Veilig voelen...

Het voelt zo goed en maakt alles zo helder, dat ik niet meer hoef te reageren zoals voorheen en weet te blijven in de sporen die ik heb gezet. Mijn belangstelling die ik heb als een dons dekbed over mij heen kan trekken en dan mijn zachte glimlach laat ontvouwen. Niet meer bezig ben met elke verhouding die ik kan zetten, maar thuis kan komen bij mijzelf , waarin de herfst zou kunnen gaan beginnen. Mij kan voorbereiden op een andere tijd, waarin mijn ontvouwen een schoonheid heeft gekregen, wat in elk ontdekken neer zou kunnen leggen op de juiste plek. Waarin het smeden van wat plannen mijn eigen werkelijkheid zich kan gaan ontvouwen in wat er overblijft in mijn delen. Niet steeds opnieuw hoeft te beginnen, maar door blijf stromen waaruit ook blijkt, dat in het staren naar mijn navel in de schommelingen die ik heb gevoeld, in gelijke stand wist te zetten.  Elk human willen zijn en altijd een ander het meeste gunde. Maar na verloop van tijd waarin ik mijn rust heb gevonden en heb durven zien, dat het eerder gaat hoe het kan voelen hoe ik in mijn schrijven heb laten zien, waar de verandering die ik raakte soms als een stil riviertje  binnen is gaan stromen.
In het verbreden van mijn taal anders laat wellen en waarschijnlijk bezig ben om iets los te laten wat ik al ken.  Waarin de tijd rijp is geworden in het werpen van de eerste steen, alleen heeft te maken met mijn eigen intelligentie. In elk inzicht die het kreeg, dat het geen volhardend duiden kan blijven, maar een openvouwen van een kern, waar menselijk gezien de veerkracht is gebleken, hoe ik ben blijven kijken wat ik wilde vertellen. Alles in het ondervinden mijn taal  belangrijk blijft, maar ook zeker weet, dat in het schuiven van mijn stoel iets anders staat te wachten en niet meer hoeft te staan in de schaduw van een ander waar ikzelf de oorzaak van ben geweest. Waar ik nu mijn eigen verantwoording voor heb genomen en dan kan voelen hoe buigzaam ik ben geweest om uiteindelijk een ander zo te willen behagen,  Maar nu te willen pleiten voor hetgeen en niemand in het bijzonder, in  het moment dat ik kon ervaren wat mijn eigen waarheid zei en dan de wenteling heb kunnen maken in al mijn schrijverij. Niemand mij daar toe heeft gedwongen, maar zelf heb ontdekt, dat als ik schrijf in de letters die zich vormen en mij hebben bevrijd van alle dogma's en conditioneringen, van alles wat ik niet wist, mij nu zo veilig blijft voelen in het schrijven naar mijzelf.
Anna.✍.💚.