heen te lopen,desnoods te spuwen in mijn gezicht.En kinderen kinderen zijn. In feite niemand wat kwalijk neem.Maar door de handeling die de meester zette, raakte ik mijzelf ook kwijt en was in de aanval gegaan, om in de pauze iedereen die langs mij kwam een dreun te verkopen,omdat de aanval voor mij de beste verdediging bleek te zijn.Als kind al moest wennen dat bij iedere klap die ik uitdeelde een genoegen schepte, waarin mijn ego begon te groeien en geen plaats meer had voor de liefde.De zachte kant had weg geduwd en het thuis nooit heb kunnen vertellen omdat daar in feite hetzelfde gebeurde.
Gelukkigerwijs uiteindelijk moest gaan zien,dat mijn uithuisplaatsing mijn redding bleek te zijn.Dat in het overkomen, plaats had gemaakt om te overleven,mij te gedragen als een wild beest, totdat ik kon voelen dat ik aan het verkeerde eind had getrokken en langzaam tot bezinning kwam.Langzaam mijn masker liet vallen en niet meer hoefde te vechten voor mijn bestaan.Maar in te zien dat ik niet hoefde te overleven,niet weg hoeft te kruipen voor de pijn,maar te gaan ervaren dat wat ik aan mijzelf vertel,mij heeft opgetild uit alle ellende.Uit elke verwarring die ik voelde nu recht is gezet door werkelijk te durven luisteren naar mijzelf.De kleine anekdote die ik geef, zoveel impact heeft kunnen hebben,zoveel leed in de vernederingen die ik heb gevoelt, nu pas als een volwassen vrouw kan beschrijven.Waarin het compleet zijn met mijzelf heel wat voeten in de aarde heeft gekregen.Heel wat water heeft laten stromen waarin de plassen van mijn huilen zo dienstbaar zijn gebleken, wat ik nu blijf ervaren. In het luisteren naar mijzelf een kant uit blijft gaan waarvan ik dacht dat het over was gewaaid en mij de stemming heeft geven om toch eens te beschrijven hoe een vernedering kan blijven woekeren in al mijn ontstaan.Dus heb ik gewild besloten om de passie die ik voel, om alles te beschrijven wat naar voren komt.Waarom mijn ego niet groter is geworden dan mijn hand van schrijven.Niet te doen alsof,maar de belangrijkheid in mijn delen soms de diepgang wil, om eens uit te spreken wat een vernedering kan doen.De ontroering kan voelen om dit besluit van delen echt eens vraagt om wat dieper te gaan kijken,wat mij nog steeds tegenhoudt om te gaan ervaren wat een te groot ego met mij kan doen.Door te blijven luisteren naar mijn eigen werkelijkheid, de kring van delen als rimpels in een rivier, tegen alle kanten aan kan klotsen.Dat in al mijn ervaren terwijl ik schrijf het buigen in het luisteren naar mijzelf, juist deze gevoeligheid mag komen,juist wil laten zien dat in elk kantelen, mij sterker heeft gemaakt,mij heeft laten inzien,dat het menseljk blijven, mij zo aanspreekt en in feite door mijn verleden is gecreëerd.Door te erkennen hoe het voelt om zo vernederd te worden,om mij los te koppelen van een systeem,die mij nooit heeft kunnen leren wat eigen liefde kan betekenen als ik naar mijzelf schrijf en spreek.
Anna.💚.