Vallend blad.

In het vallen van een blad, in het onderhouden van mijzelf , waar de winst is gaan liggen wat ik vertel en in het samen komen met mijzelf iets aan kan raken, wat misschien alleen het begrip in mijn uiten meer iets zegd, dat in elke ontmoeting die ik heb, alleen heb toegelaten hoe het voelt en gebruik wist te maken welk doel ik had. In het laten zien dat het gemak die ik kan hebben mijn woorden te gebruiken voor iedere situatie waarin ik leef. En wordt door drongen van het feit dat het vertrouwen die ik gaf, als regendruppels over mij heen heb laten glijden, mij schoon heeft kunnen spoelen en terug kon duwen in dit moment. Al het wegduwen van de andere nu meer kan zien,dat het niet bij mijn eigen waardigheid past. Niet als vanzelfsprekend in het ontvangen van mijn taal, deuren open heb kunnen gooien  en een loflied kan zingen, over de vogels die wat stiller zijn geworden. Over elk besluit die ik kan nemen, dat in het kijken naar  kalende bomen elk besef kan komen wat ik aan mijzelf vertel.
De golf beweging  zou kunnen krijgen van vloed naar eb, van vele die mijn blog hebben gelezen en  dan waarschijnlijk de enigste ben die het heeft begrepen, hoe het is om zo naar mijzelf te schrijven. Hoe het kan zijn dat in de jaren dat ik dit heb gedaan een vallend blad kan voelen. Toch blijf juichen over mijn delen en zondermeer iets heb doorgegeven.. De diepgang heeft gekregen van een herfst, dat in het vallend blad in het cirkelen naar de grond door een krakend geluid  kan laten zien, dat er voor mij niets is veranderd en de angst heb gevoelt, dat mijn taal niet meer zoals vroeger als een glijdend geheel gegrond is gebleven.  Wat ik deel zo vanzelf terecht is gekomen in alles wat als vanzelf naar voren wilde komen.
Als een vallend blad mij heb losgeweekt van datgene wat  in het beklijven van mijn woorden, meer nodig is, dan te blijven ervaren van de dunne lijn, hoe confronterend het moet zijn, dat de boodschap die ik gaf, blijkbaar als een voorbereider ben geweest. Om te laten zien wat een stroom kan betekenen in mijn taal. die ik blijf ervaren. Terwijl als ik schrijf in ieder woord wat is beschreven als een vallend blad zou kunnen verdwijnen en als voeding mee heb willen geven aan iedereen die het heeft gelezen ,misschien een uitnodiging wist te voelen om dit zelf te doen.
Wie ik ben en wat mijn drive is geworden alleen heeft te maken dat ik mij kan laten vallen in elke stroom, in de schemering wakker ben geworden en net als een vallend blad, terecht ben gekomen op de grond waar ik op sta. Mij thuis kan voelen waar ik voor sta. Wat ik nu heb laten zien in elk moment,de moeite heb genomen om te laten zien hoe mijn taal blijft ontstaan in ieder moment van mijn schrijven. Nu als een vallend blad kan ervaren, zolang het op de juiste plek blijft vallen....waarin ik sta...✍
Anna.💚.