Realiseren.

Elk moment iets kan veranderen,elk moment een verrassing zou kunnen zijn en in iedere handeling, zo uitgesproken op kan kijken, dat in de staat waar ik kan zijn , er toe kan leiden om mijn nek uit te gaan steken en als een grote boom zoveel wind te gaan vangen. Mijn bladeren laat vallen en mij mee laat slepen naar de herfst.Dat kan merken aan  mijn koude voeten en een andere lucht die ik kan zien. Mijn dagelijks beschrijven wat naar binnen keert en mij steeds meer afvraagt in al mijn delen,  in het keren naar mijzelf, soms plotseling zo kwetsbaar kan voelen terwijl ik schrijf.
Dan zak ik wat naar achteren en luister naar muziek, dan laat ik mij vertellen hoe het blijft voelen, dat in elk delen wat ik doe, mij naar iets toe laat trekken wat ik nog niet had gezien.
Er is een ruimte waar ik nog niet ben geweest en volg zoals gewoonlijk, mijn intuïtie zoals een doorgewinterd feest, waar ik iedere dag mijn eigen slingers op kan hangen Waar ik in volle vaart altijd de draad weer op kan pakken en eigenlijk niets meer verlang, dan te schuiven met wat stoelen, mijn deuren dicht kan trekken en om mijn lijf wat warmer te houden wat dikke truien aan zal doen.
Heb genoten van de zomer, maar ben ook blij dat al die hitte nu even voorbij het maaiveld is gevallen en nu kan zien hoe de boeren voor de laatste maal hun gras zijn aan het maaien en sommige koeien alweer binnen staan. Het naar binnen keren bij de natuur en mens, altijd stil  kan staan dat  redelijkerwijs in het laten gelden soms iets anders ontluikt, waarin mijn stroom wat langzamer glijd en de tijd zal gaan nemen in het kijken wat ik post. Dat wanneer ik beter zou weten en mijn schrijven niet meer nodig vindt, zou kunnen wachten in het veld van onbekende, waarin alleen mijn naam nog klinkt als ik het voor zou kunnen lezen.Als ik mij zou wijden, in de schoonheid die ik voel,in elk betrokken schrijven, in verlegenheid zou brengen als iemand reageerd.Al die tijd dat ik heb geschreven nooit heb ervaren hoe het wordt gelezen door de ander. Nooit heb kunnen zien dat het voorbeeld die ik wilde geven, mij heeft geleerd dat ik niet afhankelijk ben hoe het wordt gelezen, maar  bezig ben in mijn eigen realisatie van schrijven en spreken.
Als ik spreek over een schoonheid dan voel ik vaal mijn stilte,dan tintel ik over mijn hele lijf en proef de hele tijd in elke voeding die het gaf en zo vanzelfsprekend tot mij nam,  inmiddels wel heb gezien,  in al mijn reageren een reactie is geweest in het bevinden van mijn eigen waarheid. Die zou kunnen gaan schommelen zoals een klein kind en met haar rechterhand kan gaan staan wuiven, waarin mij linkerhand blijft tikken op mijn toetsen omdat ik altijd thuis wil komen bij mijzelf .
Anna.✍.💚.