Het zal een face kunnen zijn en een oorworm in zijn eigen soort, waarin een veel te lang ervaren kan gaan wapperen over de vloer en een rugtas die voller bleek te zijn dan wat mijn hand kon vullen.
Blindelings mijn ogen sluit om mijn stilte te betreden, in hetgeen zo beslissend lijkt en in iedere leeftijd zou kunnen verdwijnen.
Door de vele bomen het bos verrijkt en mijn inzet van verlangen een apart randje krijgt om als een tak te gaan hangen.
Wat blad verliest en mijn vruchten laat vallen zodra ik naar binnen kan keren , zo consistent zo volwassen mijn taal beschrijf en geen andere manier zou weten.
Elke luchtigheid in het verwezenlijken als een gadget zou kunnen verschijnen en als een ladder die hoger is beklommen, dan waarschijnlijk op een toren is gaan lijken, die omgeven is door mijn stilte.
Mijn kracht in een bundel zou kunnen verschijnen en niets hoeft te verliezen, waarin elk blad of vrucht er ook naar beneden valt, de grond er voor kan kiezen om te kiemen en te laten zien dat als iets open kan springen, in het rullen van het zand, de zaadjes die zijn neergelegd en op de juiste plek is gaan liggen.
Het juiste moment ook bleek te zijn om te gaan ondervinden wat ik vertel, eigenlijk een beminnen is van elke zin die is ontstaan.
Alle overdracht die ik heb gemaakt, door te laten sluizen naar elke vezel in mijn huid, zachtjes mijn stilte ervaar en dan besluit om verder te schrijven.
Een ander welzijn die zich vormde in een loyaliteit die in elk willekeurig zijn in een andere volgorde daarin mijn stilte is te vinden.
Het is de nieuwe uitdaging in een nieuwe kans in een nieuw moment dat sinds dat ik mijn foutloze spelling heb ingesteld ik heel anders ben gaan schrijven.
Moet ook lachen waarin ik zie hoeveel komma's in mijn vorig schrijven heb gebruikt.
Maar nu in dit moment mij laat leiden dat in elk reflex er niet op lette wanneer ik schreef, overal een komma neer wilde zetten.
Mij zeer verbaasd in de hoeveelheid die het kreeg toch heeft te maken hoe ik naar mijzelf schrijf.
Elk verwijzen niet in een komma zit, maar door mijn beleven nu anders ben gaan zien. Dat het corrigeren van mijn zinnen op mij geen invloed zou kunnen hebben, dan alleen te leren hoe elke spelling de noodzaak geeft om nog duidelijker te zijn in al mijn vertellen.
Anna.💚.
augustus 21, 2025
Corrigeren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Gevleugelde handen.
Het voelt als eeuwen geleden het gaat waar het wil zijn, waar mijn handen als kleine vleugels dienen en mijn taal de spits afbijt. De kleu...
-
Het nieuws wat het kan geven,waarin ik proef, hoe de simpelheid van schrijven, voldoet om te blijven ervaren, dat elke lijn die ik kan ontvo...
-
Als het door zou kunnen dringen dat de taal die ik laat zien,zo wonderlijk zich laat ontvouwen.Zoals een kelk van elke bloem langzaam open k...
-
Het is geen keuze die ik maak,maar een natuurlijk ontvouwen die erover waakt, dat als de tijd is gekomen om te overwegen zoals ik schrijf ,...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten