Normaalgezien.

Als je mij zou vragen wat normaal zou kunnen zijn,wat een dagelijks bevinden eigenlijk voor een ieder heel anders zou kunnen zijn. Dat het normaal gedragen een jasje heeft gedragen, die soms te krap kon zitten,soms te ruim en in elk voorspelling eigenlijk een voorstelling is geworden in een stuk toneel . Waarin het nadoen van andere,men zich waarschijnlijk veiliger kan voelen,  om iets te laten raken, dat als het normaal zou zijn, in het normale leven ,om te blijven zien wat normaal zou kunnen zijn, geen enkel behoefte zou hebben in het toneel spel wat er komt. Het normaal willen voelen een andere beeltenis zou kunnen krijgen,een ander kijken naar mijzelf.Dat in het verrijken van mijn ego er een heel ander mens zou ontstaan,dan zou alles heel normaal lijken als ik met mijn vuist op tafel sla. Als ik een wapen zou pakken en mij dan pas veilig voel en met dicht geknepen ogen, moest gaan kijken wat er in andere landen nu gebeurd. Dat waarschijnlijk  heel normaal wordt geworden om iemand te willen kwetsen,vanuit een eigen  maskeren en wat zo normaal wordt gevonden om anoniem te reageren op sociale media. Veilig achter een beelscherm zich af zit te reageren, waarin niet kan worden begrepen dat het een projecteren is van eigen fustratie.  En elkander niet zou kunnen zien als  mensen kunnen zijn, wat misschien abnormaal  zou kunnen zijn.Wat is normaal in elk weten, in elke zin die ik beschrijf, in elk ontvouwen wel kan voelen dat ik bij mijzelf steeds blijf. Dat in het leren tussen goed en kwaad vaak mijn hoofd heb moeten buigen  waarvan ik dacht dat het wel normaal moest zijn.
Maar sinds dat ik mijzelf heb terug gevonden en mijn taal volstaat, ik het heel normaal ben gaan vinden om het te delen op mijn blog.
Het is niet alleen het delen wat ik kan ,maar wat ik daarna kan voelen hoe normaal het is geworden om blij te zijn met mijzelf. Om te durven schrijven dat ik mij nooit echt normaal heb gevoeld en misschien wel bezig ben in een erkennen dat het normaal zijn niet bestaat. Dat in iedere wisselwerking het erom gaat, het ego wat kleiner te maken en het zinvolle te laten zien,dat als ik normaal zou willen lijken misschien een bord voor mijn kop zou hebben en mijn delen als een sprookje zou kunnen beschrijven. Om het normaal te doen laten lijken dat in iedere zin die wil komen, mij steeds af zou moeten vragen of het verstaan van mijn woorden, heel normaal zou moeten klinken als ik naar mijzelf schrijf.Alleen om te laten zien dat niets normaal wordt gevonden,maar altijd nieuwsgierig kan blijven hoe fijn het zou kunnen zijn, dat ik inmiddels heb begrepen dat ik niet normaal hoeft te zijn, wat ik misschien al de hele tijd vertel...✍
Elk ervaren als zachte stroom van alles laat gebeuren en niets normaal kan zijn,maar in te kleuren van mijn dagen,normaal gezien ik mij nooit normaal heb gevoeld,maar zo blij kan zijn met dit gegeven,dat elke spiegel waarin ik kijk, altijd heb kunnen lezen, dat niemand echt normaal  hoeft te zijn..💨.
Anna.💚.