Helder water.

De enigste handleiding die ik zou kunnen beschrijven in de gloed waar ik over spreek, altijd mijn zinnen die staan te wachten en zonder oordeel een beweging neer kan zetten en ook kan zien dat mijn handelen vanuit mijn eigen leiding is gedreven. In het beschrijven hoe het voelt,hoe ik kan gaan staan in mijn eigen waarheidsgehalte. Wat misschien voor een ieder  misschien heel iets anders zal zijn.En kan alleen maar kijken dat als ik typ, mij ga bevinden wat dichterbij is gekomen en op mij hart is gaan liggen en mij door niets meer vleugellam laat maken. Maar de juistheid te kunnen zien dat ik niet bezig ben om een ander te overruled, maar te durven ervaren in ieder letter die ik typ. Geen enkele handleiding hoeft te geven in de spiegel waarin ik kijk, zie ik mijn eigen wereld  vanuit de schoonheid waar ik uit schrijf. Het voelt als helder water die door mijn handen glijdt en in ieder druppel die dan valt, de glinstering kan zien van kristallen, van elke kleur die binnen komt en nooit hoeft te kiezen welke vraag ik heb, maar te gaan ontdekken dat het lichtpuntje waar ik over vertel, net zoiets zal zijn dat in elk overkomen in de reis die ik maak zoveel geluk kan voelen en zo tevreden kan zijn. Dat ik van geluk mag spreken waar ik woon en kan zien dat alles in razend tempo is gaan veranderen. Altijd het gevoel kan blijven houden dat ik net met de hakken over de sloot ben gekomen en altijd dacht dat als ik mij echt gelukkig zou kunnen voelen, dan klaar was met mijn leven. Maar op een of andere manier sinds dat ik mijn drive in vooral mijn schrijven heb ontdekt, een verlenging kan voelen een groot herzien, dat wat ik heb beschreven mij zo heeft gediend, om mij te begeven hoe ik ben en in iedere toestemming die ik aan mijzelf steeds heb gegeven, meer deuren open zijn gegaan. Meer lef ging krijgen en alle schaamte opzij kon zetten, mijzelf wist te begeleiden, mijzelf in de armen kon nemen en heb gevoeld hoe belangrijk het kan zijn dat in elke golf waar ik terecht in kon komen, mee kon deinen en niet tegen de stroom in moest gaan zwemmen, maar mij mee te laten voeren in het wezenlijke wie ik kan zijn. Soms zit ik te hoog in een emotie, soms zo stil kan zijn.Dat als een vlinder op mijn schouders is komen te zitten, ook het gevoel moest hebben gehad,  dat ik waarschijnlijk een prachtige bloem moest zijn. Een onderdeel van de natuur ook ben en het voor vlinders of vogels niets uitmaakt wanneer ik ze voer, maar misschien de herkenning kan geven dat ik dichter bij mijn eigen natuur ben komen te staan.
Mij over heb gegeven aan mijn eigen natuurlijkheid van delen, waarin een helder water, voorbij is gaan drijven en zoals elke vlinder dat zou doen, om mee te liften op mijn schouder. In elk bewegen wat ik laat zien, een herkenning zal blijven, hoe ik mij voel en daar ieder moment over weet te schrijven...✍..
Anna.💚.