Gerichter zijn,

Het staan aan een kant in het beleven, dat in het reageren op elkaar het morsen blijkt te zijn, in het niet kunnen luisteren, dat als de ander spreekt, er altijd gelijk een reactie naar voren komt. Gelijktijdig in het lepelen hoe de soep langs de wangen glijdt, door de gulzigheid niet wordt geproefd, Als men niet weet te luisteren naar de ander, als het overschreeuwen naar elkander alleen de kamer vult, dat in het dwingen om een aandacht op te willen eisen. Dan voelt een sfeer als een heel dicht bos, waar de bomen zijn veranderd in houten palen. Waar de chakra op een keel dicht geknepen word. Waar vele zich vervelen en geen  belangstelling op kunnen brengen,wat misschien ook jouw waarheid zou kunnen zijn.
Geen enkele beloning mij kan vullen, maar dat ik weet, dat het heeft te maken hoe ik nu in mijn eigen waarheid sta. Altijd te moeten ervaren in het reageren op elkaar, in feite daar de hele wereld op is gericht. Alle aanpassingen die worden gevoeld, als verplicht door kan dringen hoe het had kunnen zijn, zonder te blijven kijken naar de ander en nu  beter  begrijp, hoe een oordeel zou kunnen komen en steeds de vergelijking  maakt in het meten naar elkander. Nooit een gezonde ontmoeting zal blijven, waarin men heeft geleerd om altijd naar een ander te kijken en daar de hele wereld om draaid.
Een toeschouwer kan voelen en een individu, dat als ik niet kan luisteren naar wat ik zeg, dan kan voelen hoe ver ik van mijzelf af ben komen te staan. Dat in het praten over anderen iets markeren in de dichtheid van een gesprek. 
Het gericht zijn naar de ander een gat kan slaan in eigen bewegen van eigen taal. In een meerwaarde zou kunnen gaan zien, waarom er zoveel burn-out zijn ontstaan, waarom vele naast iemand anders zijn gaan lopen en nooit de hand in eigen boezem hebben gestoken.
Dan misschien zou gaan begrijpen dat wat ik schrijf en zal blijven delen, hoe ik mijn handen in eigen schoot heb neergelegd en ben blijven voelen dat wat ik vertel niets met een ander heeft te maken. Maar te ontvouwen zoals het komt en mijzelf recht aan kan kijken, waar ik kan lachen om mijn eigen fouten, waar ik kan blijven schrijven zoals het komt. Wat ik toe heb gelaten in al wat ontstaat, alle ruimte heb gepakt om te schrijven, om te laten zien, dat als ik mij niet meer richt op de ander, er zoveel schoonheid naar voren komt. Zoveel wijsheid in  mijn creëren  in mijn aandacht die ik heb,  te laten buigen naar iets moois in wat ik zeg en vertel. Dat in het vullende resultaat mij zoveel wijzer heeft gemaakt, zoveel meer ben gaan beseffen, dat zodra ik schrijf of spreek, niet meer op een ander hoeft te letten...
Anna.✍.💚.