Zo heldhaftig in de zachte stroom, waar het zuiveren heeft kunnen bezinken en mijn voeten precies plaats op een punt waar ik een nieuwe start zou kunnen beginnen.
Geen enkele rol mij nog zou passen dan te willen zijn in dit moment. Geen enkele aanwijzing nog kan geven, dan te weten hoe het voelt als ik naar mijzelf ben aan het schrijven. Alle stress van buitenaf neer kan leggen op een stapel die ik maak, wat is binnengekomen terwijl ik luisterde naar zoveel andere en niet kon voelen wat er werd gezegd. Dat als ik dan wil spreken zo langzaam dat het is, bijna als een verlamming weet te voelen en dan ook niets meer zeg. Mijn luisteren soms iets opneemt van de ander en dan de blokkade kan ervaren hoe de ander spreekt. Hoe de ander loopt te razen met een opgewonden stem en ik dan kan voelen, dat ik de spreker ben in mijn eigen luisteren. Waarin de toon die wordt gezet , zo langzaam iets over heb genomen wat een ander zegd. Niet op mijn woorden weet te komen en waarschijnlijk bezig ben, in de kalmte waarin ik zit, dan niet kan tonen zoals de ander spreekt.
En wil hierover schrijven om te komen tot mijzelf, dat in het veilig willen blijven voelen nu ook weet, dat als ik mijn eigen stem kan horen in de taal die ik gebruik, mij altijd op mijn gemak kan voelen terwijl ik dit schrijf. Het is zo mooi om te ervaren dat het veilig voelen bij mijzelf, zo vernieuwd kan blijven, maar ook weet dat ik een van de weinigen zal blijven waarin ik kan voelen als een ander spreekt.
Niemand over kan halen om te gaan voelen terwijl men spreekt. Dat als ik wil spreken de tijd wil nemen in alles wat ik zeg. De klank die ik wil horen mij de ruimte geeft, in het laten horen hoe het zou kunnen klinken als je naar jezelf zou kunnen luisteren.
Misschien in al mijn ervaren nu ben gaan zien, dat elke klank die ik wilde horen mij heeft gediend en door is geslagen naar mijn taal.
Het verder ontluiken wat ik omschrijf echt heeft te maken met mijn eigen geluid. Waarin ik mijn veilig kan voelen hoe het kan zijn, dat als ik heb geluisterd naar anderen, mijzelf even terug moet halen via mijn schrijven.
Anna.✍.💚.
september 09, 2025
De spreker ...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Intelligentie.
Elk verloochenen zich zou kunnen spreiden, waarin een zwijgen zou worden opgelegd, waar de macht van spreken wordt gesust, waar het dragen v...
-
Het nieuws wat het kan geven,waarin ik proef, hoe de simpelheid van schrijven, voldoet om te blijven ervaren, dat elke lijn die ik kan ontvo...
-
Het is geen keuze die ik maak,maar een natuurlijk ontvouwen die erover waakt, dat als de tijd is gekomen om te overwegen zoals ik schrijf ,...
-
Als het door zou kunnen dringen dat de taal die ik laat zien,zo wonderlijk zich laat ontvouwen.Zoals een kelk van elke bloem langzaam open k...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten