Voortdurende...

De voortdurende  glans van  ervaren als het galopperen van paarden ,waarin de vaart kan blijven als ik goed in mijn zadel zit,als ik kan mengen met de teugels en mee kan gaan in het ritme die ik aanspoor in mijn schrijven. Als ik mijn eigen drive kan voelen in het bijzondere, dat als ik begin met mijn schrijven geen enkel idee nog heb waar ik het over zal hebben. Waar mijn aandacht naar toe zal gaan en dan om kan zetten in mijn taal.Vaak  mijn stilte zachtjes ontwaakt in elk delen en in elk pauze die ik neem en overlees wat ik ben aan het schrijven, dan ineens het platvorm vind en mijn nieuwsgierigheid heeft gekregen in elk duiden van mijn dag.
Het is de beweging die ik maak, het is de volharding die mij toestaat om te blijven schrijven wat er kan ontstaan. Als ik mij blijf richten naar het tikken van mijn handen.Niet mijn hoofd aan het leegmaken ben,maar de verwondering van het ontstaan, dat als ik tik en kan ervaren dat  het in dit moment ontstaat. Ondertussen kan kijken en al wrijvend in mijn handen hoe elk woord als een zegening kan komen. En als een zachte wind iets op kan tillen om mij bloot te leggen dat wat ik kan ervaren zo eenvoudig bleek te zijn. Zo ondoorgrondelijk in elk verstandig woord niets kan vertellen hoe het voelt dat wanneer ik in mijn belichaming kom, eigenlijk geen moeite voel om dit uit te leggen. Het gebeurd wanneer ik de aandacht breng naar mijn taal en hoe het kan klinken als ik de moeite neem om het over te lezen en dan kan ervaren terwijl ik mijn eigen klank steeds hoor,dan als vanzelf van binnen het gaat trillen en weet dat het een belichaming wordt .
Door het resoneren ben gaan begrijpen dat in alles wat is beschreven,vanuit mijn eenvoud van vertellen om kan slaan in een wijsheid naar mijzelf. En voor iedere  stem het eigenlijk heel normaal zou moeten zijn voor iedereen die naar zichzelf zou kunnen luisteren.
Het lijkt een kleine stap,misschien nog duidelijker moet zijn,maar dat ik schrijf om te laten weten wat het met mij heeft gedaan. Wat het mij heeft gebracht en in mijn glans van galopperen mijn eigen teugels vast kan houden door de klank die ik kan hebben ,door mijn taal die ik gebruik en eigenlijk het niemand kan leren, wanneer het gaat gebeuren. Maar wel dat ik weet hoe het mij heeft gevormd in al mijn schrijven en spreken en dankbaar ben dat ik hiervoor heb gekozen. Om te blijven luisteren en schrijven om te laten zien dat elke stroom die wordt geopend, mij mee kan laten voeren over elke grens die ik dacht te hebben. Uiteindelijk nu weet hoe blij ik kan zijn, hoe vervuld mijn beleven van mijn stem en mijn taal als een mooi cadeau aan mijzelf wist te geven. Dat in elke vernieuwing die zeker komt, met gevouwen handen mijzelf weet te bedanken wanneer ik de moeite neem in het uitleggen wat er kan gebeuren als ik schrijf of spreek...✍ naar mijzelf...
Anna.💚.

Het gesprek.

