augustus 21, 2025

Zachter worden.

Mijn zachtheid waar ik uit schrijf in het erkennen van zoveel stof en altijd bereid ben om te kijken wat er komt.
Mijn emotionele kant soms onverwachts om de hoek kan komen kijken,
 waarin ik wordt verrast en onder mijn wandelen dicht bij een boom ben gaan zitten om te huilen.
De troost die het mij kan geven hoe mijn leven is gegaan. hoe het planten van wat zaadjes in een wonderlijk besluit, vooruit is geschoven en al glooiend verder is gegaan. Van onachtzaamheid in het ervaren zelf, mij zo geborgen voelde en dan ineens zonder enkele reden mijn tranen vloeide in een reactie van het ontvangen van een mail.
Ineens kon voelen waar ik ooit ben geweest door de uitnodiging die ik kreeg, mij raakte en het leven wat ik toen heb geleefd ineens naar voren kwam sluipen.
De herinnering die het gaf, achter mij heb willen laten waarin de tijd zo anders was en niet had geleerd om naar mijzelf te kijken.
Om mijzelf te behoeden van welk moment dan ook, om mijzelf te durven ontvouwen en welk een kleur het gaf om zo mijn taal te behouden.
Niet kan blijven hangen in een fel verleden waar de verwarring zo omstreden was neergelegd in mijn systeem.
Het knokken voor een plekje het staan voor mijzelf, het litteken nog kan hebben wat het ooit met mij heeft gedaan.
Het verdwalen in mijn leven met het zinderend effect alles op orde dacht te hebben.
Nu achteraf steeds meer kan begrijpen hoe een wond zich heeft kunnen kerven in mijn gedrag, dat soms in mijn schrijven naar voren wil komen.
Geen angst kan voelen om dat te delen in de beschadiging die het heeft gegeven hoe ik toen met mijzelf ben omgegaan.
Geen verijdeling een plek zou kunnen vinden waarin mijn verleden toch haar plek opeist.
En alleen maar kan buigen naar mijn tranen, naar alle herinneringen die ik heb, ook welkom te heten.
Dat in elk ontstijgen wat ik dacht te doen mij naar een kant heeft getrokken om zachter te zijn naar mijzelf.
De toestemming die ik nu kan geven in de bereidheid van mijn delen een wenteling blijft maken, naarmate ik kan zien, hoe zorgzaam ik ben geworden en liefdevol kan kijken hoe ik nu in mijn eigen wereld sta...
Anna.💚.

Geen opmerkingen:

Gevleugelde handen.

Het voelt als eeuwen geleden het gaat waar het wil zijn, waar mijn handen als kleine vleugels dienen   en mijn taal de spits afbijt. De kleu...