Verklaring.

Elke verklaring die ik geef in elke verandering een bolwerk van het doorzien, mij een vrijheid wist te geven wat ik niet had voorzien. In al mijn delen een zachte bries van ontkiemen geen tijdelijkheid liet zien. Maar een wijs besluit die ik iedere keer wist te nemen,zodra het zonlicht over mijn schrijven is gaan schijnen. Mijn tijd waarin ik leef mijn hoofd kan bieden naar elk blad die ik nu zie vallen. Heel dankbaar blijf dat in het naderen van mijn stilte weer een andere deur open is gegaan.Zachtjes mijn stilte kan ervaren, mijn positie waar ik uit schrijf , geen oordeel nog kan geven, maar te blijven ervaren dat wat ik deel hoe vrij het ook kan zijn,mijn verworvenheden in vrijheid wist te voelen en geen enkele spijt mij heeft geholpen, geen enkel wijzen naar een ander ,maar een brug heb willen slaan naar de boodschap in mijn vertellen. Elk blad die ik om kan slaan in elk moment steeds meer ben gaan beseffen, dat vanuit de taal die ik ontvouw een leuning aan heb willen bieden. Een vertrouwen wat er kan ontstaan waarin ik al mijn aandacht naar mijzelf wist te brengen, maar juist ook daardoor aan een ander kon laten zien.
Het verwonderd blijven wat taal kan doen, geen enkele afleiding mij heeft doen beseffen, dat de veelheid van mijn beleven als bomen blijven staan. Soms breekt er wel eens een takje waarin de ruimte die ontstaat, in elk bewegen mijn bewustzijn openslaat. Dan voel ik mijn stilte en dan kan zien hoeveel ik heb losgelaten in het kunnen overzien, dat in hetgeen wat ik vast heb willen houden niet meer diend maar als een last ben gaan beschouwen.
Elk wijzen naar een ander eigenlijk een poging was in de teleurstelling die ik voelde, maar nu ben gaan begrijpen dat ik teleurgesteld was in mijzelf. Elk  projecteren mij heeft geleerd dat in het schrijven naar mijzelf, daar de sleutel ligt om mij te blijven verbinden  als ik gericht zou blijven naar mijzelf. Dan pas kon zien hoe ik mijzelf tekort had gedaan.Al het egoïsme die ik dacht te hebben, om is gaan slaan naar mijn stilte. Om is gezet in al mijn woorden die ik aan mijzelf vertel en daarin mijn belichaming is gevonden.Dan uiteindelijk in ieder woord die dan komt, vanuit mijn stilte is beschreven, dat in het onmogelijke wat ik kon doen  kan blijven delen naar een ander. Omdat ik weet, net als in mijn spreken kan blijven luisteren wat ik zeg of schrijf.
Dank je wel lieve Anna, dank je wel voor het uitleggen wat ik probeer te doen en nooit tot uitloggen heeft geleid. Maar het vertrouwen vanuit mijn vertellen vaak dan de liefde komt naar mijzelf. Dat als ik mijzelf weet te bedanken zo helder  kan zijn,zo blij en stil ,zo verfijnd dit schrijven, dan in een stilte zet en dan kan ervaren wat het met mij heeft gedaan....✍.
Anna.💚.