Toewijding.

Hoe gewillig het ook kan klinken in het samen komen met mijzelf ineens ga ontdekken dat in samenwerking met de ander mij meer iets zegd dat in het helpen van elkander mijn aandacht heeft gevonden in het delen van onze kracht, in het helpen met wat sjouwen en een verbinding kon voelen dat het niet uitmaakt hoeveel ik sjouw maar te helpen in een opbouwen van iets nieuws. Geen enkel verplichting van een moeten, maar te kunnen zien dat in elke beweging met elkander ook kon zien dat het leuk was om iets af te breken zodat er iets nieuws kon ontstaan.
Het is een toewijding die ik voelde,die ik ook blijf voelen als  ik schrijf,zoals het spreken met mijzelf en het rijden op mijn scooter. Het wandelen iedere dag en hoe ik kan kijken naar  het water, naar de planten en de vogels in de lucht, naar elke handeling die ik weet te beschrijven en mijn nieuwsgierigheid op blijft spelen om te willen vertellen wat ik ervaar.  Mij nooit echt aan iemand heb durven  te geven, nooit ergens bij wilde horen, nooit in een groep heb willen staan, omdat ik mij dan altijd zo verloren kon voelen  en dan juist alleen  wilde zijn. Maar nu ik vanuit eigen beweging iets wilde doen voor de ander, ineens ging beseffen hoe belangrijk het kan zijn dat zonder iets te verwachten het juist heel fijn kan zijn. Kan lachen om iets stoms,kan kijken met andere ogen en nu pas zie hoe ik mijzelf tekort heb gedaan en nooit echt goed heb begrepen wat een verbinding kon zijn.  Altijd dacht dat het niet uitmaakt of iemand dit leest,maar nu ik anders ben komen te staan in mijn eigen woorden in de weg die ik heb afgelegd, ben gaan beseffen dat ik wel deze dingen nodig heb in het erkennen, dat een gezien willen worden eerst door mijzelf is gedaan en nu ik heel zachtjes weer naar buiten treedt en mee kan helpen met welke verbouwing dan ook.Het klinkt heel symbolische, maar misschien door een oude tent af te breken, lichamelijk heb kunnen voelen hoe mijn behoefte aan iets nieuws mij daarin geholpen heeft. In alles wat ik doe ligt mijn toewijding en kan zeker voelen dat ook ik iets anders nodig heb, soms in het delen van mijn toewijding niet dieper hoeft te graven, niet al te serieus hoeft te zijn, maar gewoon wat sjouwen met wat planken en kijken of ze goed gesorteerd liggen bijna kon struikelen in de haast die ik voelde en soms mee ging in de beweging die ontstond.
Misschien wel veel te lang heb gedacht dat ik het alleen moest doen maar door het schrijven erachter kom, dat de toewijding die ik heb, ook vast kan leggen in een samenwerking met de ander.
Mijn toewijding die ik heb, als roze vlinders uit gaan vliegen en gaandeweg in het volgen van mijn beleven , mijn eigen wereld wat groter kan worden, terecht ben gekomen in het eerlijk zijn naar mijzelf. In de toewijding die ik voel en niet alles alleen hoeft te doen,maar te blijven delen in het spelen van mijn taal. In het blijven verwonderen dat wat ik schrijf van mij zal blijven, maar mij meer ga richten wat ik tegenkom, waar ik zou kunnen helpen en dat niet doe om niet alleen te kunnen zijn,maar het een aanvulling zou kunnen worden in het leven wat ik tot nu toe heb geleid....✍...
Anna.💚.⚪.