Terwijl ik schrijf.

De vervlakking die het zou kunnen krijgen in het gedreven kunnen zijn. Mijn jas aan kan trekken om te gaan lopen in een bos,waar ik rond kan kijken en neer kan hurken bij de kastanjes die zijn gevallen. Mijn zakken vul met wat herinneringen en uit kan kijken wat er nog niet is, maar wel zou kunnen komen. Elke beweging die ik maak, misschien zou kunnen raken in de overvloed die het krijgt. Waarin mijn kalmte terug zou kunnen kaatsen en geen vergelijking is met een aantal jaar geleden. Vouw mijn handen voor mijn gezicht en zie wat flitsen die ik was vergeten,waar alle voorwaarde die het kreeg nu in afstand wordt bekeken.
De ganzen trekken weg en trekken naar het zuiden en de vlinders ongemerkt in rupsen zijn veranderd. De bomen ietwat verkleuren en de regen bezig blijft om de droogte van de zomer te gaan vullen. De zachte bries in een harde wind is veranderd en als ik naar buiten kijk een speciaal gevoel kan ervaren. Dat in de afgelopen jaren geheel precies, op het juiste moment mij heeft getroffen, om echt te gaan zien dat mijn schrijven zo belangrijk is geworden, op de manier hoe ik het doe.
Dat in het zeldzame wat er kan ontstaan, geen enkel woord is voor gekropen, maar in rustiger vaarwater ben belandt. En kijk wat om mij heen en voel mijn stilte...

Neuriet zachtjes mijn favoriete stemming en breng mijn aandacht hoe het kan zijn, om zonder enige toestemming mij te laven wat ik beschrijf en voel een diepe ontspanning.  Alsmaar verder drijf wat ik nog niet hoef te weten. Mijn integriteit mij niets zou kunnen beloven maar wel kan kijken hoe ik ben gevormd door mijn schrijven.
Hoe de naaktbaarheid in mijn beleven zich heeft voorgesteld om zo te blijven schrijven. Misschien de betekenis zou kunnen krijgen wanneer ik schrijf, in het toelaten van mijzelf, iets anders open zou kunnen breken, waar de diepgang waarin ik leef misschien zou kunnen vertellen. Niet veel verloren zou kunnen gaan in de sporen die zijn gezet en in een bos kan lopen waar ik mijn voetstappen tel en wat er over is gebleven in mij habitat van delen.
Het enigste wat ik kan weten is wat het doet als ik heb geschreven. Dan voel ik een rust in de aandacht die ik heb gegeven, dan voel ik mij vrij  en bijna wat verlegen dat in alle dingen die ik heb beschreven mij heeft bevrijd van onzinnige dingen. Van vast te klampen aan iets ouds, geen druk meer kan voelen en het falen naast mij neer heb gelegd. Door ben gaan schrijven om te blijven kijken naar mijn handeling die ik zet, waarin ik mijzelf altijd gelijk kan geven, hoe het mij kan vullen terwijl ik schrijf.
Anna.✍.💚.