Het juiste moment.

De juiste plek te geven,precies op het goeie moment. Dat in het delen van mijn schrijven soms wat onwennig zou kunnen zijn. Soms tegen een kant aan kan schuiven wat ik nog niet had gezien.Op de tast in het donker precies ook weet hoe elk geluid kan klinken.Dat in mijn schrijvend spreken, mijn binnenland laat zien,waarin het sprekende bewijs niet achter kan laten,maar juist naar voren duwd.Wanneer ik het overlees soms wat foutjes weet te corrigeren,soms wat zinnen weg kan halen omdat ik dan zie ,dat het niet klopt.Maar in het algemeen wel kan voelen dat het in het juiste moment is geschreven,in het preciezer willen zijn.Geen enkel perfectie in het duiden,dan alleen mij goed te willen blijven voelen in wat ik aan mijzelf schrijf.In de onstuimigheid die ik heb, wat aan geen enkele leeftijd is gebonden,maar in alles wat ik beschrijf en zeg mij opgewonden kan voelen.In haar totaliteit nergens om heen hoeft te draaien en een punt neer kan zetten op de juiste plek.Maar te kunnen voelen wat ik schrijf en zeg,dwars door alle blokkades heen kan schrijven en mij  meer aantrekkelijk lijkt, om op deze manier mijn leven te vieren.Mijn doortastendheid  kan  blijven onderzoeken en dan een vaste bodem bereikt. Waarin ik stil sta en nieuwsgierig ben, om mij heen kan kijken, wat het kan betekenen hoe deze wending die ik voel, uiteindelijk geen betekenis kan geven,maar het heerlijk vind om dit te doen.
Het slaan op een trommel of het blazen op een fluit,in elke bewegingsvrijheid laat zien, welke toon ik ook zet, hoe ik mijzelf kan ervaren.Niet meer kan spreken zonder mijzelf te blijven horen,geen  oude herinneringen te willen koesteren, dan alleen mijn verwondering te blijven steunen.Te blijven zien in het blijven ontdekkken, zo rekbaar kan zijn, zo veel omvattend,waarin mijn ontvouwen nu het verschil kan laten zien, dat het niet uitmaakt hoeveel ik ook schrijf ,mij altijd terug kan zetten, in het juiste  moment.
Anna.💚.