Ontroering.

Mijn zachte stem vribreert, zoals de spinnen hun net beschermen,en ik kan glijden naar een ontroering die mij verder duwd. Naar een overgave die ik laat zien,laat horen zoals het zich toont,waarin mijn stilte plaats kan vinden voor wat ik kreeg te zien. Toen ik iemand hoorde vertellen op zijn 92 ste jaar,dat hij is gevormd door al die tehuizen waar hij was geweest en nooit heeft begrepen wat hij verkeerd had gedaan.Daarin zoveel besluiten had genomen die misschien wel te zwaar waren geweest,die waarschijnlijk alleen hadden te maken in de ontroering die ik voel, een herkenning plaats kan vinden en nu ook begrijp dat ook ik soms dat gevoel kan hebben dat het nooit genoeg kon zijn.Dat mijn breekpunt wat er ligt soms in kleine stukjes naar voren komen en ik daar over schrijf.Mijn belichaming  zoveel kanten heeft laten zien,dat in de stilte die dan komt,mij in een ontroering kan brengen en niet meer vraag waarom.Maar te kunnen kijken vanuit mijn stilte ,waarin ik begrijp dat in mijn hele leven iets heb meegesjouwd, als je kunt spreken van een oude conditionering.In mijn overgave die ik heb, soms ook kan voelen of het wel goed genoeg zou kunnen zijn.En in de overgave naar een ander, nog te weinig vertrouwen kan bemerken in wat ik heb bereikt.Mijn schrijven over kan laten hoe het verschijnt en in een belichaming mijn stilte komt. Deze haar weg aan aan het zoeken is hoe het steeds toch komt, dat ik overstuur kan raken als ik mijn eigen stem dan hoor en in feite alleen met mijzelf bespreek.Het verlangen in het duiden mij wel iets heeft geleerd,dat welk momnet ik ook beschrijf een mooi inzicht kan geven.Dat de stilte die ik voel ook iets blijf herkennen, wat ik vaak heb gevoeld als ik niet gezien werd door anderen. Omdat wat ik liet zien niet geaccepteerd werd,dan naar achteren werd geschoven  en vaak in al dat tehuis leven in een issoleercel werd gezet.Daar een hele ander stilte heb leren kennen, dat werd gecreëerd in de druk die werd gegeven en mij heeft geleerd om te gaan zwijgen. In iedere toon die werd gezet en langzaam leerde om te gaan accepteren wat stilte met mij kon doen.
Maar nu spreek ik over een andere stilte en in het gloeien van mijn oren iets anders beleef.Iets wat bijna niet is te horen in mijn beschrijven, dan wanneer ik hardtop aan mijzelf  voorlees een emotie naar buiten komt. Maar mij naar voren trekt  zoals in mijn vele delen heb gemerkt  hoe angstig ik soms kan worden en mijn lichaam regeerd, dat in een zorgvuldig erkennen, deze stilte mij optilt naar een ander niveau.In het beheersen van mijn taal in al mijn blijven ervaren, wat mijn belichaming kan betekenen hoe ik erover schrijf en juist aan mijzelf steeds laat weten, dat in de belichaming die ik heb, een andere taal geboren kan worden en dan een stilte mij omringd en niet meer angstig hoeft te zijn wanneer ik kan ervaren hoe stil ik kan zijn.Zonder opgesloten te worden en vrij te zijn, waar mijn waarheid alsmaar naar buiten wilt komen en mij niet meer schaam,mijn tranen mogen komen en weet dat er geen toeval bestaat,maar in mijn delen wat ik laat zien vaak vanuit mijn stilte is geschreven.Ik doe zo mijn best om iets te kunnen begrijpen wat ik aan mijzelf steeds wil laten zien,dat in het overtreffen van elke stilte mijzelf nu kan zien,en in de uitleg van elk delen, niet alleen hoeft te voelen maar door mijn eigen creëren, wanneer de tranen die komen, mij het geluk kunnen geven om in dit moment te kunnen zijn.
Anna.💚.