Mijn vergeten vader.

Als ik  in het midden sta en mijn vader zou willen herinneren,geen echt beeld naar voren komt,maar inmiddels heb begrepen dat hoe mijn moeder over mijn vader sprak ik niet van hem heb durven houden, ook al wist ik niet wie mijn vader was, mij altijd vastklampte aan de man die in mijn moeders wereld kwam.Dat waren mannen die veel te veel dronken  en niet hun handen in hun zakken konden houden. maar mijn behoefte om eeen vader te hebben,trok een spoor door mijn moeders illigaliteit. Acheraf  heb ik pas begrepen dat de mannen die mijn moeder adoreerde geen enkel kind om zich heen wilde hebben.In de wrok en haat naar elkander mij deed besluiten als ik later wat groter zou worden op zoek zou gaan naar mijn vader.
Bij iedere poging die ik deed mijn moeder hysterisch deed op het moment dat ik dacht dat ik mijn vader had gevonden.Maar in elke ontmoeting die ik had, mij bleef benaderen op een ongezonde manier en achteraf ook bleek dat als schreeuwend mijn moeder zei, dat ik de enigste was die niet van die vader was en toen een deur werd gesloten. Altijd op mijn eigen manier een vader zocht die mij zou beschermen maar vaak uitkwam in een opdringerigheid wat een kind niet kon begrijpen.En toen ben gaan kiezen voor  een andere weg. Niet dat het kon vullen maar juist de grootste angst in het overruled het gemis van een vader een vorm aannam en mij moest gaan  verzoenen dat ik geen vader had .Maar nu ik wat ouder ben geworden, de tijd ook neem om eens te kijken als ik over een vader schrijf misschien op deze manier mijn gemis zou kunnen delen.
Als kind had ik graag mijn kleine handje in de zijne gelegd en had gevraagd om mij op te tillen boven zijn hoofd,zodat de negativiteit die ik altijd voelde, mij uit elke boodschap die ik kreeg, kon halen en mij niet meer hoefde te identificeren met een verleden in wat een kind niet mee zou moeten maken. Dat in de stelling die ik zet, nu voor mijn vader ben gaan staan en kijk hem aan en voel een zachte stroom van liefde, hoe het wegdrukken van een man door mijn moeders handelingen waren ontstaan.Maar nu ik zo voor hem sta, mijn tranen komen en het jammer vind, dat ik hem nooit echt heb gekend, door de verwarring van mijn moeder. Eigenlijk onbewust altijd voor haar heb gekozen, door haar autoriteit mij liet bedolven en mij ging scharen zoals een kind vaak doet, in het onvoorwaardelijk gebeuren. omdat ik bang was om ook haar te verliezen.Bij nader inzien met haar ook brak en als een ezel zonder oren begon te spreken en mijn zwijgen doorbrak. Niet goed wist welk een gevolg het kon zijn als ik in hoog tempo mijzelf heel negatief benaderde en pas bij zinnen kwam toen ik een lieve vrind ontmoette en dacht te werken aan mijzelf.Maar in een behoorlijke lange tijd mij niet kon hechten aan een man,maar altijd bezig was om hem weg te duwen zoals ik dat met mijn vader heb gedaanZoals ik had geleerd als kind, dat geen man echt te vertrouwen was. Maar nu ik sta voor mijn vader die ik niet ken een warme gloed naar voren komt en durft te voelen wat een vader kan betekenen in het welzijn van het kind.En zelfs in mijn ouder worden iets terug zou kunnen vinden wat ik heb gemist. Vanuit de rijkdom die ik al bezit om in het gesprek te blijven met mijzelf.
Nu eens wil praten over mijn vader,een vader die ik heb gemist en voor het eerst van mijn leven het toe kan laten hoe het voelt om een vader toe te laten op een gezonde manier. Op een mooie manier afscheid zou willen nemen van een vader die ik heb gemist,en  nooit heb mogen voelen wat een fijne vader zou kunnen zijn. Misschien in mijn terug trekken heeft geleerd dat ik niet meer bang ben om een lieve vader te durven missen.En dit kan delen op mijn manier, dat een vergeten vader waar ik naar heb gezocht toch heel belangrijk is gebleven dat het eigenlijk nooit vergeten word. en daar nu eens over te schrijven...✍..
Anna.💚.