Lege handen.

Ik sta met lege handen in het verschil die het kan maken, in het kijken naar een wereld waar ik mij afzijdig van wilt houden en weemoedig kan kijken, hoe de gedachte die ik heb, alleen kan zwijgen als ik niets vertel. Als ik niet zou vertellen geen enkele taal aanwezig is, geen enkel geluid ik zou kunnen horen dan alleen de stilte die tot mij komt. Dan kan ik proberen in gebaren, dan kan ik kijken naar de grond, dan kan ik wijzen naar de ander en met gesloten ogen naar binnen keer. Door helemaal niets te zeggen het duidelijk wordt, dat zodra ik ga schrijven iets anders vult. Dan laat ik komen wat er in mijn zwijgen gebeurd. Mijn toetsen die voor mij liggen, elk tikken een bezwering lijkt, dat in elke letter die wilt komen  aan mij iets duidelijk maakt.  Zonder het echt  te beseffen  dat wanneer er iets ontstaat eigenlijk nooit over heb kunnen spreken. Mijn taal die bij mij hoort, in vlagen ook kan zien, dat het een  druppel op een gloeiende plaat zou kunnen zijn. In elk schrijven mijn nieuwsgierigheid blijft lonen, dat als ik stil zou zijn, niet zou kunnen delen in het ervaren wat ik laat zien. Soms wel eens kan wisselen in mijn tekst, maar altijd erop ben gaan letten om te gaan ervaren wat mijn schrijven mij verteld. Elke kanteling die ik maak, in het doorbreken van een stilte, mijn dagelijks zijn, als ik denk te weten en dan kan zien, hoe een oorlog dichterbij is aan het komen. Hoe de veiligheid waar ik over sprak, soms zo staat te wankelen in alles wat ik zie en hoor.En het steeds moeilijker kan worden om te blijven geloven dat alle liefde overwint. Ik sta met lege handen en sluit mij af voor alle angsten die het zou kunnen brengen. Mijn tijd die ik nu heb, zo onbevangen en eerlijk wil blijven in de oprechtheid die ik heb.
Ik sta met lege handen en kijk wat om mij heen en voel de sfeer van de wereld om mij heen. Waar elke omslag zou kunnen gebeuren, niet blind kan zijn, dat als ik Nederlandse raketten in de lucht zie vliegen dan vaak zie hoe alles wordt binnengehaald om een oorlog te willen beginnen.
Als getuigen alleen kan staan voor wat ik heb te vertellen, met geen enkele wanorde bezig ben, maar mijn juistheid in mijn schrijven zomaar  in een lange reeks neer heb willen zetten, om mijzelf te leren kennen en volstaat. Vele facetten zijn langs gekomen en alleen maar bezig blijf, om alles duidelijker te willen maken als ik spreek of schrijf. Dan pas kan ervaren dat mijn handen worden gevuld  in de warmte die ik voel,  in alle liefde is beschreven en alleen de hoop kan hebben dat elke oorlog een misverstand is geweest. Dat als iedereen zou weten in het keren naar zichzelf, daar iets ligt om  te gaan koesteren, in alles wat ik heb verteld.
Anna.✍.💚.