Slijten

Het slijten een gevoel blijf behouden, misschien in het begin werd gedreven door een ander. Maar nu ik in mijn eigen spiegel heb gekeken en mijzelf aan ben blijven kijken dat in mijn wonderlijk beleven vanuit een staat waar ik kan zijn. De vleugels heb gekregen om te kunnen vliegen over mijn eigen taal en in de verbinding die ik dacht te voelen wat verder van mij af is komen te staan .Elke veronderstelling naast mij neer heb kunnen leggen en de vriendschap die ik dacht te voelen is gaan slijten in mijn eigen schrijven. Omdat ik niet meer afhankelijk ben, hoe het over zou kunnen komen en nu in staat kan zijn dat wat ik heb te vertellen als een open geheel kan blijven ervaren.
Het logischerwijs  mijn eigen handen heeft gevuld en nu een tijd is aan gebroken, om mij te gaan realiseren dat iets kan slijten. In de weg kan staan, die ik dacht te bewandelen en het nu aan ander overlaat. Mijn interesse voor mijn taal door heb laten sluizen, waarin ik zie, dat als iets kan slijten niets kan overzien en mij meerdermalen heeft doen geloven dat ik dit deed voor een ander. Maar mijn stappen die zijn gezet eigenlijk met niemand heeft te maken, dan alleen hoe ik mijzelf kan blijven ervaren . Het heeft de tijd genomen om te kunnen begrijpen wat er is gebeurd. Maar inmiddels wel heb begrepen,dat ik het zelf ben, die de goedkeuring gaf om mij te wentelen in mijn eigen natuurlijke kracht. Elke ervaring die ik zou kunnen hebben, misschien wel niet meer past waar ik eerder over heb gesproken. Mijn eigen blinde vlek heb laten kantelen en ongemerkt zonder dat ik het zag, kwam iets naar buiten waarin ik mijzelf voorzag. Dat in het bepleiten van elke stand, mij nu heb terug getrokken van elk wisselend gesprek en uitgesproken ben wat er zou kunnen gebeuren in mijn idealistische ontvouwen. Waarin ik nu kan zien hoe trouw ik ben gebleven naar mijzelf en ook zal behouden. En hou het bij mijn schrijven, waar ik voel hoe zelfs de letters staan te dansen om te ontploffen in ieder glas. Waarin ik niet kon vermoedde hoe zelfstandig ik kan zijn en daarin mijn eigen weg ben aan het volgen. In alles wat ik vertel van mijzelf is geworden en niets heeft te maken wat een ander dacht te zijn. Maar in mijn eigen volharding toe kan laten, dat als ik schrijf elk nadeel een voordeel bleek te zijn. In alle kansen die ik heb gepakt zo voor mij is uit gaan lopen, zo volledig in het durven keren, dat wat ik beschrijf, iets toe kan voegen, nu ik weet dat alles  vanzelf ontplooit, in de schoonheid die het heeft gekregen en in elk moment, iets anders kan slijten terwijl ik schrijf....
Anna.✍.💚.