Trouw gebleven..

In de vroege ochtend waar het licht  naar binnen sluipt,mijn ogen langzaam open doe en de frisse ochtend ruik.Mijn hoofd naar voren buig en aan mijn lijf kan voelen hoe de dag daarvoor, de inspanning is geweest in het onderhouden van mijn pad.Het overzicht wat ik wilde hebben nu weer anders zie,dat in al mijn spreken en schrijven nu een plekje heeft gekregen. In het enigste wat ik kan wensen, nu een dikke streep eronder kan zetten en mij voorbereid op een warmte. Grenzeloos kan zijn en in iedere beweging mijn voetstap in mijn eigen pad heb kunnen zetten.Waarin mijn schrijven misschien wel veel te lang heb laten zweven in de noodzaak die het had.Meerdere malen  vaak in het rumoer is verdwenen, in het gedogen kunnen zijn,elke reden wat beklijft, er ook voor heeft gezorgd dat in het zomeren ,stil is gaan vallen in alles wat ik beschrijf. Gedachteloos mijn woorden zet in de juiste volgorde. Alle waarheid die ik aan mijzelf heb verteld, misschien wel achterse voren zou kunnen gaan lezen.Misschien mijn klank die ik gebruik achterwegen kan laten , in het bewaren waar ik ben geweest en wist te komen.Waar mijn intensie van eerdere pogingen, open kan blijven  door het geluid die ik maak.Daarin niemand tegen ben gekomen,niemand sprak zoals ik heb willen duiden.Geen enkeling die intresse had en daar alleen in ben gebleven.De gewoonte die het kreeg, in het delen op mijn blog is gebleven,maar de belichaming die het heeft er ook voor kan zorgen dat in het meeste wat is verteld, mij heeft geholpen om te zijn waar ik nu ben. In het benaderen wat ik nu vertel, soms een einde in kan komen en in een ander gesprek op gang zou kunnen komen en mij heeft bevrijd wat ik niet meer hoeft te vertellen.Maar te zien als een leeg blad en mijn ogen kan richten naar de tuin, waarin ik loop en het nieuwe pad kan gaan bewandelen,wat ik daarvoor nog niet had gedaan.Mij terug kan trekken uit een veld waar ik alleen maar heb staan te wijzen hoe de zon vanuit het oosten op kan gaan en in het westen weer neer kan dalen.In elke omarming die ik heb gevoeld, het nu overlaat aan de momenten, wanneer ik werkelijk voel om te willen schrijven. Dat ook wil gaan doen, waarin ik weet wat het kan geven,maar uiteindelijk het steeds meer voor mijzelf wilt gaan houden.Alle indruk die het heeft gegeven,alle plaatjes eraf zijn gehaald en ik iets heb door willen geven,waar in feite niemand op heeft gewacht.Mijn schat van vertellen in één hand kan vangen en alleen maar kan spreken in de belangrijkheid van delen naar mijzelf. Er nu een ander ervaren aan toegevoegd kan worden, dat in het beschrijven van mijn delen nu een ander pad ga bewandelen, waarin elk geluk die het mij heeft gegeven, de juiste richting laat zien. In mijn welwillendheid van delen een andere kant opschiet, die alsmaar aan mij loopt te trekken, dat het goed doen naar mijzelf een ander ervaren neer kan zetten en mij uiteindelijk iets brengt waar ik mij goed in zou kunnen blijven voelen en genoeg heb gezegd.Het schrijven van mij is geworden en niet meer hoeft te voelen of het klopt,niet meer kan wijzen waarin ik de ander in een verlamming heb gezet,waarin het goed gemaakte zich heeft weerlegt dat in al mijn ontvouwen mij liet zien, hoe trouw ik ben gebleven naar mijzelf.
Anna.💚.