De dunne lijn.

De dunne lijn van  vergaren in de jaren  van elk zichtbaar zijn, zich heel voorzichtig uit kan drukken. Heel langzaam als in een trechter uit kan lopen en iets kan vullen wat ik al eerder heb verteld. Geen arrogantie hoeft te hebben,geen staat van zijn,maar de dunne lijn door te trekken hoe het zou kunnen voelen om met mijzelf te kunnen zijn. Ieder overleg die ik kan hebben, ieder orde een balans kan vinden op de lijn die ik heb gezet, op de lijn van hoop en van creëren,van bezig kunnen zijn, dat als ik schrijf mij blijf verwonderen over mijn taal die ik gebruik. Het naar binnen keren mij niet zoveel meer zegd, dan alleen te weten dat elk ontstaan, die ik heb beschreven is gekomen om mijn taal te laten ontstaan. Dat als ik zwijg en niet zou schrijven,als ik niets zou laten zien,dan begeef ik mij in een stilte waar zoveel ruimte is te zien. Waarin ik kan bewegen en mijzelf kan zijn en aan niemand hoeft uit te leggen wat een belichaming zou kunnen betekenen en eigenlijk nooit uitgesproken ben.Niet stil hoeft te zitten, maar te buigen naar mijn eigen realiteit, waar mijn woorden beginnen te dansen ,waar mijn creëren van elk moment mij altijd laat zien dat als ik schrijf eigenlijk een mooi schilderij aan het maken ben.Te lopen door mijn eigen leven,te zijn waar ik ben,te durven voelen dat als ik mij neer zou leggen bij elk conflict,bij elk verwijderen van een lijn, dan open kan staan wat het zou kunnen betekenen in het verliezen van mijn taal. Waarin mijn klank als reserve als gegrond gebied alle kansen heeft gekregen om naar het uiterste te gaan. Dan haal ik alle lijnen weg en laat ik alles stromen en hou mij vast in wat ik zeg in alles wat er kan komen.Dan zweef ik weg en voel mijn stilte... al mijn ervaren in mijn schrijven en spreken alleen mijn stilte overblijft en dan probeer in dit moment te leven. Kan kijken naar buiten, waar de harde wind de bomen gebruiken om te laten zien dat nu echt de herfst binnen is aan het treden en dan het gevoel kan krijgen in het verlaten van het mooie weer, in al mijn handelingen die ik zet, in het naar binnen keren nu kan zien dat de lagen van vroeger zijn opgelost. Mijn emotionaliteit in een rimpel van het water is verdwenen,dat in het gladstrijken van mijzelf in een ander beleven ben gaan zien. Hoe betrouwbaar het zou kunnen zijn wanneer ik dit deel met iedereen. De stilte alles overwint waarin de rust die is gevonden, mij overstelpt met elk besluit, die zou kunnen komen, wanneer in elk verdwijnen, mij overgeef aan de gewilligheid van mijn schrijven. Waarin ik nu kan zien hoeveel tijd ik heb genomen in het benoemen van mijn taal. In het ervaren wat het heeft gedaan, om nu te kunnen zeggen dat in de stilte van mijn zijn, geen enkele logica is te vinden, maar het zo heerlijk is om met zachte stem te laten horen, hoe volledigheid kan zijn, als ik kan schrijven waar ik ben ...en dan mijn stilte overblijft....✍
Anna.💚.