Accepteren.

Het schikken van mijn taal ,in de tijd die ik neem, mij al langer heeft laten zien hoe het gebruiken van elke redelijkheid zich om kan keren naar een zuivere kant.Wanneer ik spreek, veel stiller ben geworden,meer kan luisteren wat het zegt, om steevast te kunnen blijven in mijn belichaamde taal.Geneigd ben in het benaderen in het kijken van mijn t.v. mij soms te veel kan worden. Als ik zie hoe de ontkenning op een platvorm wordt gemaakt,wat ik mij nu voor kan stellen hoe een muur is opgetrokken en een dik masker blijkt te zijn.En dan ook besluit om wat minder te kijken, in al het leed die is ontstaan.Mij om kan keren naar mijzelf,mijn haren kort laat knippen en het ook staat.Een wandeling te maken zoals  elke dag,zonder enige behoefte naar voren kan kijken,dat in het vallen van deze dag, mij geroepen voel om toch te schrijven vanuit mijn belicaamde taal.Het is een methode die wordt gesteld,waarin de takken die ik zie hangen, mee zie wiegen met de wind en soms een verlangen op kan roepen om stil te staan. Dat in al het overkomen mijn gevoeligheid ontstaat, om te gaan beleven wat ik schrijf en dan kan delen zoals het komt.Maar nu ook besef dat de gespletenheid in de wereld om mij heen, een vlucht kan maken waar ik mij in bevind.Het is de stilte die mij roept,om iets uit te dragen wat ik mijzelf heb geleerd, dat in het luisteren naar mijn stem, mij steeds weer zegt om de rust te vinden die er is, ook te blijven koesteren.En als een stam kan blijven staan,alles om mij heen zou kunnen gebeuren,maar niet mee hoeft te gaan met een energie die ik niet kan dragen.Waarschijnlijk ook niet bij mij hoort en mij om kan draaien wat ik belangrijk vindt. Omdat ik de wereld niet hoeft te dragen.Het enigste wat ik kan doen is te beschrijven wat er gebeurd, dat wat ik kan ervaren het iedereen zou gunnen.Maar aangezien in het aanwezig zijn van al mijn ontmoetingen, nooit een brug heb kunnen slaan naar andere.Niet dat ik ermee zit,maar elke realiteit in het bijzonder, als ik schrijf en voor mijn laptop zit, minder behoefte voel om contact te maken met een ander.Het contact wat ik heb met mijzelf, vult mijn hele kamer en wanneer ik spreek, steeds kan ontvangen, hoe mijn waarheid die ik ondervind ,zo zacht is geworden,zo verfijnd. Dat in elke ontmoeting die ik heb, mij weet te troosten en alles recht kan trekken wat krom is gaan staan..Altijd kan voelen hoe het kan zijn, als het contact wat  er onstaat, in mijn belichaamde taal zou kunnen ontvouwen.Maar wat ik vraag, mijn eigen realiteit is geworden en de voorlopigheid die het heeft, kan accepteren zoals het is.
Anna.💚.