Blijven ontdekken.

Het overlappende effect,waar ik mijn zeilen laat vieren,en met de golven die er zijn, mee kunnen deinen.Als kaptein op eigen schip mijn eigen stuur vast kan pakken, over de zee kan turen waar ik de horizon kan zien.Waar de meeuwen schreeuwen naar elkaar en alle vis weet te  vangen.Het gevoel kan hebbben hoe allles loopt,hoe mijn reizen zijn gemaakt en zou kunnen zijn in het nodig hebben om iets te durven wat mij overkwam.Overal mijn anker heb uit gegooid en over een loopplank ben gelopen. In elke stad waar ik heb aan  gelegd, vele culturen heb opgesnoven.Vele bezienswaardigheden heb gezien en als een kind,mij liet verrassen door alles wat er om mij heen gebeurde.Mij onder dompelde hoe het kon zijn om in de rijstvelden te werken,de lange wandelingen die ik heb gemaakt,het naakte zwemmen in de nacht,mij overgaf aan een Boeddha en stil ging zitten voor een beeld. Waarin ik  hoorde hoe stil van binnen ik werkelijk was.Eigenlijk de hele tijd al klaar lag om te gaan voelen,  dat het werken aan mijzelf een einde was gekomen.Misschien wel veel te lang heb gewacht in het gewicht wat het had gekregen, steeds meer bewuster werd,dat het werken aan mijzelf onnodig is gebleken. In de dingen die raakte,waarin mijn lijf aangaf om zelf iets te gaan creëren.Te gaan polsen waar ik mij goed in voelde en in het resultaatgerichte mij vaak alleen kon voelen, omdat ik niet begreep hoe afhankelijk ik was geworden wat een coach vertelde, in de vele sessie die ik heb gehad.Altijd een sluimerende weerstand voelde en mij nooit echt aan heb kunnen passen in alle groepen waar ik ben geweest.Altijd de vreemde eend kon blijven, omdat ik voelde dat er iets anders moest zijn om mijzelf te kunnen helen.En begon te spreken met mijzelf en oversloeg naar mijn schrijven.Mijn dagelijks ervaren beschreef en tot een prachtige rust ben gekomen. Als die ontmoeting met een oude vriend niet had plaats gevonden,uiteindelijk zelf heb opgezocht en in het contact wat wij toen hadden, mij heeft verteld,dat in het herkennen wat hij vertelde mij in een ander kijken heeft gezet.Waarin de beweging die het gaf mij zo volwassen heeft laten worden.Mijn eigen regie in handen heb genomen,elkaar hebben moeten laten gaan,maar het duwtje wat ik heb gekregen er nog steeds heel dankbaar voor ben.Al een tijdje mijn schrijven is gaan beklijven in iedere zin die ik zet, mij tot een euforie wist te brengen. In alle aandacht die ik naar mijzelf heb gebracht,zo wonderlijk kan blijven stromen.In de gesprekken met mijzelf, altijd kan kiezen voor mijn stilte,waarin de ontmoeting een verfijning kreeg,waar ik stil kan zitten hoe duidelijk ik kan zijn. Hoe mijn intelligentie mij liet inzien, dat door de moed van spreken en schrijven,mijzelf tegen wilde komen en vaak onder mijn eigen maat was gaan zitten,niet van mijn eigen stem kon houden en dacht dat mijn schrijven niets kon doen, omdat ik dacht, niet de juiste opleidingen heb kunnen volgen .  Mij altijd schaamde voor mijn eigen taal.Maar nu ik het heb terug gevonden en in feite al jaren schrijf, eindelijk wil gaan uitleggen waar ik ook echt ben geweest.Niets is vanzelf gekomen, maar wel heb ontdekt,wanneer ik mijn aandacht naar mijzelf kan blijven geven, daar het wonder in feite gebeurd.De gloed mij omarmt, zodra ik kan voelen dat geen enkele therapie mij zo heeft geholpen als in het spreken en schrijven naar mijzelf.Het vele wentelen wat ik heb gedaan  soms ook de onrust gaven.Maar uiteindelijk alles liet staan om mij zelf te blijven herinneren, hoe mijn reis die ik heb gemaakt als een boek zou kunnen lezen. In het beschrijven van mijn ervaren waarin geen enkel verleiding naar voren kwam.Om steeds meer te gaan begrijpen, dat mijn taal alleen kan ontstaan als ik mijn aandacht daar naar toe kan brengen.Als mijn stem die ik laat horen in puurheid kan laten zijn, via mijn schrijvend delen, mij de overwinnig heeft gegeven om te kunnen zijn wie ik nu ben.De trots die ik nu kan voelen, elke aanduiding leert, om nog meer te gaan ontdekken wanneer ik vanuit mijn stilte spreek of schrijf.
Anna.💚.