Wat ik dacht te zijn.

Mij het soms overvalt hoe alles is gelopen,hoe alles is gerijpt en wat ouder heb mogen worden.Dat wat ik dacht te zijn, zo anders is geworden,in de verrrijking die het heeft, in al het raken wat het heeft gedaan,mij terug kon zetten en meteen begreep, dat ik een knop om ging zetten in alles wat ik tot mij  had genomen.Ging begrijpen in mijn taal, de aandacht kon blijven geven,zonder enig tegenzin mij open kan vouwen, om te kunnen zien, dat ik zoveel kon vertellen in het geven aan mijzelf en het in feite nooit raar heb gevonden om dat te delen op mijn blog.Als het een ander was geweest en ik had diegene gevonden, dat een beleven in een schrijven zo gewoon zou kunnen zijn en het iedere dag zou kunnen lezen, om iets door te laten dringen dat wat die ander heeft gedaan. De herkenning zou kunnen geven dat een belichaamde taal bestaat.In het uitzonderlijke wat het mij heeft gegeven, alleen uit is te drukken zoals ik steeds vertel.Soms wat dieper kan gaan schrijven en wat tranen heb gelaten ,dat in iedere ontmoeting met mijzelf mij zo heeft laten groeien naar een volwassenheid.Altijd heb mogen voelen de nabijheid van mijzelf,vaak in het verleden had weggeduwd, omdat ik niet goed wist hoe ik met mijzelf om zou kunnen gaan.Door de labels die ik droeg mij in een beperking zette en bijna niet kon geloven, dat als ik had gesproken met mijzelf, zoveel kon verklaren,alles een ander gezicht kon krijgen en al mijn verwachtingen waren verschoven in een blijheid naar mijzelf.Dat in het gesproken woord een belichaming zou kunnen krijgen, heb ik pas veel later tot mij genomen.Naarmate ik ook ging schrijven iets ging ervaren waar ik heel lang naar had gezocht.Dat was vooral de toestemming die ik gaf,om elk moment te willen vertellen in de aandacht die ik gaf, hoe het zou voelen als ik bleef schrijven naar mijzelf.Mijn drive mijn taal is geworden en altijd stiekem heb geweten, dat hier mijn passie ligt om aan mijzelf en inmiddels iedereen, te laten weten wat belichaamde taal zou kunnen betekenen, zoals ik het kan ervaren.In het begrijpen van mijzelf, het grootse goed is geworden en vanavond in het uitleggen aan mijzelf, ook kan voelen hoe trots ik ben.Dat wat ik dacht te zijn, in elk deeltje wat naar voren wilde komen, heb kunnen beschrijven zoals ik dat wilde.En kon bespreken met mijzelf,dat de verfijning die het soms kon krijgen helde naar mijn zachte kant,waar ik zeker even aan moest wennen en neer kon leggen in mijn eigen taal.Wat ik dacht te zijn is kompleet verdwenen,  in de stilte die dan komt. Mij altijd kan verrassen hoe de ervaring met mijzelf, als een voltooiing uit kan vouwen en misschien kan voelen alsof een boek is uitgelezen.Maar voor mij het teken blijft,in de verdieping die het het krijgt, als violen kunnen klinken en mee kan deinen zoals elke vlinder doet.In elke bloem die open gaat, in het hart van zoveel herkennen, dan de stilte voor mij staat.Rustig kan ademen en mij neervlei in mijn stoel, dan wat ik dacht te zijn, voorbij zie vloeien,wat ik al die tijd al heb ervaren als ik spreek of schrijf en mij zeker anders ben gaan voelen en daar nu eens over schrijf...✒ ...
Anna.💚.