Dialoog met het kind.

Soms val ik wat naar achteren in de toewijding die ik voel,in mijn zachter duiden soms ook wel eens voel,hoe kwetsbaar mijn woorden kunnen vallen ,hoe in mijn willen delen soms ook kan laten zien wat er kan gebeuren in een moment en was aan het kijken naar het pesten van kinderen, die zo hard kunnen zijn en het mij deed herinneren aan mijn eigen kindertijd .Waar ik als dik meisje er niets aan kon doen, dat mijn lijf alleen maar reageerde om een bescherming te willen voelen vanuit de situatie waarin ik was. Vaak werd gepest, niet door kinderen, maar door volwassen mensen, geen namen zal noemen, maar te blijven ervaren wat het ooit met mij heeft gedaan. Vaak te horen kreeg dat ik stonk en niet op een meisje leek, maar een boos jongetje en mij gedroeg als een schoffie van de straat. Vaak was aan het voetballen en altijd vele klimpartijen over daken als een avontuur beleefde in het willen ontsnappen waarin ik werd gepest. Zo kan begrijpen dat als kinderen worden gepest een blauwdruk kan geven in de rest van je leven er soms geen erg in heb,maar door te kijken naar kinderen die worden gepest, mij zo kan ontroeren, dat wat er wordt verteld mij kan raken, omdat het kind in mij altijd in de alert stand heeft gestaan.Altijd op eieren heeft moeten lopen,altijd rekening hield met iedere situatie, dat er nooit geen plek is geweest om te verlangen om thuis te willen zijn. En op school een stoere houding had aangenomen en ging vechten om te laten zien dat in de angst die ik had, weg heb kunnen vechten, wanneer ik mijn verdriet kon voelen en aan niemand heb willen laten zien wat voor invloed het kon hebben in het gedrag die ik toen had. Het drong tot mij door toen ik een kinderprogramma zat te kijken en  met mijn tranen in mijn ogen mee kon leven wat de kinderen vertelde en plots moest denken aan mijn eigen kindertijd. Zo zeldzaam in mijn ontdekken dat wat er kan gebeuren hoeveel ik ook schrijf, soms weer eens achterover kan vallen in de toewijding die ik heb.
Mijn toewijding in mijn ervaren steeds meer laat zien, dat in het behouden van mijn willen schrijven, soms iets om de hoek komt kijken wat mij nog steeds kan raken en dan het kind in mij laat praten, naar haar kan luisteren en in mijn schoot kan trekken, haar aandacht te geven en haar te troosten net zolang, totdat  ik weer kan voelen dat ik mijzelf weer naar dit moment heb gebracht...✍...
Anna.💚.
Wordt vervolgd....