Vervoering.

In het schommelen tussen mijn werkelijkheid en mijn begeven in dit moment. De neiging heb gekregen om stil te staan. Met volle verstand  naar binnen te  keren en dan kan zien dat in elk ontvouwen wat ik laatt zien,mij het vertrouwen heeft gegeven welk een effect het heeft gekregen in mijn dagelijks beschrijven wat ik heel graag doe.
Laat mij leiden vanuit het respect en kan voelen dat ik wegdrijf in wat ik wist, mij neer te leggen zoals een schoot zou kunnen voelen. In elke bescherming wat het vraagt, dat in het uitloggen wat ik ervaar zoveel schoonheid kan ervaren in het zinvolle besef, wat mij kan overkomen dat elke dominantie uit is gespiegeld in al wat er kan ontstaan. Mijn stilte alles heeft overwonnen en mij mee laat slepen naar een ruimer pad. Waar ik bomen kan omarmen en de stam die ik kan pakken,  mij kan leiden waar ik naar toe kan lopen en dan kan zien, hoe mijn taal staat te juichen en de schellen van mijn ogen langzaam kunnen gaan zakken en mij laat leiden wat er komt.
Ineens de neiging heb om te gaan buigen en om dan te zien dat ik bij een water ben gekomen en op een kalm riviertje lijkt. De spiegeling in het water alles omgekeerd laat zien, alles in een rimpeling laat verdwijnen waar de zilte smaak de overhand neemt. Een heel klein bootje vast ligt verankerd aan de kant. Heel verzekerd het touw losmaak en het ankertje omhoog kan trekken. Dan stap ik in, met de zachte deining die ik dan voel,en laat mij drijven langs het vele riet, die al wuivend mij uit aan het zwaaien zijn. Waar grote zwanen mij begeleiden door hun vleugels uit te slaan en als uitgeleide de kracht van elke slag die wordt gemaakt, het bootje laat drijven naar iets bijzonders wat ik nu durf te ontvangen in het vertellen op mijn blog.
In het verder drijven nu kan zien, dat iemand mij tegemoet wil komen,wil spreken op een zachte toon en mijn bootje tegen kan houden met een lieve lach en mij veilig wist te voelen in de aanraking die het gaf. Zonder woorden kon ervaren dat de boodschap die het gaf, mij vervulde door de stilte die het bracht en mijn gave in vol ornaat over mijn schouders werd gelegd. Het voelde als een nieuwe jas en precies op maat was gebracht en de tinteling die het bracht mij in vervoering kon brengen. Niets wilde doorbreken dan alleen stil te kunnen staan, geen standaard spreken kon ervaren, maar alleen de trilling gaf in een bepaalde energie en ook zag dat alles wat ik had besproken weg werd geschoven en ik mocht voelen hoe het kan zijn als de ontmoeting die ik beschrijf, met mijn eigen intelligentie heeft te maken. Het drijft zoals een bootje langs rivieren en golven ,langs de zomer en de herfst ,langs de winter en het voorjaar, langs mensen die ik heb gekend, langs alle gesprekken met mijzelf  en met ingehouden stem, ineens besef,dat mijn intelligentie iets meer vraagt dan te varen in een veel te klein bootje. Eigenlijk  te weinig heb laten zien dat welke kant ik ook beschrijf, altijd vanuit mijn eigen intelligentie is ontvouwen.
Terug kan gaan naar dit moment dat in het behouden van mijn taal soms wat grenzen overga om eens te kijken wat het doet in mijn vertellen. De schoonheid die ik voel, met  kalmte mij gerust kan stellen als ik  mij overgeef aan mijn eigen intelligentie. Dan mijn vervoering blijft komen dat in de extase die ik voel precies in het juiste moment heeft mogen dalen in het beschrijven van dit moment.
Anna.✍...🍈.💚...