Eenzaamheid.

In het ervaren waarin het sluimeren altijd een verbinding zou kunnen gaan zoeken en niet eenzaam hoeft te zijn.En bijna ben gaan geloven dat eenzaamheid  bestaat. Maar in het opdringen in wat men wil verstaan, eigenlijk misschien wel is gekomen, dat een vermaak waarin men wacht om gevuld te willen worden. In de kleine leegte van kantines, van clubhuizen die bestaan en samen zitten te broeden, samen elkander voeden in de eenzaamheid die het gaf. Als je alleen ben gekomen met jezelf, misschien juist de uitdaging zou kunnen voelen om eens echt te gaan kijken wat je voed. In het kunnen zien van  mijn teksten, zachtjes in mijn stilte glijd, mijn stoel recht kan zetten en mijn ogen zachtjes sluit, mijn handen in mijn schoot kan leggen en mijn spreken in stilstand heb gezet.Dan alleen hoor ik mijn tikken, hoe mijn toetsen mij verleiden, hoe de kalmte die ik heb, uit kan monden in een mooi gesprek en in het herkennen van zoveel meer  mij uiteindelijk nooit eenzaam zou kunnen voelen. Wanneer ik besef wat mijn stilte kan betekenen in het laten zien dat in het verschil van mensen ik mijn eigen niveau nu kan laten zien. In het nodig hebben van een ander iets is veranderd, dat in het waarderen van mijzelf, mijn eigen verantwoording heb genomen, waarin mijn taal op een uitzonderlijke manier naar buiten wist te komen en de omslag die kan ontstaan, nieuwsgierig blijf in mijn bewuster schrijven. Mijn drive van weten dat eenzaamheid voor mij niet bestaat. Het geeft een afhankelijkheid naar elkander en misschien wel een verkeerde stroom, om te ervaren dat in het alleen staan, juist veel kracht zou kunnen komen wat ik heb gedaan in het luisteren naar mijzelf. In het schrijven van dit moment, als zachte flow mij kan verwennen in al wat er kan ontstaan.
Rivieren kunnen stromen, zoals ik mijn adem gebruik,mee kan bewegen dat in elk geluid die wist te komen ook kon voelen hoe vermaakt iedereen wil worden, vanuit een gewenning,  met het idee dat niemand zich eenzaamheid hoeft te voelen en alleen kan gebeuren als je jezelf vergeet. Geen vragen heb,maar constant bezig ben om iets op te vullen, waar alleen de leegte kan ontstaan en niet kan zien dat in elk vermaak die er is, kritiek loos naar een ander kijkt en moet lachen om te stomste dingen, door het neerhalen van anderen, blijkbaar dat de voeding is en dan kan begrijpen hoe eenzaam het moet zijn om mee te dwalen in het vermaak van anderen.
Eenzaamheid is het plaatje wat word geplakt door mensen die niet beter weten dan wat er wordt verteld. Samen moet werken en samen zijn, daar nooit  iets van heb gemerkt. Dan mij alleen anders te voelen en altijd heb gekozen voor mijzelf. Om de eenzaamheid te verwoorden nooit heb kunnen zien, wat eenzaamheid zou kunnen betekenen. Maar wel kan zien in het volgen van anderen in het belasten van elk vermaak, voor mij nu duidelijk is geworden dat daardoor een eenzaamheid ontstaat... ✍ .
Anna.💚💚.