Elk geduld...

Soms in een onbepaald ogenblik, als ik in een andere energie terecht kan komen, waar de openheid soms dicht kan slaan en een onzekerheid mij op mijn  nek is gaan zitten en mij af ga vragen waardoor ik getriggerd wordt. Waardoor ik ineens het kind kan voelen terwijl ik schrijf, terwijl ik toch al een behoorlijke leeftijd heb bereikt, mij ineens laat voelen dat het kind in mij iets vraagt om daar een aandacht naar toe te brengen.
En dan op mijn gemak haar naar voren haal en in het komen van het contact niets kan dwingen, maar te laten ontstaan wat er kan worden gezegd. In elk geduld haar een eigen plekje heb gegeven vlak naast mijn hart heb neergezet, naast ieder beleven zij uiteindelijk mij kenbaar heeft kunnen maken in hele korte zinnen en niet veel meer is dan ik als kind was gewend.
Eigenlijk de hele tijd alleen maar vraagt om haar gerust  te stellen en haar die ruimte te geven, in de gevoeligheid die zij heeft, in een zacht gebaar neer kan leggen en haar dan kan vertellen hoe trots ik op haar kan zijn. En dat alles wat is geweest zij overeind is gebleven en mij als volwassen vrouw steeds iets mee heeft kunnen geven om te luisteren naar mijn gevoel en in al het harteloze wat er is gebeurd, ben gaan praten en gaan schrijven, waarin het kind in mij het middelpunt zal blijven, ook al zijn de dikke tranen die soms wel eens komen, vaak vanuit het ervaren van het kind is meegenomen en in mijn schrijven veel kan zien in het proeven van elk geweld, nu pas ben gaan begrijpen waarom ik mij terug heb getrokken, van de vele dingen die mij deed herinneren aan mijn kindertijd. In de dialoog die ik met mijzelf kan hebben ook met het kind in mij heeft te maken. Soms in de wijsheid die ik kan voelen, mij kan dragen naar elk moment, waarin ik over mijzelf kan spreken, misschien wel veel dichter bij het kind  ben komen te staan. In een volledigheid van zijn in het durven erkennen dat als ik spreek of schrijf ineens kan voelen dat het kind in mij aan het spreken slaat. Dan wordt ik stil en kan haar bewonderen en waarschijnlijk mijn blog ook daarom Anna heet. Dat als ik schrijf altijd dat contact kan voelen en vroeger als kind mij altijd zo heb gevoeld, zo naar buiten heb willen treden, maar zoals het vaak gebeurd, nooit echt de ruimte heb durven pakken in de relaties tot de volwassenen, die eigenlijk alleen maar bezig waren met hun eigen shit. Mijn gevoeligheid niet konden verdragen waarin het omgekeerde gebeurde en mij als jongen gedroeg, om aandacht af te leiden , geen meisje meer wilde zijn, omdat dat te lastig zou zijn voor de volwassenen. Die zich uiteindelijk niet hebben gehouden aan de grenzen die er waren en het vergeten kind misbruikte, waarin het beeld wat het kreeg ondragelijk werd voor het kind. En ook zo blij was dat ik uit huis werd geplaats,en in al die tehuizen alles heb uitgewoond in de jongen die ik dacht te zijn. Langzaam weer durfde te veranderen in dat lieve meisje en zo mijn best heb gedaan om haar te bereiken en te laten zien dat ik haar niet weg stop, maar juist in elke dialoog als het gebeurd naar voren mag  komen. Waarin ik eindelijk heb begrepen dat als het komt erover wil schrijven en te laten zien dat in de ontmoeting met mijzelf, ook vaak het kind in mij aan het woord kan laten. Misschien wel vaker als dat ik dacht te schrijven als volwassen vrouw, maar het mij altijd op kan luchten dat sommige stukken van mijn leven altijd aanwezig zullen zijn,!! er altijd als ik dat zo voel, wil beschrijven, om dan mijn liefde te geven op een bijzondere manier. In het uiten nu ook zie dat ik er over kan schrijven ook al zal het mij raken in ieder moment van mijn lezen... Maar aan mijzelf kan laten zien dat ik alweer wat stappen verder ben dan een aantal jaar geleden. Nu ook weet dat in het vertellen aan mijzelf, elke dialoog tot stand kan komen in mijn volwassen geworden lieve vrouw, die Anna is gaan heten en trouw wil blijven in elk schrijven wat zich wil  ontvouwen in elk moment dat ik schrijf....✍..
Anna.💚.