Onvrede.

Bij tijd en wijlen wat krassen zou kunnen maken op ieder blad die ik beschrijf, alles op te vouwen en een boek dicht zou kunnen slaan. Mijn luifels dicht te gooien en naar de grond te kijken dat in alles wat ik heb beschreven nooit heeft bestaan. Dan zou ik zitten met een knoop in  mijn maag, dan zou ik gillend wakker worden, iedereen de schuld gaan geven en gaan staan schreeuwen hoe ik mij beledigd heb kunnen voelen, hoe de wind is gaan draaien naar een verkeerde kant en mij aan zou passen en in staat zou kunnen zijn om in een leger te gaan stappen en met een geweer op mijn rug  mijzelf te beschermen door modder te kruipen om te blijven voelen hoe mijn lijf dan reageerd. Hoe mentaal ik overeind kan blijven en altijd dacht om een steentje bij te dragen aan de maatschappij.
Maar mijn weg is anders gelopen, nergens hoeft te kruipen of met een geweer wenst te lopen, dan alleen te schrijven naar mijzelf. Daar mijn kracht is terug gevonden en kan laten lezen aan iedereen. Niets verwacht van een ander, niets bepaald in mijn woorden, maar dat ik soms kan schrijven vanuit de zorgen die ik heb en elk geweld die nu  aan het toenemen is, mij doet beseffen dat in het reageren op elkander oorzaak en gevolg, misschien wel door de beïnvloeding van buiten af zal zijn, dan zal blijven richten om te moeten kiezen voor een machteloosheid in de prikkels die het kan geven.  Als ik kijk naar de machten om ons heen. Als ik kan zien dat als mensen zichzelf niet zo serieus willen nemen en op iedere prikkel blijven reageren,een slachtveld achterlaten. Eigenlijk heel benieuwd ben als deze mensen weer thuis komen, in het verzet wat zij hebben gedaan, nog rustig kunnen slapen,geen schaamte  te voelen, maar in het vernielen van andermans spullen, hun gelijkenis denken te halen en blijkbaar trots kunnen zijn in de woede die zij verspreiden ,in de arrogantie die zij blijkbaar moeten hebben om alles als iets automatisch te blijven reageren door de onvrede in zichzelf. In het voeden van elkander misschien door een oppervlakheid zich blijft manifesten en waarschijnlijk nooit hebben geleerd om respect te tonen naar elkander, waarin het respect naar zichzelf waarschijnlijk is verdwenen. Dan de onvrede kan ontstaan wanneer men is vergeten dat in alles wat er wordt gecreëerd niet altijd jouw waarheid hoeft te zijn. Niet altijd hoeft te reageren, maar bij zichzelf naar binnen durven te  gaan. Geen stoerheid hoeft te hebben en geen slachtoffer hoeft te zijn en mee ben gaan lopen in de onvrede die kan ontstaan en misschien wel onbewust alle tekortkomingen zich hebben geuit in het gewelddadige wat er nu gebeurd. Als ik mee zou lopen in de dikke rijen die zijn ontstaan en zou besluiten om niet meer te schrijven en het gesprek met mijzelf over zou slaan, misschien dan ook de neiging zou krijgen om  krassen te zetten op mijn blad, om een onvrede te voelen die ik nu weet om te zetten in een tevreden kunnen zijn. Wanneer ik heb beschreven wat mij dwars zit, of niet heb kunnen begrijpen waarom ik mij zo voelde in het ontevreden zijn.
Vrede zou er kunnen zijn en als witte mist kan blijven hangen zolang ik blijf schrijven in het vertellen aan mijzelf. In het durven voelen dat er wel een vrede kan ontstaan en ik mijn woorden laat beklijven in elk moment wat in mijn lijf is gaan werken in het beschrijven van mijn taal, waarin ik kan voelen,  door rust is omgeven wanneer ik heb geschreven naar dit moment...✍.
Anna.💚.