Uitzondering.

Het enigste wat ik doe en wat ik kan, met  mijn talent, die ik heb ontdekt, niemand ben aan het overruled, niemand  een spiegel voor kan houden dan alleen te ervaren, dat ik in mijn eigen spiegel kijk.En tot iedere verbazing mijn eigen mildheid heb ontdekt, waarin ik iedere dag laat weten in het vertellen aan mijzelf, niet uit ben om het beter te weten,maar te staan in mijn eigen fundament.Die gebouwd is door mijn schrijven en met stammen van wat bomen, waar de wortels die zij hebben, gegrond nu zijn. In het doorlopen van mijn taal en als ik schrijf over een verlichting, alleen met mijn taal heeft te maken.
Waarin de woorden die ik beschrijf mij kan brengen naar elke vezel in mijn lijf, naar elk ervaren steeds meer een zachte kant naar voren treed en mijn schaduw die ik dacht te hebben, uit heb gewrongen zoals ik dat met een dweil kan doen. Het plasje wat over kan blijven geen enkel weerspiegeling meer geeft, om te realiseren dat de schaduwkant in mijzelf is getransformeerd  naar plekken waar ik niet meer hoeft te zijn. Waar ik niet meer over kan schrijven ,maar te willen duiden dat al het menselijke mij heeft geleerd, om eerbiedig te blijven, dat wat ik schrijf alleen naar mijzelf is gericht.
Niemand kan betrekken wat een ieder zou kunnen doen,maar te ervaren wat het met mij heeft gedaan en kan blijven lezen wat een ander zegd,maar uiteindelijk zodra ik schrijf  dan pas kan voelen wat mijn taal laat zien. Nooit voor mogelijk had gehouden dat de tijd die ik neem, zo vruchtbaar in mijn schoot is gevallen en het kan koesteren als een eenvoudige vrouw, die alleen maar kan voelen hoe belangrijk het blijft dat in het delen op mijn blog, voor mij de uitzondering blijft. Om te laten zien dat in het beleven van mijn taal niets anders is geweest dan in het leren luisteren naar mijzelf.
Het houden van mijzelf daarmee is begonnen, waarin mijn klank in het leren luisteren, op de mooiste plek is terecht gekomen. Waarin ik elke seconde zou kunnen vertellen dat als mijn eigen klank vibreert, naar binnen wilt kruipen wat eigenlijk buiten mij om is gebeurd.
Het is als een luisteren naar mooie muziek,dat de klanken die worden ervaren, rustiger kunnen maken,vrijer van elk idee, een liefde kan voelen of een weemoed in de verschillen die worden gevoeld, door de klanken alles kan worden ervaren.Dat in het ontdekken van mijn eigen stem, daar natuurlijk mijn eigen klank kan hebben en het zelfde  effect kan geven, zoals ik naar prachtige muziek kan luisteren. Mijn eigen stem daarvoor weet te gebruiken, in de trilling die het heeft, mijn waarachtigheid mij in kan sluiten en dan kan ervaren welk een voeding het geeft...welk een schoonheid het kan laten zien, dat in elke uitzondering in het beklijven mijn lieve stroom, blijf voelen zoals ik al die tijd heb laten zien...✍...
Anna.💚.