Het centrum.

Het is zo eigen in mijn schrijven ,zo verfijnd het blijft voelen dat in het moment waarin ik ben, elk delen zou kunnen keren en mij bewust zou kunnen worden, waarin mijn vele schrijven ook iets zegd dat als ik door zou lopen en af en toe niet eens om zou kunnen kijken hoe in de loop van mijn jaren zo beschreven wordt. Dat als ik verder ga in mijn beschrijven iets toe kan laten wat gezien wil worden, beproefd als in een zegen in het neerleggen wat er komt, uiteindelijk geen drama hoeft te wezen,maar de opluchting die het geeft.De verruiming in elk ontstaan het verstaanbar maken zoals ik schrijf,met zachte stem het over kan lezen en dan mijn verwondering uit kan spreken en zich opdringt in een stilte waar ik ben gaan staan. Waar ik mij thuis kan voelen  met mijzelf en iedere dag mijn stroom wil voelen in mijn passie van mijn schrijven.
Soms af kan dwalen in de betrekkelijkheid van delen,soms ineens iets voor mij zie,zoals al eerder is beschreven, dat in elk moment een besef blijft komen hoe rijk ik mij voel.Mijn standaard schrijven heeft geholpen in elke stress,in elke verwarring mij terug heeft gehaald van het binnen laten komen wat van een ander was.Mij heeft gezuiverd van elke blaam, mij heeft laten zien wat stilte kan doen. Mij heeft meegenomen naar mijn eigen kern,waarin elk verblijven mij heeft laten zien dat als ik in gesprek blijf met mijzelf dan de balans meer kan voelen in het uitleggen naar mijzelf.
Wanneer ik kan ervaren en wrijvend in mijn handen in dit moment kan zijn, dat als ik schrijf, daar het startpunt is geworden in het ervaren zelf.
Het ervaren kan betekenen als ik naar buiten kijk, de bomen zou kunnen beschrijven zoals ik ernaar kijk.Dan zie ik de kleuren zoals ze zijn en tegelijkertijd als ik dat schrijf in dit moment ben gekomen.
Als ik kijk om mij heen en mijn radio hoor spelen en terwijl ik schrijf het plots zachter kan zetten, omdat mijn focus in mijn schrijven daarom vraagt en de gevoeligheid in mijn beleven geen enkel verstoring nodig heeft en het een afleiding zou kunnen worden in wat ik beleef en zou kunnen ontstaan.
Er hangt een mooi stilte om mij heen en zie op mijn raam nu de spinnen hangen, die heel stil lijken te zijn, maar als goed kijk in hun web dan zie ik hele kleine vliegjes die zij hebben gevangen en zonder dat ik wist, hebben zij heel hard gewerkt om de herfst aan te kondigen. Zoals zij kunnen laten zien. In het stil hangen in hun web ik daar iets van leer, om vanuit mijn stilte, midden vanuit mijn eigen centrum te gaan staan, door de kracht van stilte iets aan mij kunnen laten zien.
Dat als ik in mijn eigen centrum durf te blijven staan en mijn stilte over mij heen laat komen,  mijn web zou kunnen gaan spinnen in de bescherming die het geeft. Niemand hoeft te vangen omdat ik mijn voedsel op mijn eigen manier  beschrijf. Maar dat het wel belangrijk is, om in mijn eigen centrum te blijven staan.En dan in mijn schrijvend beleven toe  kan laten, hoe elk begin weer opnieuw zou kunnen stromen, opnieuw zou kunnen ontstaan ,dat wat ik laat lezen alleen is ontstaan door om mij heen te kijken en dan te zien dat als ik het beschrijf, in dit moment ben beland....✍..
Anna.💚.