Lege handen.

Ergens een vinger op kan leggen om te gaan beseffen dat ik niet uit één deel besta.Maar te weten door de vorming vanuit mijn verleden hoe ik nu in dit moment kan staan.Vaak het gevoel kan hebben in de vrijheid die ik pak, altijd aan mijzelf  uit kan leggen hoe het voelt,om niet te kunnen passen in een familie,of wat vrienden om mij heen.Vaak het gevoel kan hebben om mij aan te moeten passen in welk een situatie dan ook.Voorheen in het blootleggen van mijn delen, een ander deel van mijzelf ,vanuit een oud gevoel mee kan spelen, om iets te gaan dragen wat misschien wel niet meer bij  past.Wat veel te krap is geworden in het goed zijn naar andere, alleen heeft te maken hoe goed ik wil zijn naar mijzelf.Elk deel wat naar voren kan komen, het zou kunnen gaan bekijken als een cadeau of als een verassing en nog niet wist dat ik dat in mij had. Een handelen in mijn schrijven soms niet meer past in mijn beleven,waar ik voor sta. In het begeven van woord naar woord nooit echt kan zeggen dat ik dat ben.Het ontstaan in mijn vele delen iets weg kan duwen wat ik nog niet had gezien.Iets kan omarmen wat in feite niet meer hoeft,maar mijzelf blijft trainen om een goed gevoel te blijven houden in mijn uiten van ieder moment.Soms door een situatie die ik creëer, altijd ergens uit kan stappen en mij leert om nog zorgvuldiger te zijn wat ik kan delen op mijn blog.Dat in mijn belevenissen weinige ook begrijpen hoe het voelt, dat elk deel van mijzelf, zo anders laat lijken voorafgaand met een energie, waar ik mee te maken kan krijgen,waarin ik getriggerd wordt.Waarin ik kan laten weten hoe het voelt, dat als ik ergens een vinger op kan leggen het klaarblijkelijk ook zomaar weer kan verdwijnen en ik met lege handen sta.Mij uiteindelijk niet meer aan kan passen en moet stotteren met een dicht geknepen keel, al hoestend kan gaan vertellen dat het mij teveel kan worden. Als ik mij begeef in een situatie, waarin ik vaak kan voelen dat het niet klikt,of de waarde die ik geef om te gaan spreken in het luisteren naar mijzelf,zo kan  verdampen in mijn beleven en dan een gevoel kan krijgen dat het het er niet meer toe doet. In een verbazing die dan komt,een heel ander deel naar voren komt en in dat deel wat gezien wil worden,mij verlamd en als een kind kan gaan reageren.Dat het goed doen om mee te helpen weg sluist in een ander ondervinden. Dat de kracht die ik kan voelen alleen terug kan komen,wanneer ik aan mijzelf vertel,wat een deel van mij kan ondervinden hoe ik in mijn wereld sta.Vaak genoeg met lege handen sta, omdat ik misschien wel aardig gevonden wil worden,misschien wel ergens bij wil horen.Maar zodra ik thuis ben gekomen en mijzelf aan kan kijken,geen enkel vervulling het mij kan geven, dan alleen,wat mijn schrijven weet te doen.Mijn lege handen kan vullen in het overbrengen wat het kan zijn, om elk deel  vanmijzelf te blijven ervaren en daar dan over schrijf.
Anna.💚.