Waar ik uit spreek.

Het is mijn stilte die laat zien hoe elke conditionering het verval heeft  aan gegeven. Hoe de houdbaarheid in mijn schrijven zo vloeiend heeft gemaakt, dat in elke ontmoeting met mijzelf ook met een ander zou kunnen gebeuren.  In de drift die kon ontstaan inmiddels heb geleerd om mijn geduld te bewaren in de stilte die ik voel. Vast kan houden, om kan draaien en te houden tegen het licht, waar elke spiegeling  heeft willen komen mij naar mijn stilte heeft gebracht.
Het ziet eruit als een nieuwe omgeving,  in elk creëren wat ik heb gedaan, mij ben blijven richten in hoe het kan zijn, om mijn taal te mogen gebruiken in de belichaming die het heeft. De vorm in mijn creëren meer is gaan lijken dat in het benaderen hoe het voelt om een ervaren weer te geven in het delen wat ik doe.
Veel te lang het gevoel kon hebben dat het niet voor mij was bestemd. Waarin ik heb moeten erkennen dat ik altijd dacht dat het door een ander was gezegd. Het echt van mijzelf heb kunnen maken terwijl ik bleef schrijven. Net zolang totdat ik door kreeg in al mijn beleven, dat als ik sprak of schreef het alleen naar mijzelf was gericht. Mijn wijsheid op een eenvoudige manier neer kon leggen als nieuwe tegels voor mijn pad. Als een nieuw kijken hoever ik ben gekomen om te durven delen op mijn blog ,om te  kunnen vertellen hoe mijn wereld is geworden. Mijn stilte heb gevonden in elke transformatie die ik heb gehad. Nooit  weg ben gelopen in een belangrijk  moment,maar te blijven geloven in mijzelf. In de fouten die ik heb gemaakt, mijzelf soms veel te hard heb aangepakt en altijd dacht dat het mijn schuld wel moest wezen. Door mijn schrijvend spreken er voor mij iets is ontstaan waarin ik blijf delen in al mijn ontstaan.
Het fijne van dit schrijven heeft mij verlost, van al de oude dingen die bleven kleven aan mijn taal. Die soms ook bleven hangen in mijn relaas van zijn en altijd dacht iemand te behagen. Maar in het verder schrijven nu kan zien hoe het wortelen in mijn stam zich heeft gekiemd in mijn dagelijks leven. In hoe het kan voelen terwijl ik schrijf en zo blij ben geworden in elke toestemming die ik gaf. Om zonder schroom te blijven vertellen dat ik door schade en  schande een verloren tijd heb ingehaald , een oude gewoonte heb doorbroken,een staan voor wat ik weet en nog duidelijker aan kan geven, dat als ik schrijf of spreek mijzelf heb kunnen vergeven,mijzelf op de eerste plaats heb gezet. Waarin mijn stilte zoveel rust heeft gegeven, zoveel in schoonheid is weerlegt. Geen angst meer kan hebben wat het kan doen,maar mij zoveel sterker heeft gemaakt in alles wat ik heb laten zien. Durven voelen mijn eigen klank en taal, dat in elk moment wanneer ik schrijf, altijd het gesprek  naar mijzelf zal zijn. Altijd zal blijven lezend ervaren, dat na zoveel jaren schrijven nog steeds de stroom blijft voelen waar ik uit spreek...✍
Anna.💚.🙏.