Elk deeltje.

In hetgeen waar mijn zachte hand kan duiden,hoe deze maand voorbij is gegaan en in zachte schrede vaak mijn ogen heb laten vallen in de taal die ik beschreef.Dat in elke gewenst moment vaak mijn vrede kon vinden en soms iets aan een ander vroeg.Bij tijd en wijlen soms iets anders zeg, in wat ik zou willen vertellen.Eigenlijk en alleen in het spelen van de lichte regen,veel zachter kan gaan voelen als ik het toe kon laten in mijn eigen deel.Elk deeltje haar aandacht vraagt en soms kan reageren wat mij was ontvallen in een ontmoeting die ik had.Soms met heel weinig woorden iets kan zeggen naar de ander en dan kan zien hoe het raakt en niemand heb willen kwetsen, maar altijd mijn gevoeligheid laat spreken. Dat in de spiegel waarin ik keek, een stemming aan kon geven en precies kon raken waar het om ging.In het afscheid die wij namen mij liet zien dat als ik mijn gevoeligheid toe kan laten, nog niet kan zeggen dat een ander dat wilt .Ga wat meer begrijpen dat mijn liefde die ik heb,niet altijd wordt begrepen als ik de juiste dingen zeg.Bijna in alle reacties kan zien in de omarming naar mijzelf, niet voor een ander is te spiegelen.Steeds meer beleef hoe mijn wereld waarin ik leef zo zelfstandig is geworden.Zo rijp en zo doorzichtig en zuiver op de graad,dat wanneer ik iemand zou ontmoeten, de ander veel te lang laat praten, tot het moment dat ik voel om iemand terug te plaatsen naar zichzelf.Naar eigen spreken wat men zegt en dan plots kan zien hoe moeilijk het kan zijn voor de ander om te luisteren naar eigen stem.om te horen hoe men klinkt,maar zodra ik iemand daar attent op wil maken men mij de rug toekeerd en dan huilend weg kan lopen.
De zuiverheid die ik neer kan leggen en in het breder aspect, niet altijd word ontvangen en steeds meer ben gaan begrijpen dat de angst om jezelf te gaan ervaren mogelijk groter is dan ik mij had voorgesteld.
En toch weet ik zeker dat het zaadje wat ik heb gepland,haar weg zal gaan vinden, zoals ik in mijn schrijven en spreken heb gedaan.
Niets hield mij tegen in alles wat ik laat zien,omdat ik mijn natuurlijkheid in mijn beleven niet onder stoelen of banken kan steken.Maar te geven aan mijzelf en een publiek die ik nooit zal ontmoeten en toch kan voelen hoe zeldzaam het blijft, dat in mijn vertellen elk deeltje wat naar voren wilt komen, de kans wilde geven om open te gaan,om te verzachten of los te laten, zodat bij een volgend keer weer iets anders zou kunnen ontstaan....
Anna.💚.