Trance.

Het laagje wat ik dacht te zien elke verandering heeft weten te maken in het ongeziene moment. Mij het licht heeft kunnen geven in alles wat ik vertel.Geen doorbraak heeft veroorzaakt maar een goed begin wat ik elke dag weet te ontvouwen.Te staren naar een punt in het weerleggen van een citaat,mij om kan draaien hoe het voelt om iets in het licht te willen zetten,altijd eerst mijn stilte vraagt.Zachtjes wat deuren kan openen en op een kiertje zet.Niet achterom hoeft te kijken, in mijn handen hoeft te klappen,als een Boeddha te gaan zitten onder een prachtige  boom,dan weg te dromen met een wolkje mee.Zou  kunnen gaan tellen en niet hoeft te kiezen,maar mij neer te leggen hoe het voelt om iets te dragen wat ik alleen maar heb.Het geen naam kan geven,geen zin kan geven,als ik mijn schrijven anders zou ervaren.Als de blik in mijn ogen verdrietig staan, vanuit een mededogen hoe het kan gaan, wanneer mijn taal zou verdwijnen. Het niets anders is dat een gesprek plots op kan houden en in mijn stilte zit.Alle aandacht die ik had om te willen schrijven en spreken om te willen laten zien, dat ik inmiddels heb begrepen in het ontstaan van elk moment, daar mijn flow waaruit ik vertel, de intensie heeft gekregen  in het gangbaar maken mijn zelfreflectie verdwijnt en niets meer heeft te maken waar ik een jasje heb uitgedaan.
De stilte om mij heen in het ontbreken van een spiegeling die ik dacht te zien. Uiteindelijk als een voorbeeld zou kunnen gelden,als een kleine troost in het ontwaren van mijn reis en altijd vaak alleen ben thuis gekomen.Mijn rugzakje is leeggemaakt en misschien een nieuwe kan vullen,met appels en peren met kersen in mijn mond.Dat in mijn handen kan dragen in iedere letter die  dan komt. Mijn rugzakje kan dragen en kan laten zien dat mijn taal mij heeft bekrachtig en over heeft laten steken naar een kant waar in feite de kalmte en liefde is ontstaan.Waar ik mee heb mogen bewegen en mij soms in trance heeft gebracht,mij vaker een Sjamaan kon voelen als ik voel hoe ik ben gerijpt.Zoals de natuur zo gewillig heeft mee gekeken in elk proces die ik weer vergat.In elk ondervinden mijn taal mij  heeft gebracht naar mijn stilte ,naar een diepere laag,waar ik mij op mijn gemak kan voelen en laat vallen op een bed van bloemen,van een samensmelting met alles wat ik ben en kan. Mijn rust heb kunnen vinden waarin ik mijn taal omarm, in alles wat is beschreven door mijn belichaamde taal is ontstaan.
Anna.💚.