Wanneer het gesprek vaak over een ander gaat ,het grootste oordeel in het vermaak en niet er bij stil kunnen staan dat als ik over een ander spreek niet zou kunnen voelen, dat in het afdrijven van mijzelf en de ander altijd de schuld zou kunnen geven voor de lege plek in mijzelf.
Al een aantal jaar naar mijzelf ben aan het schrijven en wat mij opvalt in datgeen, dat als ik probeer met een ander te praten het vaak over een ander gaat. Altijd de aandacht weet te brengen buiten zichzelf om,buiten waar het blijkbaar veiliger voelt en in andermans spiegel alleen wil kijken wat er mankeert in alle fouten die men heeft gemaakt.Er geen werkelijke communicatie kan ontstaan als het gesprek vaak leid naar een ander. Het automatische de voorrang krijgt dat wat men deeld zo opppervlakkig blijft,zo ongezond zal blijven, dat als ik vertel over mijzelf,mijn natuurlijkheid in volle vorm naar voren komt en niet  op hoeft te letten wat ik zeg,maar te durven laten zien dat als ik spreek mij ook kwetsbaar op kan stellen.Als ik voel dat het goed is in mijn bevinden en niet afgeleid wil zijn naar de ander,maar in het luisteren wat ik zeg geen enkel behoefte heb om te praten over een ander. Dagenlang mijn eigen vorm heb gezocht hoe het gesprek die ik wilde hebben uiteindelijk heb gevonden bij mijzelf, maar wel blijf spreken met de ander.Niemand iets op kan leggen wat ikzelf ben gewend, maar nooit over een ander een oordeel zou kunnen vellen. Omdat ik daar zelf genoeg onder heb geleden en altijd wars ben geweest van een roddelen, terwijl als ik over een ander spreek een nieuwsgierigheid mij dwingt om iets te willen weten.In het begrijpen van elkaar soms kan laten zien dat in het bepalen van een gesprek altijd open zal blijven naar mijzelf.Dat als ik spreek, eigenlijk in gesprek ben met mijzelf en zoals ik het op mijn blog ook deel, niets heeft te maken of een ander mij wel ziet, maar dat de aandacht die ik geef in het moment dat ik deel altijd gericht zal blijven naar mijn stem, naar mijn tikken op mijn toetsen, naar het ervaren van dit moment en als ik het terug lees dan pas kan ervaren wat ik aan mijzelf heb verteld. Ieder gesprek mij mee kan trekken in het uiterste geval, mij nog meer kan verwonderen wat er in mijn eigen schrijven gebeurd. Dan kom ik in een realisatie van mijn eigen gesprek en draag met enige emotie mij soms naar plekken, waar mijn stilte die ik vind, zou kunnen plaatsen in het zwijgen, soms meer iets zegd dan alleen te kijken hoe een ander reageerd, dan een mooi gesprek die wij hadden kunnen hebben... in de stilte die er was....in het kunnen herkennen dat als ik luister terwijl ik spreek een heel ander gesprek tot stand kan komen...
Anna.💚.🙏....

Ordenen.

Elke bijkomstigheid in het laveren van mijn taal,in duidelijkheid bijna een handhaving heeft, dat in het toepassen van een keren met weer een ander beleven, mij over kan geven aan mijn taal en mijn eigen geschiedenis. Zoals de zon in dikke mist weet door te breken en in elke handeling die ik zet, een knie val weet te maken, soms een ontroerend moment  kan hebben, zoals een bliksem kan komen in het verstaan wat ik aan mijzelf vertel. Het wakker liggen door een helder moment, mij kan blijven achtervolgen in wat het krijgt wanneer de nieuwe maand weer is begonnen en opnieuw mijn blijheid blijf voelen. Mijn welzijn in misschien te grote letters is neer gezet. Maar vanuit mijn delen ik niets riskeer ,dan alleen te ervaren hoe mijn balans zo zuiver is gaan ontluiken, waarin de dagen veel te snel voorbij zijn gegaan. Veel meer ben gaan beseffen dat wat ik ontvouw is doorleeft en zelfs vanuit mijn stilte iets magisch heeft gekregen. Iets wat ik een hele tijd niet thuis kon brengen, maar in de bereikbaar die ik geef meer kan zeggen hoe ik het zelf heb beleefd.
Soms wat grenzen ben over gestoken, soms het weg heb gehaald, soms in eigen verwondering bleef vertellen in de nuance die ik bracht. Vaak dacht thuis te komen,maar nu wel weet dat ieder moment in mijn schrijven mij vaker anders heb gevoeld en dan in eigen reactie kon merken hoeveel energie het kon brengen. Als ik klaar dacht te zijn met mijn schrijven er weer steeds iets nieuws ontstond. Inmiddels wel heb begrepen dat door te spreken en schrijven elke ruimte kan ontstaan. Dat wat ik nodig mocht hebben klaar lag om erover te schrijven wat ik in mijn spreken al had gedaan. Elk ervaren is beschreven vanuit de kennis die ik heb en uit eigen ervaren is neergezet. Elk sluimerend effect mij veel stiller en wijzer heeft gemaakt, dat in ieder erkennen die ik aan mijzelf ook gaf,uit is gelopen in een beschrijven van iedere dag.
Het laat mij voelen hoe het kan zijn, in de aandacht die ik geef aan mijzelf, zo bijzonder blijft om te willen delen met de ander.
Geen enkele voorwaarde het heeft, maar mijn onvoorwaardelijk zijn naar mijzelf, op deze manier naar buiten wist te komen en nu begrijp dat als ik schrijf of spreek mijn eigen wereld zich geordend heeft en ook niet kan spreken voor een ander.
Het stil zijn met mijzelf in de gloed die het heeft, mijn flow van bevinden, een draai zou kunnen maken zoals de herfst heel langzaam binnen treedt en het naar binnen keren een feest zou kunnen worden...✍...
Anna.💚.