Mijn anker.

Wat een stilte vraagt in elk besluit wat ik denk te nemen, soms een stoppen in mijn schrijven laat zien.Maar wil niet zeggen dat ik stop met schrijven maar een andere wending aanneemt in mijn beleven.
Het doorgaan van mijn taal kan gaan woekeren tussen de tegels waarop ik loop,kan gaan hangen in een stand waar ik nog net het aan kan raken,waar alle inzicht die het heeft gegeven mij alsnog een duwtje in mijn rug kan geven.Waar het zachte fluisteren iets harder wordt en om kan buigen naar dit moment.Deze uitleg mij naar buiten trekt en  achter kan laten in alle verwachtingen die ik had. Als een gepolijst geheel mij soms de indruk kan geven om een bladzij om te slaan en dan wat vaker zie, dat in al wat ik heb beschreven zal besterven en als een mooi cadeau ingepakt kan blijven liggen. Tot het moment om het uit te gaan pakken.In het uiterse wat het krijgt dat in het verlaten van wat oude dingen,mijn respect op kan brengen dat het stoppen van mijn schrijven een andere inkijk wil geven.Terwijl ik weet dat door mijn taal elke ingang die ik nodig had, terug heb kunnen geven aan mijzelf.Maar er nu blijkbaar een ander ervaren kan worden beschreven,een ander kijken naar iedere steen, die ik te vaak omgerold had willen hebben en alleen maar terrecht kwam in mijn eigen schoot.En ben het gaan koesteren netzolang totdat ik zag, dat het mijn eigen anker was geworden.Waaruit ik sprak en liet zien(ook aan vele andere) hoe mijn vork aan een steel kon zitten,hoe het lepelen meer gericht bleek te zijn, dat de soep nooit te heet gegeten kan worden, als er wat meer in het blazen voorzichtiger had willen zijn.Niet over de rand kan morsen maar te wachten in een felheid van schrijven,in de pauzes die ik nam,in het heetst van een strijd mij kon keren naar elke stilte. Die zachtjes voorbij kon komen,die in alle hevigheid mijn aderen liet stromen,mijn passie voor mijn schrijven nooit is weg te halen,maar wel kan merken dat ik in een andere stand ben gaan staan.En probeer het aan mijzelf uit te leggen dat mijn schrijven nooit zou kunnen  stoppen,maar in het eerlijke van beschrijven haar doel heeft bereikt in het wijzen naar mijzelf.In het toelaten van elk gesprek,mij niet meer overdonderd maar in het natuurlijk durven zijn, te blijven staan.Niet veel meer hoeft te groeien, waarin de hoge bomen de meeste wind ook vangen en toch kunnen blijven staan.In het omarmen van mijn leven, waarin ik accepteer,dat wat ik heb laten zien, alleen het effect heeft gekregen op mijzelf.Alleen durf te zijn en toch blijf genieten in het bijzondere van mijn schrijven,naar alle waarschijnlijkheid het steeds weer anders kan voelen en het heeft te maken hoe ik ben gaan staan in mijn eigen leven.Dank je wel Anna, voor ieder moeite die je heb genomen, voor het sterken van de taal,voor het delen hoe het kan voelen om zo met jezelf om te kunnen gaan.
Anna.💚.