Elke ontmoeting.

De duidelijkheid van mijn beschrijven nergens meer verlangt om iets te moeten bewijzen,maar uiteindeljk steeds sterker naar voren komt.De impact die het heeft gekregen in mijn vele delen,in wat ik heb laten zien, in het verschil die het heeft kunnen maken dat het mij zo heeft gediend. Nu nog steeds van jaren ondervinden mij heeft kunnen brengen wat een belichaming is.En misschien wel voor eerst als in de reden dat ik schrijf, in mijn taal die ik gebruik als een donderslag uit heldere hemel kan vallen en heeft laten zien dat in de belichaam die ik kan hebben naar mijzelf heb toe getrokken.Niet te voorzichtig hoef te zijn,niet al te veel dit op de voorgrond had willen zetten.Omdat ik vaak dacht dat het niet van mij kon zijn,maar door de jaren heen altijd ben blijven proeven wat een belichaming kan zijn.Om iedere dag zo mijn ochtend te beginnen en daarmee mijn avonden weer af kan sluiten.Mij steeds zo goed ging voelen,geen enkele tekst meer weg ging halen,geen pauze meer nam,maar in het onverschrokkenen, mijn taal mij bezig hield om te blijven ervaren dat er een erkennen voor in de plaats is gekomen.Het voor niemand anders meer doe, dan alleen aan mijzelf te blijven vertellen hoe nieuwsgierig ik ben. In elke ontmoeting met mijzelf mij heeft bekrachtigt,mij heeft laten zien dat in het pellen van een ui,soms ook tranen kunnen komen,van ontroering of een stukje oud verdriet die was blijven hangen en zeker heel vaak mijn eigen conditineringen heb moeten zien.Maar door mijn spreken en schrijven plaats bleef maken voor iets nieuws.Voor iets wat ik van mijzelf nog niet kende in de ontmoeting met mijzelf en in dit moment nu ook kan voelen dat ik het heb gedurft, om er naar te  gaan kijken, om er anders mee om te gaan. dat in het vertellen in de ontmoeting met mijzelf de ontlichaamde taal verder achter mij ligt.In de onzekerheid die het gaf waarin ik altijd bleef ervaren dat het weer verdampte en het niets gaf wanneer ik sprak vanuit een ontlichaming .Mij er toe heeft gezet om mijn eigen belichaming te blijven voelen en daar uiteindelijk het wonderlijke gebeurd, dat na zoveel schrijven, het mij zo eigen heeft gemaakt in al mijn ontvouwen, in wat het raakt om nu te kunnen zien dat als ik schrijf of spreek, de voeding geeft  om nu te durven schrijven wat een belichaming kan doen.
Anna.💚.