Ongezien.

Terwijl het ongezien meer naar voren treedt, elk detail niet alle aandacht hoeft te krijgen. Dat ik weet wat is beschreven en op een of andere manier niet alleen een weldaad heeft laten voelen,maar  ik niet afhankelijk ben wat andere beweren . Mij opvalt in het nieuws, alleen de elende laat horen en mij vaak afvraag wat ik hiermee moet.Er is geen peil op te trekken, dat het individu die ik ben,eigenlijk in het schrijven naar mijzelf, hele andere dingen naar voren laat komen. Het belangrijk blijft dat ik de niet te neiging heb om  mee te gaan protesteren, omdat andere dat doen.Mij niet in een menigte hoeft te mengen,niet in groepen kan gaan staan,uiteindelijk om mij verloren te gaan voelen, omdat het uiteindelijk daar niet om gaat.Mee te gaan in een aandacht die niet aan mij is besteed,als getuigen toe kan kijken hoe de massa wordt opgeslokt.Door de angst die wordt gecreëerd en daar genoeg van mee had gekregen.Maar juist door mijn schrijven en spreken ik altijd kan blijven zien, hoe mijn wereld is omringd met stilte, vanuit mijn liefde is gecreëerd.De rekbaarheid zover kan gaan ,dat al het ongezien(en) zichtbaar wordt.Dat wat ik beschrijf een loflied is geworden naar mijn onafhankelijkheid.Mij kan troosten in elk moment,die alleen maar aanwezig kan zijn in mijn eigen vertellen.Nergens een link kan leggen of hoeft te schuiven met mijn spullen.Maar alles kan zien als individu.In feite mijn wereld veel groter is geworden,waar alles mag groeien zoals het komt.Waar geen angst is te vinden, in elke beweging die ik maak, nu mijn rust is gekomen en niet vermaakt hoeft te worden.Maar te weten dat wat ik vertel, zo doorgrondelijk zou kunnen zijn en dan het ongezien naar voren kan komen en daar dan over schrijf.
Anna.💚.