Wat stilte vraagt.

In een zachte beweging,stil mijn deuren sluit,stilaan aan mijzelf laat weten wat heb verteld, over een wending die ik kan maken in een snelheid neer heb gezet en wanneer ik het overlees,in een stilte kan vallen.Geen euforie nog kan ontvangen,maar in het moment dat ik het kan beschrijven, alleen maar kwam omdat ik het besluit had genomen om te stoppen met mijn schrijven.Het is een raar fenomeen, dat als ik het het gevoel krijgt van een einde, dan plots een andere benaderen komt,plots een prachtig uitleg weet te geven,maar ook stil kan worden terwijl ik spreek.Alleen maar kan zitten zonder klank,terwijl mijn huid kan reageren en met kippevel op mijn arm, iets geraakt heeft van binnen.Na een lang gesprek met mijzelf en kon uitleggen wat het kan doen,dat ik soms kan verdwijnen in mijn eigen stem.Waar mijn wereld die ik nu wel ken, naar een hoogte kan brengen en weer terug.Soms de rust blijkbaar nodig te hebben om te zien waar ik ben,waarin het velerlei van willen ontdekkken, nu uit is gepluist en mijn wangen bol staan van het blazen in de richting van mijn huid.Mijn ogen zo gericht blijven kijken, dat het iedere dag zo anders is.Niets af kan dwingen terwijl ik schrijf,maar de regelmaatheid van schrijven kan voelen en niets verwacht dan alleen te komen in mijn stilte.
Elk geluid wat ik nu hoor als een zacht geheel door kan dringen in mijn flow van schrijven.Niet altijddurende kan zijn en als ik opsta om mijn stilte te doorbreken.Te lopen naar een boom waarin ik de wind kan voelen en ieder blad die ik aanraak mij een siddering geeft.  Mij goed kan voelen en bemerk dat mijn beleven anders is geworden.Anders als voorheen, dat in mijn dagelijks leven waar ik  mij bevindt,in zoveel rust word weergegeven, dat naar alle waarschijnlijkheid ik ben gekomen, waar mijn stilte om vroeg.
Anna.💚.