De juiste houding.

Elk laagje die verschijnt, in een drive heb willen ervaren,dat mijn belichaming waar ik over schrijf, verder is gaan dalen in het reiken wat ik weet en dan in een ervaring  weet om te zetten.Het gevoel wat mij bekruipt gaat verder dan elke reden,dat als ik spreek over een belichaamde taal, in het toelaten van elk moment,nu ook kan ervaren dat ik niet meer spreek over een thema,maar iets achter heb gelaten,waarin al het wenselijk opgelost is gaan liggen in het transfomeren van mijn taal.Dat iets wat verder gaat,nog niet tastbaar kan maken,maar bij mijzelf kan voelen dat in elke deur die ik openzet, de bries kan ervaren van een zeldzaamheid.
Voorbijgaand in elk effect, het meer verteld dat mijn delen naar mijzelf, ook oog heeft gekregen, in de bries die ik kan voelen en mij over grenzen trekt.Mij meer laat zien,dat in de tolerantie die ik heb, erachter ben gekomen dat als ik nu schrijf , mijn passie wil  blijven voelen.Niets meer heeft te maken met een beperking,maar in de lijn van ontvouwen ik nu iets anders voel, dan wat ik kan beleven en ook mijn stem een ander toon neerzet en aan niemand hoeft te bewijzen dat wat ik ervaar, alleen kan zijn, omdat ik mijzelf kan vertrouwen.Soms wel eens spring van de hak op de tak,maar altijd  weer op de juiste plek terug kan springen.Nu ga merken dat de erkenning naar mijzelf genoeg heeft bewezen, dat in alle eerlijkheid,mij soms ook naakt kon voelen,zo kwetsbaar tegelijkertijd en toch door bleef schrijven,waarin het efffect die het op mij heeft gekregen nu anders voelt als wat jaren geleden.
De euforie in een ander jasje is gestoken,veel zachter is geworden,veel meer hoe ik nu ben.Een geslepen diamant kan voelen en wil gaan schitteren wat mijn taal kan doen, in het beschrijven van zoveel momenten.Waar alleen ik kan zien, dat een doorbraak in het wezenlijke, mij alleen vervult als ik tevreden terug kan kijken en nog weinig nodig heb,dan te weten, dat ik altijd, als ik het even niet meer weet,met mijzelf kan spreken of schrijven en bij een ander moment erom zou kunnen lachen.Nooit meer het gevoel zou kunnen hebben dat ik iets mis,omdat het unieke wat ik laat zien bij mij is gaan horen en het niet meer diend wat ik dacht te moeten doen.Maar in het toelaten van elke bries, mij naar een hoogte kan brengen, mij zou kunnen verliezen in elk woord,die als mieren naar buiten lopen,zich kunnen verzamelen en kunnen samensmelten zoals ik dat met mijzelf blijf doen.Geen enkeling  zou herkennen zoals ik het beschrijf, maar inmiddels nu wel weet, dat wat ik laat ontvouwen niet alleen een belichaming heeft, maar de juiste houding die het krijgt,wanneer ik elke bries toe kan laten,waar mijn energie, mij  naar een hoogtepunt kan brengen en dat  ook steeds meer toe zou kunnen laten.Dat in ieder nieuw moment, mij het duwtje blijft geven dat in de richting waarin ik loop, precies het juiste zal blijven om te laten ontvouwen wat er in dit moment mijn aandacht vraagt...
Anna.💚.