Wat mij vult.

Het is even wennen,zonder iemand te behagen,zonder te kijken,mijn zachte stemming zo vanzelf is ontstaan, Mijn ingeschatte vermogen iets zou kunnen hebben,iets zou kunnen zijn,iets waar nooit over wordt gesproken,dan in een daglicht weet te zetten van elk ontstaan.Het begrijpen van mijn spreken, in mijn taal om kan zetten en mij onder laat dompelen wat het zou kunnen betekenen als ik laat zien, dat in de gewoonte die ik heb,voor mij zo normaal  is gebleken en nu kan zien dat in het vrezen eigenlijk steeds iets moois is ontstaan,iets wat bij mij is gebleven en in het verder kijken alleen het beklijven als een plakken van vellen op elkaar zijn gelegd en niemand de schuld zou kunnen geven,dat in het anker wat ik laat vallen,mijn gronding heeft laten zien.Het bewijs wat vlinders kunnen hebben, dat in vele bloemen de nectar is te vinden en rijper elk standpunt naar boven heb kunnen halen,en altijd verwonderd zal blijven, dit naar mijzelf kan schrijven zonder het gevoel te hebben dat het niet mag.
Sla mijn vleugels tegen elke stam om te blijven ervaren dat in elk moment dat ik schrijf  mij zo licht kan voelen,zo wijs en gevoelig het kan blijven,zolang ik naar mijzelf blijf kijken , in elk bevinden, mijn zachte kant alleen maar overblijft en niets hoeft te redden. Maar te lezen wat er over blijft in mijn stroom van liefde, zo natuurlijk blijkt te zijn.
Zelfs een vanzelfsprekendheid heeft gekregen in alle rust mij vult en in elk openen en sluiten zal blijven vinden wat mij vult...✍.
Anna.💚.